Volgende week bezoek ik Alpe D’huez, doe mijn vervanger dus gerust de groetjes! Om jullie in de tussentijd zoet te houden, zocht ik met mijn collega’s de beste plonsjes om de week door te komen, van feelgood anthems tot slalommende elektronica en smerige rap. Skiërs van dienst zijn deze week Free, Tobias en Zeno, onderaan vind je een handige spotifyplaylist.
Spelling – Under the sun
Op het honingzoete nieuwe ‘Under the sun’ weet Spelling ons in te pakken met een 808-disco beatje en synths die iets weg hebben van een kruising tussen een dwarsfluit, orgel en kinderpiano. De Bay-artieste klinkt zoals gewoonlijk zowel bevreemdend als engelachtig maar weet je zo met je voeten op de dansvloer te droppen. Haar tweede langspeler Mazy Fly – uit op 22 februari via Secret Bones Records – zou wel eens van de verrassingen van het jaar kunnen worden. (Free)
Injury Reserve – Jawbreaker
Raptrio Injury Reserve heeft naar eigen zeggen een nieuw album klaarliggen dat binnenkort uitkomt. Een exacte release date is er nog niet, maar dankzij deze geloste single kijken we er alvast reikhalzend naar uit. Met behulp van Rico Nasty en Pro teens laten de hiphoppers zich op ‘Jawbreaker’ laatdunkend uit over types die hun persoonlijkheid inwisselen voor dure kleren en likes op instagram. Als deze ongetwijfeld gedeelde frustratie je niet overtuigt om dit nummer te luisteren, laat de enorm smooth beat dan de rest van het werk doen. (Tobias)
Vampire Weekend – Harmony hall
Toen duidelijk werd dat de nieuwe Vampire Weekend de matige naam ‘Father of the bride’ zou dragen én achttien nummers lang zou zijn, beleefde ons enthousiasme een fikse winterprik. De gelukzalige gitaren op ‘Harmony hall’, van de hand van Dirty Projectors’ David Longstreth, bliezen ons sceptische gezicht echter weg als de pollen van een paardenbloem in de verse lente. ‘Harmony hall’ doet denken aan George Michaels ‘Freedom! ’90’, de Tarzan soundtrack en een dozijn andere feelgood momenten in popcultuur, en laat dat nu net zijn wat wij nodig hadden. Ten tijde van ‘Horchata’ klaagde mijn vader al over een overdosis Paul Simon, we zullen hem laten weten dat er niet veel veranderd is. (Zeno)
Sega Bodega – mimi
Eind 2018 wist Salvador Navarrete ons te verrassen met ‘self*care’, één van de beste EP’s van het jaar. En één van de beste (en botergeilste) hoezen. Op ‘mimi’ horen we minder van zijn typerende, knettergekke elektronica en meer distorted r&b waarop de man achter NUXXE verder in zijn hart laat kijken. Oh ja, zou hij iets met monden hebben? Check de hoes van ‘self*care’ en kijk dan eens de lyric video van ‘mimi’ hieronder. (Free)
American Football – Uncomfortably numb
Ja, we hebben hier al menigmaal American Football bejubeld, hun debuutalbum werd dan ook onderhuids één van de meest invloedrijke albums bij het inslaan van het 21e millennium. We kunnen hier beginnen zaniken over de verschillende golven binnen emo, maar we gaan hier simpelweg vertellen dat ‘Uncomfortably numb’ prachtig is. (Zeno)
Code Walk – Touch
Peder Mannerfelt is een drukbezet man. Hij producete de afgelopen jaren voor Blonde Redhead, Glasser en Fever Ray, bracht vier albums uit met Roll the Dice en op vier jaar tijd ook nog eens vier soloplaten. Hoewel ook zijn dagen maar 24 uren tellen, vindt de Zweed toch nog de tijd om andere carrières te lanceren met zijn ‘Peder Mannerfelt Produktion’. Zo wordt Distance EP van het Deense Code Walk – die eerder samenwerkten met Smerz – de eerste release op het label dit jaar. (Free)
Nilüfer Yanya – In your head
Soms hoef je er geen doekjes om te winden, maar liever een paar stevige powerchords en broeierige vocals. Nilüfer Yanya doet niet veel nieuws, en toch doet ze genoeg om onze aandacht stevig bij de keel te grijpen. Met enkele falsettos zet ze ons met de rug tegen de muur, de glorieuze executie volgt in de genadeloze eindsprint. (Zeno)
Quelle Chris – Brain of the ape
Op een beenharde rapsong haalt Quelle Chris uit het niets zijn innerlijke Bruno Mars boven, meer hebben wij niet nodig om blij te worden. Meer zou jij ook niet nodig mogen hebben. (Zeno)