Ondanks het overlijden van een icoon bleef de muziekwereld de afgelopen dagen gewoon in rotvaart verder draaien. Jens Van Lathem en Thomas Konings verzamelden de tien belangrijkste nummers van de voorbije week.
IDER – Sorry
Nearly Oratorio domineerde al enkele weken onze hoofden met zijn folkerige indietronica, het duo IDER doet daar nu nog een schepje bovenop. De beat en piano verraden een schatplichtigheid aan fluisterpop, maar de laatste minuut van de song toont waar ‘Sorry’ echt om draait: met twee stemmen een gelaagde ervaring bieden aan de luisteraar. Megan Markwick en Lily Somerville kunnen je pijnigen op de meest kalme en berekende manier. (JVL)
Elvis Depressedly – Slip
Vorig jaar stonden Elvis Depressedly en Fog Lake in mijn top tien en in 2016 zou dat wel eens opnieuw het geval kunnen zijn. Eerstgenoemde brengt voor Run For Cover deze zomer zowel oud als nieuw materiaal uit, ‘Slip’ is een voorloper van die nieuwe songs. Het nummer is classic Elvis Depressedly: stuwend, doch terughoudend, melancholisch, doch springerig en absoluut mee te zingen als je tenminste de tranen kunt wegbijten. Check in de Punch van drie weken geleden waarom Fog Lake ook hoogstwaarschijnlijk de top tien haalt. (JVL)
T-Rextasy – Gap yr boiz
Girls just wanna have fun klonk nog nooit zo relevant als de laatste jaren. T-Rextasy zwemt in de stroming van gekke girlbands als Hinds als het gaat om blije melodieën en IDGAF-gitaren, maar kapt op ‘Gap yr boiz’ ook hard in op het establishment. Rijke kinderen die een sabbatjaar kunnen nemen om zich te “herbronnen” moeten het vergelden volgens de meisjes. BLÆGGER gaat in ieder geval akkoord. (JVL)
Violence – I write letters to you everyday and burn them in fires of my pride
Toen Mykki Blanco vorig jaar in ons land was, had hij onder meer Violence meegenomen om de oprichting van z’n nieuwe label te vieren. Laatstgenoemde viel erg op omdat hij uit z’n kleine smalle lijf gruntende vocals perste over luide gitaren en hiphopstructuren. Weinig van dat alles is te merken op ‘I write letters to you everyday and burn them in fires of my pride’, de eerste single van z’n debuutplaat, die zal verschijnen via NON Worldwide. Het nummer giet de brutale electronica van labelgenootjes als Angel-Ho en Chino Amobi in een soort van popstructuur, die met z’n onderkoelde zang heel new wave klinkt, met z’n ravende synths dan weer doet denken aan Sloth Prince en naar het einde toe weer inspiratie vindt bij Afrikaanse ritmes. Dit moet ongeveer zijn wat Petite Noir voor ogen heeft met z’n noirwave: donkere pop die op geslaagde wijze een donker eightiessfeertje koppelt aan zwarte muziek. (TK)
Fantastic Fantastic – Neon light ft. Bakubaku Dokin
Ik schrijf het hier vaak en ik ga het hier blijven schrijven: het is hoog tijd dat de muziekwereld echt een geglobaliseerde affaire wordt. Daarnet haalde ik Petite Noir en NON Records al aan omwille van hun Afrikaanse connectie; maar ook in Azië broeit er vanalles. Zo hebben verschillende producers uit de Aziatische diaspora zich onder de noemer Eternal Dragonz verzamelt om samen sterker te staan en de clichés te bestrijden. Al te vaak wordt de muziek uit het oosten immers niet serieus genomen en worden J- en K-pop afgedaan als gekke genres uit gekke landen. Nergens voor nodig, en bovendien is er veel meer aan de gang. Het beste bewijs daarvan is de mix die de Eternal Dragonz-crew maakte voor Fade To Minds Rinse FM-show.
Dat gezegd zijnde (luisteren die handel, essentiële mix voor liefhebbers van elektronica), wil ik het hier hebben over ‘Neon light’, een nieuwe samenwerking van het Australisch-Zweedse duo Fantastic Fantasic met het Japanse tweetal Bakubaku Dokin die deel uitmaakt van Activia Benz’ geweldige Singles Club. Ik vind Fantastic Fantastic sowieso al een leuk groepje omdat de jongens, deels met hun vrolijke muziek en helemaal met hun visuele omkadering, een kleurrijke sfeer creëren die volledig onterecht en eigenlijk moeilijk begrijpbaar in de westerse wereld afgekeurd wordt. Op deze nieuwe single hebben de jongens in de vorm van een Bakubaku Dokin en Activia Benz de perfecte partners in crime gevonden om een rechtuit blij en positief liedje de wereld in te sturen: een heerlijke reminder dat het af en toe best oke is om je zwart-witte tenue achterwege te laten, dat euforie geen ondergeschikt gevoel is én vooral dat we beter eens een voorbeeld zouden nemen aan Japanse fluo-popsterren. (TK)
PUP – Doubts
Als je over straat wandelt, kan je soms in een microseconde ten volle beseffen dat je leeft wanneer de aroma’s van je buurmans bloemenperk je neus bereiken. Dat is precies wat ik zoek in muziek en PUP is hier om het me te geven. ‘Doubts’ is een pop-punk-nummer dat in drie minuten tijd zoveel energie en leven weet te verpakken, dat je er haast door omvergeblazen wordt. De song smeekt om meegeschreeuwd te worden en sleurt me helemaal terug naar een pubertijd waarin bands als Paramore en Green Day de plak zwaaiden. (TK)
Karma Kid – Man of the year
Karma Kid is het soort producer die TheSoundYouNeed-minnende kids in m’n tijdlijn al veel langer kennen dan ik. Om eerlijk te zijn is dit genre post-Disclosure-strandbar-house meestal niet echt boeiend, maar bij label Greco-Roman weten ze meestal wel waar ze mee bezig zijn: dat blijkt andermaal, want ‘Man of the year’ lijkt perfect geschikt om je zomer van een oppeppende soundtrack te voorzien. Er schuilt namelijk een echte hit in het stompende ritme en de cheesy klanken van deze banger, ideaal voor een beetje airplay. (TK)
Let’s Eat Grandma – Eat shiitake mushrooms
16 en 17 jaar oud zijn de meisjes van Let’s Eat Grandma en toch zijn ze ondanks die leeftijd terecht momenteel een van de grootste hypes in de UK. ‘Eat shiitake mushrooms’ is het beste dat het duo ons reeds wist voor te schotelen: na een sfeerzettende intro vindt de band een aangenaam outsider-plekje ergens tussen de donkere electro-pop van The Knife en de even bezwerende psychpop van Warpaint. Dat maakt het nummer tegelijk aanstekelijk, betoverend en vernieuwend. (TK)
Kassett – Destinyy (ft. RIN)
Vers van de pers, heet van de naald: een nieuw nummer van ‘s lands meest productieve producer Kassett. Hoe hij aan dit tempo zo’n geweldige muziek blijft maken is haast onbegrijpelijk, maar ‘Destinyy’ is in ieder geval weer een nieuw hoogtepunt in z’n oeuvre. Niet vaak hoorden we de Antwerpenaar al zo hard gaan, in combinatie met de verkapte productie zorgt die ruwe aanpak wel voor het soort stormende, psychedelische effect dat we eerder al hoorden op ‘With me’. Reken daar nog eens de mysterieuze Japanse zang van RIN bij en je krijgt een song die niet alleen hypnotiserend maar ook fascinerend is. (TK)
The Hotelier – Soft animal
In een interview met The FADER zegt The Hotelier-zanger Christian Holden dat z’n nieuwe album eerder vredig aanvoelt en dat de plaat geduld van de luisteraar vraagt. ‘Soft animal’ is toch niet meteen het rustige, ingehouden nummer dat je bij zo’n uitspraken verwacht. Terwijl de frontman “Make me feel alive / Make me believe that I don’t have to die” schreeuwt, bouwt de song naar een emotionele climax met een episch ondersteunend achtergrondkoor. Niet dat wij daar rouwig om zijn, ‘Soft animal’ smeekt immers om die grootse gebaren. (TK)
OP SPOTIFY: