Matthias Desmet, Anthony Brynaert en Thomas Konings zochten deze week de tien beste nieuwe nummers uit. Beluister ze hieronder.
Kill J – Coda
Zo af en toe komt er een Scandinaviër de rest van de wereld eens uitleggen hoe je een fatsoenlijke pophit maakt. Deze week was dat het geval bij Kill J, die alweer de gezant in kwestie bleek om die les te spellen en ook gewoon dat noorders geluid op de best mogelijke manier blijkt te beheersen. Liet het verslavende ‘You’re good but I’m better’ nog zien dat de electro-pop-artieste minimalistisch uit de hoek kan komen, dan wordt die gestripte aanpak hier aangevuld met een uiteenspattend refrein dat perfect de opgebouwde spanning weet af te maken met een flitsende, maar beheerste productie en vooral perfecte zang. (TK)
Ash Koosha – Biutiful
Meestal ligt de charme van Ash Koosha’s muziek in het feit dat je niet precies weet wat er aan de gang is. Nu wordt die troef gecomplementeerd door pure schoonheid, die zich zelfs door snelle, diepe en hypnotiserende drums en bassen niet laat tegenhouden. Hoewel ‘Biutiful’ een drukke compositie is, voelt ze heel gestroomlijnd aan, omdat ze gecentreerd wordt rond één prachtige orientaalse synthlijn die als een kraal aaneen lijkt te hangen. De Iraanse producer toont met dit nummer dat schoonheid en muziek geen grenzen kennen, en dat er perfect een plaats is voor wereldse geluiden binnen de futuristische electronicascene zonder dat daar een halve kermisact voor nodig is. (TK)
Bat For Lashes – In God’s house
Het is alweer vier jaar geleden dat Natasha Khan een album op de wereld los liet. ‘The haunted man’ verdeelde de critici, maar het aantal mensen dat ‘Laura’ kan meeneuriën is nog steeds aanzienlijk. Om nu zeker iedereen mee te krijgen in haar verhaal, zet Khan alle zeilen bij. Zo deelde ze al één hoofdstuk van een (imaginaire) roman ‘The bride’. Maar alle ambitieuze concepten ten spijt, uiteindelijk staat of valt alles met de muziek. Die zit op dit tweede nummer gelukkig snor. ‘In God’s house’ is een getroubleerde brok synthpop, zoals wij die graag hebben. (MD)
Xiu Xiu – Falling
2015 is de geschiedenis in gegaan als een van de weinige jaren van deze eeuw waarin Xiu Xiu geen nieuw album uitbracht. Hun nieuwe release zal enkel voor de oplettende happy few zijn, want die komt enkel uit op een vinyltje voor Record Store Day. Xiu Xiu heeft altijd al een voorkeur voor bizarre projecten gehad. Hun laatste langspeler was genoemd naar een Japanse pornofilm uit 1979 en hun voorlaatste was een Nina Simone-coverplaat die alle fans van Nina boos maakte. Nu heeft de formatie rond Jamie Stewart besloten de legendarische soundtrack van Angelo Badelementi voor Twin Peaks te coveren. Van de titel tune maken ze alvast een bombastische flard pathetiek, idiosyncratisch voor de band. (MD)
John Carpenter – Angel’s Asylum
John Carpenter schreef, regisseerde en producete niet alleen zijn horrorfilms zelf, hij maakte ook vaak eigenhandig de soundtrack. Als een zombie van het soort dat je wel eens in zijn films aantreft, herrees Carpenter vorig jaar uit de doden, om een nieuw leven te beginnen als studiomusicus. Dat wil in zijn wereld zeggen: muziek maken zonder dat er een echte film bijhoort. Dit jaar zal hij al zijn tweede plaat uitbrengen met flarden soundtrack voor niet-bestaande films. ‘Angel’s asylum’ bevat alvast genoeg kitsch, bombast en pretoogjes, om fans van het genre te doen juichen. (MD)
Lakker – Maeslantkering gating
Ik zou graag dansen op ‘Maeslantkering gating’. Het onnavolgbare ritme laat dat evenwel niet helemaal toe, enkel ietwat spastische armbewegingen lijken in aanmerking om er een soort van beweging aan te linken. Hoe het ook zij, de nieuwe song van Lakker is nietsontziend en keihard. De Ieren maken er zich hier meester in om een stroom van industriële klanken net genoeg nuance mee te geven opdat het oppervlakkigheid ontloopt. Eenmaal die stap gezet is, wordt ‘Maeslantkering gating’ een zinderende trip die lang in de oorschelpen voort blijft dreunen. (AB)
HANA – Underwater
Ik word steeds meer verliefd op HANA. Haar prachtig intieme sound weet telkens een heel mooie tweestrijd te ontplooien: enerzijds lijkt de Amerikaanse constant emotioneel te breken, in de refreinen transformeert ze plots in een zelfzekere altpopdiva. Deze gevoelstwist wordt anderzijds nadrukkelijk overgedragen op de luisteraar zelf. Bovenal is ‘Underwater’ andermaal vier dikke minuten puur luistergenot en hiermee schut HANA ook definitief het label ‘veelbelovend’ van zich af. (AB)
D∆WN – Not above that (Deadboy remix)
Waar het (evenzeer fantastische) origineel van D∆WN voor een groot deel om grootsheid draait, zet Deadboy in zijn remix de emotionele en intieme kant van ‘Not above that’ extra mooi in de verf. Het geheel wordt omgevormd tot een weemoedige ballad die met subtiele electronica ondersteund wordt. DAWN klinkt kristalhelder en net als bij et aliae’s ‘Sober’ toont deze remix dat haar stemgeluid zich evenzeer perfect leent voor dit soort emotionele nummers. (AB)
Frankie Cosmos – On the lips
Het is mooi om een heleboel bedroom popartiesten voor een groter publiek te zien openbloeien. Naast Mitski is zeker ook Frankie Cosmos een naam die gelukkig over meer en meer tongen rolt. Op ‘On the lips’ doet ze niet meteen iets nieuws, maar bewijst ze hoe goed ze haar eigen formule onder de knie heeft. Het is een kort, schattig maar ook scherp nummer dat recht uit een dagboek lijkt te komen en een verrassend volle productie heeft. (TK)
Gage – Turbulence
Vraagje aan de organisatie van Over Tijd: wat zouden jullie ervan vinden om Gage volgend jaar op de line-up te zetten? Met zijn duistere, moeilijke en claustrofobische electronica zou de producer zo op de affiche kunnen tussen Actress en Andy Stott. Met gierende banden bouwt het nummer van de Crazylegs-signee hier op naar een kletterend einde met lawaai dat tegelijk heel freaky, angstaanjagend en extatisch aanvoelt. (TK)
Stream hieronder de nummers in onze Spotify-lijst.