Hallo daar! We zijn terug! Met spiksplinternieuwe geweldige muziek! Het is 2016! We zijn nog niet uitgefeest! Dit wordt het jaar van de Belgische producer! Van de onuitgegeven hiphopnummers! Van de emo! Van Kanye die met een computer leert werken! Van de mixtapes! Met deze week Thomas Konings! Daan Leber! Anthony Brynaert! Jens Van Lathem! Veel plezier! Blijven gaan achter die boeken! Zet een liedje op van ons en denk aan ons!
Pinegrove – Old friends
Ik weet niet zeker of mijn smaak dan wel de muziekwereld veranderd is, maar emo lijkt wel overal de laatste tijd. En met “overal” bedoel ik in het bijzonder bij het super fijne Run For Cover-label, de thuishaven van Pinegrove. Die band bracht deze week een lo-fi, rootsy, maar dus toch ook emo nummer uit, dat ons enthousiast hoort te maken voor debuutlangspeler ‘Cardinal’. ‘Old friends’ vindt een lekkere groove en zinderende uitbarstingen over americana-klanken en een tamboerijn-ritme. De vocals klinken dan weer ruw en getormenteerd, net zoals je innerlijke pessimist dat graag heeft. Inventief en gevoelig; laat deze single niet aan je voorbijgaan. (TK)
Porches – Be apart
Het nieuwe album van Porches, zijn eerste bij een indie-major, komt onze richting uit met de nodige Arthur Russell-referenties en een stijlswitch die eerder ingezet werd op de ‘Ronald Paris house’-ep. Was het bij aanvang nog even wennen aan de artiest zijn interpretatie van synthpop, dan toont ‘Be apart’ vlotjes hoe het underground-talent zijn outsider pop ziet. De instrumentatie en zang ontwijken met opzet de gladde, gekende formule, maar vinden op die manier een melancholische jam. (TK)
Joey LaBeija – Joey’s inferno
Joey LaBeija bracht vorig jaar een soort mixtape uit, ‘Shattered dreams’, en gaat die nu als een echt album releasen via Purple Tape Pedigree. Dat wil zeggen dat er nu ook nummers apart beluisterbaar zullen zijn, zoals dit ‘Joey’s inferno’; een experimenteel elektronisch pareltje dat de durf van gelijkgestemde producers als Lotic combineert met een clubsound. Vooral wanneer het tempo hier de hoogte in gaat, stormen stompende drums en bassen over fijngevoelige synths. (TK)
Wet – All the ways
Nadat vorige single ‘It’s all in vain’ het tot in ons eindejaarslijstje schopte, brengt ‘All the ways’ nu meer van die intieme, trieste pop. Debuutalbum ‘Don’t you’ mag dan wel eeuwig in de pijplijn gezeten hebben, binnenkort is het er en als de individuele songs ook nog maar een beetje de klasse van de singles evenaren, is de plaat de hype plus het lange wachten meer dan waard. (TK)
Kassett – With me (feat. Faeriey)
Dat Kassett en Faeriey een goede combo vormden, wisten we al sinds die geweldige single van So Sorry. Voor het nieuwe album van de Belgische producer werkten de twee andermaal samen en het resultaat is niets minder dan spectaculair. Vanaelst gaat aan de slag met de vocals van z’n muze en maakt er een soort spiegelhal van waarin zoveel reflecties elkaar kruisen dat ze uiteindelijk één geestverruimende blur opleveren. (TK)
Chairlift – Crying in public
Chairlifts derde nummer van hun aankomende album ‘Moth’ opent op een heel zwoele en speelse voet die je heel licht en zomers in het hoofd maakt. Het overgrote deel van de song surft op een allesomvattende golf van liefde en schoonheid die onwaarschijnlijk mooi bezongen wordt door zangeres Caroline Polachek, die nooit eerder met haar stem zo de perfectie wist te benaderen. ‘Crying in public’ is een melancholische en bloedmooie trip die zich als een mantel om je heen weet te werpen, een metgezel in deze winterdagen. (AB)
Kanye West – Real friends (ft. Ty Dolla $ign)
Yeezy season lijkt nu effectief begonnen te zijn. ‘Real friends’ is de eerste single van ‘Swish’ in 2016, en wat voor één. Kanye lijkt zijn wilde haren kwijtgespeeld te zijn sinds de geboorte van zijn kinderen, en dat laat zich ook merken op dit nummer. Over een simpele instrumental, die wat flarden van ‘Wolves’ lijkt te bevatten, waagt Ye zich aan een introspectie. De song gaat over het kwijtspelen van echte vrienden, tekortkomingen tegenover zijn familie en zijn eigen kleine kantjes. De hook van Ty Dolla $ign zorgt voor een extra emotionele laag. Het is duidelijk dat Kanye voorbij de frustraties vanop Yeezus is geëvolueerd, waardoor de spanning voor zijn volgende album enkel maar toeneemt. (DL)
Kendrick Lamar – Untitled 2
De eerste nieuwe muziek na ‘To pimp a butterfly’ lijkt op het ingeslagen pad verder te gaan. Opnieuw kiest Kendrick Lamar niet voor een pure hiphopbeat, maar voor een trage jazzinstrumental. De opzwepende kant van het nummer is volledig op conto van de rapper te schrijven. Met zijn venijnige raps, geeft hij het geheel een tweede flow. De kans is groot dat het om een song gaat die het album niet gehaald heeft, en dat zorgt ervoor dat de nieuwsgierigheid nog meer toeneemt naar wat er allemaal in de kluis zit (volgens geruchten: een hele hoop FlyLo-instrumentals). (DL)
Le Motel – Blood
Het was klaarblijkelijk dé week van Belgische producers, met ook Le Motel die op TAR een nieuwe ep dropte. Footwork klonk nog nooit zo warm als deze Brusselse interpretatie ervan. (JVL)
White Denim – Holda you (I’m psycho)
Na het solo-uitstapje van zanger en frontman James Petralli (aka Bop English) is White Denim terug met scheurende gitaren en complexe ritmes. ‘Holda you (I’m psycho)’ klinkt vanouds als de jongens van Led Zeppelin die mathrock proberen spelen, een klassieke maar uitermate groovende sound waar wij altijd naar kunnen blijven luisteren. (JVL)