In december verschijnt er traditioneel wat minder muziek en blikt iedereen terug op het afgelopen jaar. Daarom besloten wij om onze energie eventjes in jaaroverzichten in plaats van Plonsjes te steken. Dat wil gelukkig niet zeggen dat we nieuwe releases niet op de voet zijn blijven volgen. We kunnen nu dan ook overzicht geven met de beste nummers van de voorbije maand. Daar wil ik nog aan toevoegen dat onze Spotify-lijst leeggemaakt is en opnieuw aangevuld wordt. Luister en volg hem hieronder.
Roméo Elvis – Tu vas glisser
Onze nieuwe vaderlandse hiphophoop Roméo Elvis zet z’n onstuitbare opmars verder met ‘Tu vas glisser’. Het nummer heeft een onheilspellende productie die een sketchy en spannend sfeertje creëert. De Brusselaar weet er verrassend goed mee om te gaan en gooit al z’n gewicht in het verslavende refrein, dat niet veel tekstuele inhoud nodig heeft om ons helemaal overtuigd te krijgen. (Thomas)
Run The Jewels – Hey kids (bumaye) (feat. Danny Brown)
Dat Killer Mike en El-P §foto) wel eens deftig kunnen uithalen, was al lang bekend. Op ‘Hey kids’ blijft het niet bij uithalen, maar wordt actief opgeroepen om kapitalistische zwijnen de kist in te jagen. Ondertussen steken ze ook nog eens de oceaan over om hun gedacht van de Brexit te zeggen. Wat ‘Hey kids’ echter nog zoveel keer beter maakt, is de bijdrage van Danny Brown. Als ieders favoriete eekhoorn zijn bars brengt, vragen we ons af of RTJ nog een permanent lid wil aannemen. (Daan)
Vagabon – The embers
Een van de namen om de komende maanden in de gaten te houden is Vagabon, het indiepopproject van Laetitia Tamko. De Kameroens-Amerikaanse artieste brengt dit jaar met ‘Infinite worlds’ een plaat uit op Father/Daughter Records (bekend van o.a. Mutual Benefit, Sports en Diet Cig) en mag in de aanloop naar de release alvast op heel wat mooie aandacht rekenen. ‘The embers’ komt duidelijk uit de Amerikaanse slaapkamerscene en overtuigt met gebruikelijke kwaliteiten als authenticiteit en fragiliteit, naast een sound die experimenteert met zwarte invloeden. (Thomas)
Yung Internet – Snap Je?
Yung Internet is pijlsnel doorgestoten naar de top van de Nederlandse hiphopwereld, mede dankzij hun donkere beats en teksten. Op hun laatste tape ‘Dixiland’ gooien de heren het over een andere boeg. ‘Snap je’ is in feite geen hiphop meer, maar dat maakt ons niet uit. Producer Hyperlink opteert hier voor een op house geïnspireerde beat, mc’s Yung Mau en Yelli gaan voor een meer laidback flow. Toch is de song vintage Yung Internet, door een zekere duisternis waar het moeilijk de vinger op leggen is. (Daan)
Grouper – Headache
Ergens net na lijstjestijd komt de sociale-media-schuwe Grouper met een 12” ‘Paradise valley’ op de proppen. Da’s misschien wat tegendraads of naïef, maar kan ook wel weer slimme marketing zijn: een nummer als ‘Headache’ mikt op mistige winterdagen en internetloze momenten om die te vullen met tijdloze melancholie en weinig opvallende maar daarom niet minder mooie ambient. Deze song probeert bovendien zowel mee te leven als te helen en te hopen. (Thomas)
DJ Paypal – Pop A Perc
De Teklifecrew gaf ons een van de beste cadeaus voor Kerstmis: een compilatie met 14 remixes van bekende(re) hiphopsongs. Een daarvan is DJ Paypals herwerking van ‘Panda’. Door het begin van het refrein slim te samplen, krijg je met dat ene zinnetje al meteen een energie-opstoot. Als Desiigners raps dan toch volledig gebruikt worden, valt op hoe de rapper de snelle footworkbeats te baas blijft. (Daan)
Wax Idols – Everybody gets what they want
Van een nummer dat ‘Everbody gets what they want’ getiteld is, mag je niets minder dan een anthem verwachten. Wax Idols lossen die verwachtingen gedeeltelijk in, hoewel ze zo op hun eigen manier te werk gaan. Dromerige synthpop-slash-shoegaze zwaait de plak, houdt het interessant en verhindert gelukkig ook niet de aanstekelijkheid van deze oorwurm. (Thomas)
Amelie Lens – Paralyzed
Four-to-the-floor-techno zien we hier niet vaak passeren, maar voor Amelie Lens maken we graag een uitzondering. Hoewel ze nog niet lang draait en producet, lijkt ze ondertussen niet meer weg te denken uit de Belgische tecnoscene. ‘Paralyzed’ verscheen op een compilatie van het toonaangevende Second State, met onder meer de heren van Pan-Pot aan het hoofd. De stevige, donkere techno wordt ietwat verzacht door het fluisteren van de songtitel, maar de instrumentatie stuwt lustig verder. Tweemaal wordt een adempauze gegund, maar het is eigenlijk meer naar lucht happen voor je opnieuw hardhandig kopje onder wordt geduwd. Door de perfecte structuur is dit een nummer waar dj’s hun set rond kunnen opbouwen. (Daan)
Exit Someone – Michael K
Een van m’n favoriete liedjes uit 2016 was ‘So much it hurts’ van Niki & the Dove, een nummer dat met een retrovibe en een weinig flitsende productie toch wist te schitteren. ‘Michael K’ van Exit Someone doet me daar een beetje aan denken, al weet het duo met een klassiekere instrumentatie en een nog meer gestripte aanpak verrassend poppy te klinken. Blame it on de fantastische zang: heerlijk gevoelig bij momenten, lekker theatraal ook wanneer het moet. (Thomas)
De Cultuur – Hollywood
Nederland bewijst dat een sterke hiphopcultuur leidt tot het ontstaan van meer bizarre acts. Enter De Cultuur. Het collectief heeft als mission statement het leven wat meer champagne geven. Muzikaal gezien bevinden ze zich in de ruimte tussen een funky De Jeugd Van Tegenwoordig en een feestend Yung Internet. ‘Hollywood’ is een ode aan een anonieme, klassevolle vrouw over een beat die misschien net een paar synths te veel kent, en daardoor misschien wel weer precies het juiste doet. (Daan)
Burial – Nightmarket
De Londense legende Burial moet zelfs niet z’n beste werk afleveren om het tot in onze Plonsjes van de week te schoppen. Hoogtepunt van z’n laatste worp is ongetwijfeld ‘Nightmarket’ dat net als ‘Young death’ iets nieuws probeert te doen met standaard samples en geluiden. Halverwege wordt het spannend wanneer een opbeurende synth een opvallend optimistische stukje soundscape inluidt. Nog beter klinkt het vervolgens wanneer pulserende instrumentatie de weg naar meer mysterie en meer melancholie blootlegt. (Thomas)
Sam Skinner – Chestnuts
Waar de leden van Pinegrove tussen het toeren door nog de tijd vandaan halen om zelf muziek te maken, het zal me een raadsel wezen. Feit is wel dat de band die in 2016 bescheiden doorbrak zijn zonen en dochters uitstuurt. Naast Half Waif en Blue Ranger is er nu gitarist Sam Skinner die begin december het James Blake-achtige ‘Learn’ z’n debuutalbum liet aankondigen. ‘Chestnuts’ werd de tweede single en refereerde met z’n banjo’s, gitaren en samenzang meer naar het moederschip. Die laatste kan je op verschillende blogs horen, die eerste hieronder. (Jens)
Dinamarca – Holy
Eind november dropte Dinamarca z’n grootste bommetje tot op heden: ‘Holy’, het hoogtepunt van een verder sterke gelijknamige ep. Het nummer gaat al eventjes mee in mixen en dj-sets van bevriende artiesten en is een zoveelste symbool van de dominantie en relevantie van Staycore. Net als ‘Still life’ van Toxe en Mechatok haalt deze bangende monsterhit z’n mosterd schijnbaar bij Zuid-Amerikaanse ritmes en denderende stampmuziek – vooral de brutaliteit waarmee hier uit de hoek gekomen wordt is overdonderend. (Thomas).
Fog Lake – Side effects
Voor lo-fi klein en fijn, moet je al jaren bij Fog Lake zijn. (Jens)
Aya Gloomy – I sink
Met ‘I sink’ heeft Aya Gloomy een visitekaartje op zak waar menig artiest stikjaloers op mag zijn. Het nummer van de Japanse artieste doet meteen denken aan The Knife vanwege de enigmatische zang, progressieve electronica en donkere sfeer, maar weet zich glansrijk te onderscheiden met een bezwerende groove die dan weer aan Chromatics doet denken. Spannende productie en meeslepende zang maken hier het verschil. (Thomas)
Palberta – Ode to honey
Ja lap! We hebben de supersonische stuiterbal weer laten ontsnappen in onze living en hop daar gaan alle lampen, vazen, bloemen, zetels, lege wijnflessen en sculptuurtjes. Ja lap! Nu heeft die stuiterbal zich een bloederige baan door mijn oren gevlogen en nu stuitert die stuiterbal rond in m’n hoofd aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhh. (Jens)
Amnesia Scanner – AS Brieth (feat. Colin Self)
De Finse, in Berlijn residerende producers Amnesia Scanner kaapten misschien verrassend een plekje weg tussen onze tien favoriete nummers van 2016 met ‘AS Crust’. In december toonden ze nog meer in petto te hebben naast die fenomenale ep ‘AS’. ‘AS Brieth’ is alweer freaky, gemuteerde clubmuziek die refereert naar de academische achtergrond van Holly Herndon en de obscure sound van onze Europese danshoofdstad. (Thomas)
At The Drive-In – Governed by contagions
Ja, oké, de zoveelste reünieband, maar als Cédric “that’s the way the guillotine claps” orakelt dan krijg ik zin om heel veel dingen kapot te maken. En is dat niet het belangrijkste in het leven? (JVL)
YAYOYANOH – Nice guy
Bala Club eindigde het jaar met heel wat post-sad boy-cloud-rap-slash-r&b (of zoiets?). Naast Uli K en Blaze Kidd liet ook YAYOYANOH van zich horen met ‘Nice guy’, een ingetogen autotuneliedje dat met invloeden uit verschillende culturen en verschillende stijlen de spannende nieuwe stijl van Londen laat horen in een relatief toegankelijk liedje. De productie en trage zang/rap twijfelen tussen sensueel, opzwepend en laidback en slagen er verrassend genoeg in die drie gevoelens geslaagd te combineren. (Thomas)
Del Paxton – Koolwink
Ik had al aangekondigd dat ik veel naar emo ging luisteren in 2017. Ben er een beetje vroeger mee gestart sorry not sorry hihi. Del Paxton laten hun snaren alle ritmes van de maten zien, en doneren inkomsten die ze in 2016 nog krijgen aan Amerikaanse burgerrechtenbewegingen. Nog zo’n belofte. (Jens)
Oneohtrix Point Never – Sticky drama (A. G. Cook remix)
Na het tekenen bij major Columbia Records lijkt PC Music eindelijk z’n tweede adem gevonden te hebben. Danny L Harle en Hannah Diamond leverden de voorbije maand de hitjes, A. G. Cook verkende op een remix voor vriend Oneohtrix Point Never de meer experimentele kant van het klankpalet. ‘Sticky drama’ wordt een heel erg vreemd en intrigerend popnummer dat pas na een aantal luisterbeurten z’n geheimen prijsgeeft en bizar genoeg net de vocals een tweede leven geeft. (Thomas)