Na een jaar van nooit weggeweest slaat Maze opnieuw op deuren van het doolhof dat de ziel blijkt te zijn. ‘Fundaments’ baant zich een weg tussen in gebreke gestelde neurotransmitters en hersenkwabben die soms sponzig maar vaak ook versteend zijn. De repetitieve minimalistische drumpartij schept daarbij een immens ruimtelijk geheugenpaleis waar metaalkleurige en grienende gitaren de sfeer bepalen.
De combinatie van ingetogen noise en vervaarlijke postpunk geeft meer kleur af dan je zou vermoeden. De gedachtengenoten van Räpe Blossoms mogen fier zijn op hun jonger broertje, dat met evenveel branie begiftigd is. De gelimiteerde manie in de zang koppelt vertwijfeling aan sturm und drang, ziedaar de fundamenten des levens.