Twee jaar na de steengoede ep ‘Yugen’ brengt Lewis Roberts de dubbele single ‘TT/Love’ uit. Terwijl ‘Yugen’ tragere, opbouwende nummers bevatte, zijn deze twee songs meer up-tempo. Ze vertonen minder menselijke en directe emoties en leggen in plaats daarvan verbanden met technologie en science-fiction. De producer steekt zijn fascinatie voor het laatst genoemde genre niet onder stoelen of banken. Door de epische proporties van het nieuwe materiaal en de speciale verwerking van vocal samples – die hun eigen leven gaan leiden in zijn virtuele wereld – doet de release namelijk denken aan ‘Space oddysey’- of ‘I, robot’-toestanden waarin niet de menselijke schepper, maar de technologie de bovenhand neemt.
De plaat bestaat uit twee complementaire kanten. De eerste, ‘TT’, heeft iets weg van een gelukzalige trip en heeft een positievere vibe dan de tweede: ‘Love’ bezit namelijk een meer creepy sfeertje. Het lijkt alsof het woord love in een zelfbewuste computer gestoken wordt en die daar zijn eigen draai aan geeft. Het toont vooral ook aan hoe beheerst Roberts omgaat met zijn samples.
Mogelijks werd hij beïnvloed door twee andere vernieuwers en perfectionisten: Alex Willner van The Field en Daniel Lopatin van Oneohtrix Point Never. Die eerste omwille van de repetitieve aard, een hoog tempo en de wisselwerking tussen een geluid vol finesse en een harde ritme. De tweede dan weer vanwege de sonische details en de talloze, geflipte, maar melodieuze vocal samples. Het feit dat de Brit met schijnbaar weinig ingrediënten zo veel kan doen is indrukwekkend en dit maakt Roberts een van de slimste en meest innovatieve producers van vandaag.