Bij Indiestyle dragen we het promoten van beloftevol talent hoog in het vaandel. Aangezien dit een belangrijk deel van ons mission statement is, willen we jullie nóg beter en sneller op de hoogte houden van de nieuwste ontwikkelingen in muziekland. Daarom introduceren we dagelijks een nieuwe band/artiest die laatst een fantastisch nummer uitbracht.
Als mensen ons vragen hoe leuk samplen is (en dat doen ze nooit), dan verwijzen wij graag naar de manier waarop Q-Tip in de documentaire ‘Beats, rhymes & life: the travels of A Tribe Called Quest’ aan z’n platenspeler zit en begint te grinniken wanneer hij uit de doeken doet vanop welke oude plaat welk geluid komt, en hoe die stukjes uiteindelijk op hun eigen albums terechtgekomen zijn. Dylan Stark zal vast even veel plezier beleven aan de manier waarop hij z’n songs opbouwt, alleen gebruikt hij geen muziek daarvoor. Naar eigen zeggen komen zijn samples uit videospelletjes, Pokémon, de natuur en nog een boel andere, maar altijd vreemde, bronnen.
Het resultaat klinkt als de wassenpoppenversie van Dan Deacon of Panda Bear, en kan ons erg bekoren. Ondanks de brij aan geluiden die Dylan brutaal in onze oren giet, stolt deze nooit en blijven we altijd gefascineerd en lichtjes groovend luisteren. Af en toe bewijst de Amerikaan met een ingetogen melodie zijn kunnen, daarna is het weer vol gas stormen en kolken.