Met ‘A head full of dreams’ – een draak van een album – en hun samenwerking met The Chainsmokers leek de geloofwaardigheid van Coldplay voorgoed gekelderd. Maar plots was daar nieuwe single ‘A L I E N S’, en we schrokken ons een hoedje.
Het atypische ritme waarmee de song begint doet de recente commerciële uitspattingen van Martin en co. even vergeten – maar vergeven doen we niet – en roept zowaar een associatie met Radiohead op. Wanneer de chaotische synths én de videoclip even later aan The Flaming Lips doen denken, blijft Coldplay net genoeg zichzelf om geloofwaardig over te komen. We waren Chris Martins stem kotsbeu geworden wegens songs als ‘Adventure of a lifetime’, maar ze herleeft grandioos dankzij de nieuwe dimensie die ‘A L I E N S’ haar schenkt. De invloed van Brian Eno – die zich achter de knoppen nestelde – is overduidelijk te voelen.
De grootste verrassing is misschien wel dat het meezinggehalte behoorlijk goed meevalt – in tegenstelling tot het werk waarmee ze commercieel doorbraken. Oké, we weten allemaal dat Coldplay zich dankzij de recente successen gerust een misstap kan permitteren, maar met ‘A L I E N S’ neemt het een risico en dat is toch altijd wel lovenswaardig. Een risico dat bovendien goed uitdraait én waar de band vooral zelf van lijkt te genieten. Misschien hoeven we Coldplay dan tóch nog niet per se af te schrijven.