Het was, ondanks dat het verheven voorprogramma van P!nk pas begon om half zes, rustig vertoeven zo op de linkerkant van de weide. Hier en daar kwamen we echter enkele, in een al dan niet compleet in het roze outfit met ditto haarkleur of hoed, verdwaalde fans tegen. Men zocht massaal verkoeling op bij benevelingskanonnen of onder de nieuw geplaatste tenten al dan niet chillend in een hangmat. De eerste dag kende naast een plotse plaag processierupsen in de eiken op de wei zijn hoogtepunt op het einde van de dag met een hartverwarmend Elbow in de hoofdrol.
“Ik zie het einde niet van de zaal, pee? Hoe zit dat daar vanachter?” Vraagt Zwangere Guy zich luidkeels af nadat hij net de Barn op dreef heeft gebracht met ‘Wie is Guy?’ om een uur of één. De opkomst voor de Brusseleir was vrij impressionant voor dit nog relatief vroege uur. Toch schuwde het Guy niet om het persoonlijke ‘Gorik pt1’ te brengen, de Barn in de fik te steken met ‘Brussels state of mind’ of een wall of death te doen tot achterin de tent op afsluiter R.A.F. De Barn was officieel geopend en Koning Gorik zag dat het goed was.
Foto door Joren Van Utterbeeck
Black Box Revelation mocht voor een tot de nok gevulde Klub C spelen. Waarschijnlijk zat Zwangere Guy daar wel voor iets tussen die bij het afsluiten van zijn set ons aanraadde om de ‘Jean’ te gaan zien. Frappant dat de band trouwens niet van Miss P!nk op de Mainstage mocht spelen, zoals ze in 2016 wel deed, maar het zij zo. Jan Paternoster had ‘t warm en leek het publiek pas echt op zijn paard te krijgen door na een drietal nummers eerst meezinger ‘Never alone / always together’ en ‘Gloria’ op het publiek los te laten. Het feest barstte pas echt los bij ‘War horse’ dat als een hymne werd meegezongen.
Foto door Joren Van Utterbeeck
Mogwai mocht iets voor drie even de geluidsmuren testen in de Barn. Bij vlagen klonken de schotten zo luid dat het een aantal verloren gelopen P!nk-fans wandelen stuurde. Bij stillere momenten zoals op ‘Mogwai fear satan’ klonk het gepraat van het publiek echter oorverdovend waarbij het publiek zich een hoedje schrok toen er een geluidswalm over hen heen kwam in het tweede deel van het nummer. De concentratie houden bij zo’n hitte is natuurlijk wat moeilijker dan anders maar bijpraten over de laatste ditjes en datjes kan natuurlijk altijd elders gebeuren op het terrein. Het vroege uur was bovendien natuurlijk ook geen cadeau.
Na hun ronduit geweldige show in de Ancienne Belgique waren de verwachtingen hoog gespannen voor Maribou State om het niveau van die show te evenaren. Vocaliste en podiumbeest in bijberoep Holly Walker mocht weer aandraven om haar stem te verlenen aan onder andere ‘Glasshouses’ en deed dat met veel enthousiasme. Ondanks dat de bandleden zo sterk op elkaar zijn ingespeeld ontbrak dat beetje magie toch een beetje om ons helemaal in vervoering te brengen. Nu klonk de band eerder als de zomerse tevens dansbare soundtrack terwijl er waarschijnlijk meer had in gezeten.
Foto door Joren Van Utterbeeck
Het was gigantisch druk aan The Slope voor Palace. Ofwel zocht het gros nog een laatste plekje schaduw om even af te koelen ofwel is de bal stilaan gaan rollen voor Leo Wyndham en co. De groep bekende nederig voor de massale opkomst hoewel het zorgde er voor dat de band zeer strak voor dag kwam, ook al is hun sound vrij lo-fi. Het publiek werd naast wat ouder werk ook getrakteerd op een voorproefje van hun nieuwe plaat ‘Life after’ die binnen twee weken uitkomt. Slotnummer ‘Bitter’ werd hier en daar zelfs al voluit meegezongen, dat belooft.
Foto door Joren Van Utterbeeck
Het enthousiasme en de dosis energie droop er bij het inzetten van ‘Money making Miami’ bij de Antwerpse Miss Angel helemaal af. Black Mamba was orkestmeester van dienst en leidde de set in goede banen. Toch was het vooral Miss Angel die vurig en gepassioneerd haar verses uitspuwde terwijl staalharde trapbeats uit de boxen werd geschoten dan wel het voorbeeld gaf de heupen te wiegen op het dancehall-geïnspireerde ‘Ghetto superstar’. Bij gebrek aan meer materiaal zat de set er na een klein halfuur al op, hoewel de missie van haar eerste festivalset ooit halfweg al meer dan volbracht was.
Foto door Joren Van Utterbeeck
De veruit meest indrukwekkende lichtshow kwam van Charlotte Gainsbourg, die omringd werd door flikkerende dan wel oplichtende rechthoeken. Gainsbourg slaakte er bij het begin van haar set een gebroken “goeienavond Werchter” uit. Haar ondoordringbare glimlach werkte aanstekelijk hoewel ze net zoals in De Roma vrij terughoudend en koeltjes bleef en niet verder kwam dan te nonchalant te leunen tegen het decor dat voor haar piano stond gepositioneerd. ‘Ring‐a‐ring o’ roses’ werd voorzichtig mee gezongen terwijl de synths alle kanten opgingen bij het uitgesponnen ‘Bombs away’ dat veel weg had van de apotheoses die Soulwax twee jaar terug ook zo haarfijn weet te creëren.
Foto door Joren Van Utterbeeck
“Beautiful” met een zeer lang uitgesproken ‘u’ was zowat hét sleutelwoord van de innemende set van Elbow in de Barn. Garvey is net zoals die Guy van bij ons een enorm charismatische en warme man, tekenend hoe hij de zaal al na enkele nummers compleet naar zijn hand zette. ‘Magnificant’ van de laatste plaat was vrij vroeg al een eerste keer raak dat luidkeels werd meegezongen. Hoewel natuurlijk iedereen naar aan het uitkijken was naar hét Werchter-nummer sinds 2011, ‘Lippy kids’ dat de apotheose vormde van de set. Ronduit vertederend was de gezichtsuitdrukking van Garvey nadat hij werd voor een laatste maal werd toegefloten door het publiek. ‘One day like this’ maakte van de Barn een waar volksfeest waarna we met ‘Grounds for divorce’ als slaapmutsje tevreden en voldaan huiswaarts werden gestuurd.
Foto door Joren Van Utterbeeck