In het kader van Autumn Falls speelde Yumi Zouma gisteren een eerste keer in ons land. Da’s best opmerkelijk, aangezien die band al een tijdje het internet in zwijm doet vallen. In 2014 debuteerde het internationale gezelschap met ‘The brae’ en sindsdien werd elke nieuwe stap van de groep met argusogen gevolgd door schrijvers en bloggers. Tegelijkertijd is het ook weer niet zó raar dat het trio pas donderdag voor het eerst in België speelde: na twee ep’s werd zangeres Kim Pflaum vervangen door Christie Simpson en dat heeft vermoedelijk voor de nodige aanpassingen gezorgd. Dat was al te horen op debuutalbum ‘Yoncalla’, dat net iets minder indruk maakte dan het verzamelde oudere werk.
Voor de Yumi’s aan de bak moesten, zagen we eerst nog het last-minute opgetrommelde voorprogramma Willem Ardui. De Antwerpenaar speelde onlangs al twee mooie Stoemp!-shows in Cabron en Bonnefooi, en mocht nu in de veilige omgeving van een concertzaal z’n ding doen. Iets te vaak flirtend met zeemzoet-melancholische clichés zagen we de jongeman en zijn twee kompanen zichzelf sterk rechthouden met emotionele post-James Blake-pop die de ene keer jazzy spoken word-intermezzo’s opzocht en de andere keer meer neigde naar post-rockige outro’s. Er is nog wel wat werk aan de winkel, maar Ardui is duidelijk wel eentje om in de gaten te houden.
Een half uurtje later was het de beurt aan Yumi Zouma, die zichzelf voor een neon-verlicht logo staande probeerden te houden met popmuziek – wat op een podium vaak een riskante onderneming is. Dat bleek wederom in Antwerpen, waar de Nieuw-Zeelanders het moeilijk hadden om met hun livesound de perfectie van op plaat te benaderen. De ene keer waren de drums wel erg luid, de andere keer ging de bas hevig tekeer en vaak klonk het allemaal wat als een vage brij in plaats van een heldere mix. Over het algemeen leek de groep richting een dansbaar, levendig geluid op te willen schuiven. Helaas bleven ze te voorzichtig en daardoor weinig overtuigend. Enkel bisnummer ‘Alena’, een ouder liedje, kreeg de vlam echt in de pijp, al was het misschien omdat we toen voor het eerst wat enthousiasme konden bespeuren bij frontvrouw Christie.
Het is niet zo dat ze er tegen haar zin leek te staan, al kon Simpsons prestatie en presentatie niet helemaal overtuigen. Ze had het, ergens begrijpelijk, moeilijk met het vinden van een balans tussen klassevol en uitbundig. Uiteindelijk beperkte ze zichzelf vooral tot die eerste eigenschap wat ertoe leidde dat de set nogal statisch overkwam, zowel qua présence als qua zang. Dat de albumtracks van ‘Yoncalla’ nogal inwisselbaar zijn, maakte het alleen nog maar erger: het maakte de show een beetje saai en eentonig, en de vocals werden na verloop van tijd daardoor eerder zeurderig.
Als recensent is het sowieso makkelijker om kritiek te uiten dan te wijzen op de positievere zaken. Vandaar moeten we nog even benadrukken dat Yumi Zouma bij momenten zeker charmant, aanstekelijk en entertainend klonk. Met hier en daar ruimte voor een intiem dansje was het bijlange na geen slechte avond, eerder een lichtjes teleurstellende. Misschien is de band met z’n nieuwe zangeres nog op zoek naar een ideale aanpak. Het drietal heeft in ieder geval nog heel wat werk aan de winkel.
Foto’s van Febe Cuvelier
Trix programmeert binnenkort nog onder meer Kaitlyn Aurelia Smith, Alex Cameron en The Field. Check de website van de concertzaal voor de volledige kalender, info en tickets.