Lawijt, een evenement georganiseerd door Democrazy en tevens ook ‘lawaai’ in het dialect, had gisterenavond zijn naam niet gestolen. Deze tweede editie die plaats vond in de Centrale in Gent wist ons te verrassen met een pittige programmatie. De vier bands gaven eens stevig van jetje en lieten onze gehoorhangen niet met rust.
De avond stak van wal met het charmante Whorses uit Kortrijk. De noiseband speelde een gevarieerde set en wat hen misschien nog het meest typeert is de vriendschap die ze uitstralen. Zo wordt het quasi onmogelijk om hen niet leuk te vinden. Bij momenten leek het alsof we deel uitmaakten van een repetitie (wat geen afbreuk deed aan de kwaliteit van deze show). Hun set begon relatief rustig om uiteindelijk los te barsten op het einde. De snerende stem van Harry Descamps met af en toe wat hints naar rap in combinatie met zijn wilde haardos liet ons hier en daar vocaal denken aan Rage Against The Machine. De afwisseling van weloverwogen rustpunten en ontplofmomenten zorgden voor een dynamiek die ons doet verlangen naar meer.
View this post on Instagram
#whorses #rockmusic #noisemusic #noiserock #concert #gig #lawijt #democrazy #decentrale
Vervolgens kregen we Tsar Bompa, een Nederlandse band met een subtiel gevoel voor absurde humor. Dat deed hun muziek nochtans allerminst uitschijnen. Waar je eerst wat pijnlijke emo-achtige fragmenten vol berouw kreeg, hoorde je vijf seconden later ruwe, vuile, kwade tegenbewegingen vol geschreeuw en snoeiharde gitaren om vervolgens terug te keren naar de puberale moodswings van weleer. Het geheel deed wat borderline aan en bracht ons hier en daar wat in de war. Verbazing leek wel de rode draad te zijn.
Laten we beginnen met de basgitaar, ondanks dat er een frontman én frontvrouw op het podium loeiharde vocals op elkaar afvuurden, leek de basspeler toch het voortouw te nemen. Hij sprong en spurtte het volledige podium rond van hoek tot hoek, staarde ons eindeloos aan en was heel aanwezig gedurende het hele optreden. We laten voorlopig in het midden of hij volledig coked-up was, in trance van de inleving of misschien een gimmick opvoerde. Opvallend was het alleszins en in zekere zin toch wel plezierig op zijn eigen manier. Bijkomend was er nog de broekloze drummer die humoristische bindteksten middenin de depressieve en schreeuwende nummers gooide. Bovendien was de samenzang totaal niet harmonieus – al leek dat ook nergens de bedoeling
De frontvrouw haar emotionele vocals waren zeer langdradig en binnensmonds waardoor ze ons daar niet wist te boeien in tegenstelling tot haar geschreeuw, dat ons volledig omver blies. Wat een rauwe, eerlijke stem die voor kippenvel zorgde keer op keer als ze haar keelgat opentrok. Intrigeren deed het alvast wel. We bleven gefascineerd kijken om toch te kunnen ontrafelen wat de bedoeling was van dit zootje ongeregeld. Tsar Bompa begon makjes, maar was opvallend veel beter naar het einde van hun set toe. Ze lieten ons achter volledig in de war en net daardoor hebben wij honger naar meer.
Crowd Of Chairs mocht als derde een halfuurtje vullen en besloot dat genadeloos te doen. Deze geoliede machine speelde roekeloos als een snelheidstrein en voor je het wist was het gepasseerd. We kregen het ene perfect gespeelde nummer na het andere zonder enig rustmoment, een geheel zo foutloos dat dit zonder twijfel de strakst gespeelde set van de avond was. Ondanks de naadloze performance waren we toch niet altijd overal even geboeid. We hadden de indruk dat er een afstand was tussen zowel publiek en band en tussen de bandleden onderling. Alle drie stonden ze volledig in hun eigen ‘eilandje’ hun ding volgens de regels van de kunst te doen, zonder meer. Crowd Of Chairs is uitzonderlijk goed in wat het doet, maar daar stopt het precies. Is het omdat het constante gedreun na de voorgaande bands op den duur niet meer binnenkomt? Is het omdat het net zo feilloos is dat het voorspelbaar wordt? Wij misten alvast iets en we kunnen er helaas niet met de vinger op wijzen wat er net ontbrak.
View this post on Instagram
Lawijt sloot af met het uiterst dansbare lawaai van La Jungle. Jim en Reggie lieten de temperaturen stijgen in de kelderzaal door iedereen aan het dansen te krijgen met hun zware bassen, speelse keyboardgeluidjes, doordachte rifs en ritmische percussie. Het tweetal uit Bergen is zo verfrissend omdat ze op een experimentele manier aan de slag gaan met muziek en zo grenzen overstijgen dat een concept zich zo eigen maakt zonder dat het iemand onverschillig laat. Het is een rare kruisbestuiving die verrassend genoeg wel aansloeg. Terwijl Reggie heel intens de drums bespeelde hebben we Jim die secuur met de synths omgaat, pedalen gretig induwt en zijn gitaar in het rond zwiert. Hun mond hing open van enthousiasme, die van ons viel open van verbazing. Het extreem ritmische en tegelijkertijd experimentele zorgt voor een bevreemdende, toch fijne ervaring. La Jungle is vindingrijk en op een frappante manier grappig door bijvoorbeeld Jim die zijn eigen stem als geluidseffect inzet met behulp van een looppedaal. Deze georganiseerde chaos werkte zowel op onze briesende neusvleugels en dansbenen. Een fijne combinatie en de ideale afsluiter van deze avond.
Democrazy programmeert binnenkort onder meer Brendan Perry (26.02), Eliza (27.02) en Fornet (05.03). Een volledig overzicht en tickets vind je op de website van de zaal.