Het Nederlandse festival heeft in dit pandemiejaar een heuse online editie ineen gebokst. Grauzone vindt normaal plaats in Den Haag en wist gespreid over 2 dagen zo’n 40 artiesten uit te nodigen voor een online editie. Op vier verschillende kanalen kun je dit weekend terecht voor de betere post-punk, rock en andere gerelateerde genres van de Lage Landen. Gisteren overdonderde Whispering Sons. Ze speelden hun allereerste full-show in een eeuwigheid en Fenne Kuppens had er vooraf enorm veel goesting in.
De avond werd stevig op gang getrapt met de jongens van SONS. De band speelde aan een rotvaart z’n typische rechttoe-rechtaan garage rock. ‘Waiting on my own’ en ‘Family dinner’ waren binnenkomers om u tegen te zeggen waarbij het zweet al snel stond te parelen op de voorhoofden van de bandleden. Evenwel hitjes als ‘Ricochet’ en ‘I need a gun’ passeerden zonder veel moeite de revue. De band deed snakken naar die allereerste keer terug de moshpit opzoeken. Ze hadden zeker nog even mogen doorgaan voor het halfuurtje dat we voorgeschoteld kregen.
screenshot High Hi
In het MOU museum van Oudenaarde werd het optreden van High Hi opgenomen. De band had er zich tussen enkele sculpturen van Johan Tahon verschanst. Hun oranje zonnebrillen en witte outfits werkten wonderwel in de met glasraam bewerkte ruimte waar ze in stonden. Verder zou je kunnen zeggen dat hun shoegazey, doch snedige indie pop wat vierkant zou draaien. Dat bleek niet het geval. De dromerigheid die ‘Alligot’ bad en het meer postpunk getinte van ’94A9′ pasten zeer goed zowel in het museum als in het bredere plaatje van de affiche. Ook hier vonden we het jammer dat de band maar een twintigtal minuutjes kregen om het beste van zichzelf te geven.
screenshot CHVE
Nadien kregen we een speciale set van Colin Van Eeckhout, frontman van Amenra. Hij trad eveneens op in het MOU museum, in de tapijtenhal. Van Eeckhout bracht er als CHVE een twintig minuten durend stuk. De performance begon met elementen van field recordings waarbij Van Eeckhout keien en stenen op elkaar deed klotsen. De geluiden daarvan werden in een loop afgespeeld en telkens overschreven met nieuwe geluiden. Deze werkten bijzonder kalmerend en brachten je als het ware bijna in een trance. Van Eeckhout dreef mondjesmaat de spanning op en verzette zich niet veel later om een draailier te bespelen. Het instrument fungeerde als een laaghangende drone waarbij Van Eeckhout na tien minuten zachtjes begon te prevelen dan wel zingen in het Frans.
De draailier kreeg naarmate het stuk vorderde steeds meer ruimte. Van Eeckhout begon de toetsen te bespelen en dat bracht een soort barokke klankkleur met zich mee die fraai paste in het decor waarin hij optrad. Uiteindelijk werd het stuk na een aangrijpende woordenvloed op dezelfde manier afgesloten als hoe het begon. De draailier werd opgeborgen en de field recordings van de stenen keerden terug.
screenshot Whispering Sons
Dé hoofdact van de avond was zonder meer Whispering Sons. In het interview met frontvrouw Fenne Kuppens vooraf vertelde ze wat meer over het proces van het nieuwe album dat er binnenkort zit aan te komen. Evenwel gaf ze mee dat de band grootse plannen heeft en bijzonder veel goesting had om eindelijk nog eens op de planken te staan. Het was namelijk sinds hun mini-tournee met Editors meer dan een jaar geleden dat de band nog eens op een podium stond. Verder verklapte ze eveneens dat er 6 nieuwe nummers de revue zouden passeren, een voorsmaakje voor ‘Several others’.
Het begin van de show was duidelijk nog een beetje zoeken en aftasten. Dat is ergens ook een beetje normaal wanneer je er zo lang hebt uitgelegen. Kuppens leek daarbij een beetje verveeld rond te ijsberen bij de eerste tweetal nummers. Hoewel de nieuwe nummers prima aansluiten bij de oudere nummers van ‘Image’ valt ook op dat ze iets diepgaander zijn. Kuppens vertelde dat ‘Image’ vrij theatraal en grotesk was voor hen, terwijl ‘Several others’ meer gedestilleerd is. Dat merkte je ook in de show. ‘Heat’ werkte dan weer als een stroomversneller, want na een goed kwartier kwam Kuppens écht onder stoom.
screenshot Whispering Sons
Hits als ‘Stalemate’, ‘White noise’ en ‘Alone’ deden prima hun werk en tilden de band mee naar een hoger niveau. Tijdens ‘Satantango/Surgery’ leek Kuppens zich dan weer heerlijk te verliezen zoals ze daarvoor gekend is. Fantastisch om zien, ook wanneer je enkel voor een cameraman in de lege Grote Zaal van het Paard staat op te treden. De band stelde ondanks een wat trage start zowel oud als nieuw op een bijzonder fraaie manier voor. Het overklaste daarmee simpelweg iedereen die op het affiche stond.
Na die pekzwarte tornado brachten Tomo, Go & Kohei een vrijwel geïmproviseerde set. Tomo Katsurada en Go Kurosawa zijn bekend van bij Kikagoku Moyo en Kohei Matsuda speelt dan weer bij de experimentele rockband Bo Ningen. Speciaal voor Grauzone bundelden het trio hun creatieve en muzikale krachten. Ze schreven in het kader van het festival nieuwe muziek die ze voor de allereerste keer en misschien wel laatste keer zouden brengen. De set bestond uit een fraaie mix van droompop, shoegaze en psychedelica. Een koortsdroom die van hot naar her sputterde met vleugjes trompet en audio recordings die voor een bezwerende sfeer zorgden. Daarna mocht Jozef Van Wissem het podium bekleden die verdoken in een rookgordijn een performance op de luit bracht. Soms heerlijk bezwerend, dan weer impressionant vinger tokkelend te keer gaan. De man voorzag dat een Middeleeuws instrument op een knappe manier hedendaags kan klinken.
Vanavond zijn onder meer Amenra met een akoestische set, Sylvie Kreusch, Rumours en De Nooit Moede te zien. Voor meer informatie kun je terecht op de website van het festival of die van Het Paard.