Tweede keer goeie keer. Nadat de Europese lentetournee van DIIV werd geannuleerd omwille van gezondheidsredenen, stond DIIV gisteren alsnog in de Botanique om de jongste plaat ‘Is the is are’ voor te stellen – en hoe. Die nieuwste worp voelt met vijftien nummers soms wat overladen aan, wat de rit niet bevorderd. Live werd er echter iets strenger geselecteerd uit het beschikbare materiaal, wat voor een bezwerende trip zorgde. De band wordt op handen gedragen door liefhebbers van altrock, en frontman Zachary Cole Smith werd al meermaals opgehemeld als hedendaagse Kurt Cobain. Hoewel prestatiedruk en verwachtingen zelden goede creatieve drijfveren zijn, liet DIIV gisteren merken dat ze er mee hebben leren leven. Na een ietwat woelige periode stond de band er voor de volle 100%, en op het einde van de avond waren al onze zorgen weggevaagd.
Foto’s door Charlotte Bidée.
Pech strooide roet in het eten van Whispering Sons. Blijkbaar zijn ze in de 80s nog wat schijven vergeten schrijven, een taak waar Fenne Kuppens en haar manschappen zich dan maar van kwijten met nummers als ‘Insights’ en ‘Wall’. Het was mooi om de kersverse winnaars van de Humo’s Rock Rally deze keer op het podium van de Orangerie te zien, na eerder het voorprogramma van Grand Blanc te hebben verzorgd in de Rotonde. Er was al behoorlijk wat volk aanwezig om de Limburgers te aanschouwen, en dus wat het extra jammer dat een slecht functionerende bas de show na een drietal nummers stillegde. Het bleek een onoplosbaar euvel, en een vervanginstrument was niet voor handen. Gelukkig konden de keys veel van de baspartijen opvangen, maar postpunk zonder bas is toch een beetje zoals hamburgers zonder augurkjes. Doordat er na elk nummer tevergeefs werd geprobeerd om de bas weer in gang te krijgen, verloor de show alle vaart en impact. Spijtig voorval, al is de band zo wel een praktische ervaring rijker met een drukke festivalzomer voor de boeg.
Mochten er bij aanvang van het concert nog twijfels zijn over hoe je DIIV nu juist uitspreekt, dan waren die tegen het einde van het optreden volledig uitgeklaard. Zelden een frontman z’n eigen band zo vaak horen namedroppen, gevolgd door een “thank you” en de songtitel van het volgende nummer. Zelfs de bisronde werd halverwege de show al uit de doeken gedaan. De nummers van ‘Oshin’ en ‘Is the is are’ kwamen stevig binnen met dank aan strakke uitvoeringen waarin hier en daar wat met afwijkende akkoorden geknutseld werd. Zo ging de instrumentale opener ‘Druun pt. 2’ naadloos over in het titelnummer van de nieuwste plaat, en herkenden we ‘Incarnate devil’ haast niet in zo’n woeste uitvoering.
Nog het vermelden waard: een oproep om verzoekjes die vervolgens in de wind geslagen werd (“We’ll play stuff that we want – you’ll like it“) en een vrij onvoorbereide cover van Cat Powers ‘Nude as the news’, dat helemaal op zijn plaats was in het universum van de band. Het hoogtepunt was waarschijnlijk uitsmijter ‘Doused’, waarin de voorste rijen als een driftige school vissen door elkaar schoten. Het was het meest energieke moment van een set waarin het vooral vrolijk wegdromen was op de melodieuze shoegaze van de New Yorkers. En ondanks dat de bisronde al verklapt was, bleef ‘Wait’ een gedroomde afsluiter van een sterke set.
DIIV speelt vandaag op Best Kept Secret (info & tickets)