Als we een ding onthouden van de show van Warpaint, dan is het wel dat verlangen niet vermindert met ouder worden. En dat love misschien wel to die is, maar in de Ancienne Belgique toch vooral to dance bleek.
Wanneer het viertal op de uitdovende tonen van Arcade Fire’s ‘We exist’ het podium opkwam, hield de hele zaal z’n adem in. En ook tijdens de intro van ‘Heads up’, het titelnummer van hun jongste plaat, durfde niemand z’n lege beker op de grond te laten vallen. De ingetogenheid was echter van korte duur, want het nummer ontpopte zich tot een bedrieglijk lieflijk postpunk-nummer waarin elk moment een onweer kon losbarsten. In de outro zochten de dames elkaar voor het eerst op in het midden van het podium, waarna de kerstversiering aansprong en ‘Don’t let go’ werd ingezet. Ook de galm op de damesstemmen werd vanaf dan helemaal opengedraaid, en zou de rest van de show in die positie blijven staan.
Foto’s van Caroline Vandekerckhove.
De kinderziektes die tijdens hun Pukkelpop-passage soms opspeelden in de nieuwe nummers, bleken vakkundig genezen te zijn. Daardoor vloeide de set schijnbaar naadloos van het ene naar het andere nummer, en was het dus niet vreemd om plots het riffje van ‘Undertow’ te horen. Er werd hunkerend meegefluisterd, en hier en daar begon de zaal mee te deinen op het ritme dat bassiste Jenny Lee Lindberg al wiegend aangaf. Dat we niet bang hoefden te zijn om tegen elkaar aan te schuren, knipoogde Emily Kokal nog, alvorens een broeierig ‘CC’ in te zetten.
“You wanna hear something that we’ve only played like, three times before?” Primeurs zijn overrated, zeker als het om nummers als ‘Above control’ gaat.
Dat Warpaint niet gaat voor de gemakkelijkste weg, bewees de keuze om ‘No way out’ en wat later ook ‘Stars’ en ‘Elephant’ te spelen, respectievelijk een losse single en twee nummers vanop hun debuut-ep. Het bleek een ideale voorzet voor de koortsdroompop van ‘The stall’ en ‘Bees’, waarin de zang van Emily en Theresa zich rond een hoekige riff vlocht. Die samenzang is misschien wel het indrukwekkendste instrument dat het viertal bespeelt, en we krijgen nog steeds kippenvel als we terugdenken aan het in begeerte gemarineerde ‘So good’. De voor de hand liggende zinspelingen met die titel laten we even achterwegen.
Sensuele ritmes halen op hun jongste langspeler de bovenhand van hoekige gitaren, en bijgevolg kon wie wou anderhalf uur lang z’n beste melancholische danspasjes bovenhalen. Het hoogtepunt kwam er met ‘Love is to die’ en ‘New song’, waarin wel heel heftige gitaaruitbarsting Emily even van haar stuk bracht. Door tijdsgebrek bleef de band gewoon doorspelen, en zo kregen we de slome hiphop van ‘Dre’ als officieus bisnummer. Geen ‘Disco/very’ dus, waardoor we alsnog een beetje ontgoocheld naar buiten gingen.
Wie enkel op basis van radiohitje ‘New song’ een ticket had gekocht, verslikte zich misschien af en toe in de duisternis die de groep in z’n nummers verwerkte. Er zijn echter ergere dingen in het leven dan versmacht worden door Warpaint.
Lees hier onze recensie van ‘Heads up’.
Warpaint staat zondag 2 juli op Rock Werchter (info & tickets)
In de AB kan je binnenkort Oddisee (26.03) en Coely (30.03) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de site van de zaal.