Vrijdag en zaterdag organiseerde Trix opnieuw het showcasefestival We Are Open. Tegen een sneltreinvaart – soms ging het eerlijk gezegd allemaal een beetje té vlug – passeerden voornamelijk opkomende Belgische bands en artiesten de revue. Een heleboel acts zochten in verschillende genres vol zelfvertrouwen vernieuwing op, wat ervoor zorgde dat de kwaliteit over het algemeen hoog lag. Omdat we door heel wat overlappingen niet elke groep aan het werk zagen, geven we hier de vijf optredens die ons het meeste bijbleven.
WWWater
Terwijl het debat over de blanke, mannelijke MIA’s nog vers in het geheugen zat, bewezen de voorbije dagen heel wat artiesten dat de dominantie van blanke mannen in de muziekwereld stilaan toch voorbij is. Zwarte muzikante Charlotte Adigéry ofte WWWater (foto boven) maakte dat met haar experimentele r&b meer dan duidelijk en kroonde zich een van de hoogtepunten op de eerste dag. Haar set telde slechts een handvol nummers, maar wist te prikkelen met een sound die tegelijkertijd stijlvol en uitgelaten klonk, balancerend op de verdiensten van haar fenomenale zang en een opzwepende instrumentatie. De Gentse maakte vooral indruk met haar dansbaar werk, dat voorzien werd van een tomeloze energie en een broeierig, bijna ritueel sfeertje. WWWater toonde zichzelf bijgevolg meer dan louter die fenomenale stem. Hoog tijd dat ze binnenkort eens met materiaal naar buiten komt.
Brutus
Een dikke week na de release van hun geanticipeerde debuutalbum mocht Brutus ‘Burst’ voorstellen aan een volgelopen Club. Dat deed het behoorlijk succesvol: op zaterdagavond kwam niemand in de buurt van Stefanie Mannaerts en haar jongens. Waar vaak vermeld wordt hoe hard het trio live wel niet gaat, konden we net waarderen dat die stevige sound meer doel dan middel was. De snellere nummers waren zo geladen dat het tempo quasi onnavolgbaar werd, waardoor een geluidsmuur ontstond die hard op de #feels inspeelde. De stijlenmengelmoes van het trio leunde aan bij het emotionele van shoegaze, met een onheilspellende instrumentatie. De grootste blikvanger was echter Mannaerts’ zang die met lange, krachtige uithalen het geheel zin gaf, het optreden deed excelleren en zowel kracht als pijn wist over te brengen.
Roméo Elvis x Le Motel
Op vrijdag was de Brusselse hiphopscene vertegenwoordigd in de vorm van Zwangere Guy en Roméo Elvis x Le Motel (foto boven). Die eerste, ook bekend van Stikstof, zette met een meer dan degelijke show de toon voor dé Belgische sensatie van vorig jaar (Bazart niet meegerekend). Roméo toonde zich naast een sterke rapper een echte publieksmenner die doorheen de show steeds meer grip op z’n publiek wist te krijgen. Meermaals vroeg hij of we chaud waren en waar die vraag in het begin nogal lauw beantwoord werd, kreeg hij tijdens afsluiter ‘Bruxelles arrive’ het halve publiek uitzinnig mee op het podium. Het echte hoogtepunt heette ‘Tu vas glisser’, dat met z’n hedendaagse, hardere productie nauw aansloot bij Elvis’ rap. Enige minpuntje was het soms moeilijke contrast tussen Le Motels achteloze beats en de intense rapstijl van Roméo. Verder vooral niet te missen als hij in je buurt speelt.
Rumours
Terwijl Kapitan Korsakov in de grote zaal aan het optreden was, opteerden wij voor het gezelschap van het jong Gents viertal Rumours. Gehuld in volledig zwarte outfits brachten de twee meisjes en jongens een mix van duistere en hippe klanken die vaak de excessen opzocht. We hoorden een vleugje Aïsha Devi in de stevige, naar vrijheid lonkende trancetapijten wanneer gabberbeats staalhard de nummers begeleidden. Het is makkelijk om dat loeiharde geluid als een gimmick te zien, maar het werkte wel. Verder waren er vooral in de zang van Hannah Vandenbussche echo’s van The Knife, die bovendien ‘Silent shout’ nog eens namecheckte. Daardoor flirtte Rumours voordurend met een sound die dreigde gedateerd te klinken, al kwam de band er steeds mee weg. Tot slot had het kwartet nog een paar hitjes om de set echt te doen uitblinken, hoewel er op dat vlak nog werk is. Naast een cool geluid heb je immers enkele goede nummers nodig (wat ook opging voor Hypochristmutreefuzz).
Robbing Millions
Hoewel het hierboven genoemde Hypo zeker een vette liveshow had, verkiezen we Robbing Millions als vijfde hoogtepunt. Ondertussen hebben die band al ettelijke keren aan het werk gezien en eigenlijk stelt de Brusselse band live nooit teleur. Naast een heleboel prettige nummers beschikken ze over alle andere ingrediënten voor een sterke set. Neem bijvoorbeeld de podiumpersoonlijkheden van frontmannen Gaspard en Lucien, die blootsvoets aanstekelijk over het podium dartelen. Dat klinkt misschien wel als de setting van een niets-aan-de-hand-indieconcert, maar Robbing Millions weet perfect een balans te vinden tussen vrolijke, kleurrijke easy listening-songs enerzijds en tegendraadse, ingewikkeldere artrock anderzijds. Zo weten ze steeds gewicht te geven aan hun bedrieglijk naïeve liedjes.
Foto’s van Guillaume Decock