(Sandy) Alex G, oftewel Alex Giannoscoli en band, stelden gisteren ‘Rocket’ voor aan het Belgische publiek. Met een set van zo’n anderhalf uur was er plaats voor een grote verscheidenheid aan nummers. Nummers uit de periode van toen hij nog Bandcamp-ster was, maar vooral nieuwer werk waarmee hij het inmiddels tot een van de voornaamste indie singer-songwriters van zijn generatie heeft geschopt. Die (bescheiden) roem vertaalde zich dan ook logischer wijze naar een uitverkochte Witloofbar in de Botanique. Klein zaaltje, al speelden velen er al voor een pak minder volk, inclusief Alex G zelf twee jaar geleden.
Foto’s door Charlotte Bidée.
Vanaf het begin werd een hoog speeltempo gehanteerd. Hier en daar kreeg het publiek de kans om de handen op elkaar te slaan, al werd het verplichte klaprondje na elk nummer meestal gewoon genegeerd en zetten de gitaren al het volgend nummer in. Van bindteksten was al helemaal geen sprake. Aangezien de gemiddelde duur van hun nummers niet veel hoger ligt dan drie minuten en Alex G’s discografie vrij weinig variatie kent, zorgde dat na verloop van tijd voor een mengelmoes waarbij het niet meer duidelijk was wat we nu zo allemaal al te horen kregen en aan wat we ons nog mochten verwachten. Niet per se een onaardig gevoel, omdat alles eigenlijk best strak klonk, maar het zette de eentonigheid wel danig in de verf.
Misschien dat de groep dat zelf ook wel wat aanvoelde, want als soort van interludes kregen we hier en daar een voorgeprogrammeerd riedeltje uit de keyboards te horen, wat vooral schouderophalend werkte. Tijdens ‘Poison root’ gingen niet alleen de schouders maar ook de wenkbrauwen omhoog toen de drummer compleet uit het ritme en over het nummer heen in wilde weg op zijn instrument begon te slaan. Even later was het dan de zanger zijn beurt om ondraaglijke herrie voort te brengen wanneer hij zichzelf zo’n vijftal minuten lang de taak oplegde zoveel mogelijk toetsen tegelijkertijd in te duwen op zijn klavier. Menig vinger ging richting oorschelp en je zou voor minder. Na deze vreemde en een beetje domme onderbreking bracht Alex met “thank you for being patient with us” op – geheel volgens zijn merk – gortdroge wijze een half-verontschuldiging uit. Alsof het een stuk was dat ze wel moesten brengen omdat ze het anders niet volhielden. En misschien was dat wel zo.
Na de reguliere set, die voor een groot deel uit ‘Rocket’ putte, mocht het publiek de nummers kiezen en werd zo met onder andere ‘Brite boy’, ‘Mary’, ‘Harvey’, ‘Sarah’ en ‘Icehead’ het concert met het sterkste deel afgesloten. De hitjes werken nog steeds het best en het was ook tijdens dat deel dat de band gewoon veel beter en interessanter klonk dan tijdens de rest van de set. Het zijn die op het eerste gehoor nogal slungelige, schuchtere emoties die Alex G weet over te brengen zoals bij een nummer als ‘Brite boy’ die het kloppend hart vormen van zijn muziek en die muziek zo mooi en goed maken. Wanneer het simpele wijsje “Waiting by the water / You return with eyes cast down / Bright boy what has made you frown “ met bijbehorend hoog stemmetje weerklonk, was zwichten de enige optie. En in vergelijking met dat einde waarin onze liefde en aandacht weer helemaal werd aangewakkerd, klonk de rest net iets te vaak vlak en onverschillig.
De Botanique programmeert binnenkort onder andere Spoon (2.11), Kevin Morby (3.11) en This Is The Kit (3.11). Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.