Zaterdagavond werd de AB even omgetoverd tot het Berlijn aan de Steenstraat. Oorzaak? De passage van Wir Sind Helden, oftewel vrolijke indiepop in de taal van Goethe. In eigen land zijn ze razend populair, maar jammer genoeg zijn ze in onze contreien alleen bekend bij enkele verdwaalde zielen zoals ondergetekende. Doodzonde, want het optreden in de AB bewijst dat deze band best wat meer in de picture zou mogen staan. Engelstalige teksten zouden hun ongetwijfeld een pak meer aandacht bezorgen. Anderzijds wordt hun aaibaarheidsfactor net in stand gehouden door die sappige Duitse teksten. Tot de dag aanbreekt dat Belgen hun derde landstaal ontdekken en massaal vallen voor de samengebundelde vrolijkheid van Wir Sind Helden, nemen wij vrede met een Duitse invasie in onze zalen – geen idee waar al die Duitsers zaterdagavond vandaan kwamen, voor sfeer zorgden ze alvast wel.
Het verhaal van Wir Sind Helden begint pas echt in 2002: de catchy single “Guten Tag” boomt plots in de hitlijsten, een jaar later doet debuutplaat “Die Reklamation” hetzelfde. Maar opnieuw: hoofdzakelijk in eigen land en die andere Duitstalige naties zoals Zwitserland in Oostenrijk. Acht jaar en drie CD’s later is het verhaal nog steeds hetzelfde: geen hond buiten de Germaanse landen die ooit van Wir Sind Helden en hun nieuwe plaat “Bring mich nach Hause” gehoord heeft. Toch had de AB het lef om de groep rond de bevallige Judith Holofernes in de grote zaal te programmeren. Die was niet helemaal volgelopen, toch beschouwen wij hun enige concert op niet-Duitstalige bodem als een voltreffer. Het was haast onmogelijk om niet verkocht te raken voor deze puntige pop met vette knipoog. Deutsche Gründlichkeit, als het ware.
De aanvang was nochtans wat aarzelend: “23.55: Alles Auf Anfang” balanceert wat tussen sfeervolle pop en belachelijke hoempapa, vooral in de hand gewerkt door banjo en accordeon. Het publiek moest nog wakker geschud worden, en dat gebeurde vanaf het mysterieuze “Von Hier An Blind”. De songs klinken steeds aanstekelijk en gaan van kleinschalig en poppy naar ietwat bombastisch, met lang uitgesponnen gitaarhalen en intense outro’s. Vooral “Echelot”, opgesmukt met fantastische visuals, is daar een voorbeeld van. Dat stond in schril contrast met de instant vrolijkheid die ons overviel wanneer Holofernes haar bonsaigitaartje bovenhaalde. Snelle en sfeervolle songs als “Die Zeit Heilt Alle Wunder” en “The Geek (Shall Inherit)” (met een leuke cover van “Forever Young” als intro) werden gekruid door haar fantastische stem en een steevast heerlijke melodie. Tussendoor konden we genieten van Duitstalige bindteksten, al hebben we daar met ons Duits in de stijl van good old Jean-Marie Pfaff niet altijd evenveel van begrepen.
Saaiere nummers als “Bring mich nach Hause” en “Was Uns Beiden Gehört” waren zeldzame ontgoochelingen in een set waarin aanstekelijkheid het kernwoord was. Dat geldt zeker voor het slot van de show: “Aurélie” is pure rock & roll, “Guten Tag” grossiert dan weer in heerlijke uptempo electropop die Vive La Fête-liefhebbers zeker zullen kunnen bekoren. Bij “Russel Am Schwanz” en “Denkmal” zong de zaal feilloos mee met publieksmenner Holofernes en leek het dak er net niet af te gaan. De dubbele bisronde was dan weer wat overbodig: een echte sfeerbrenger als bekendse hit “Nur Ein Wort” had er misschien wel in gemogen. Toch waren er ook hier momenten om in te kaderen: het knappe “Müssen Nur Wollen” kreeg de zaal nog een laatste keer mee, met het ingetogen “Nichts, Was Wir Tun Könnten” wist Holofernes de fans solo het zwijgen op te leggen.
SETLIST
23.55: Alles Auf Anfang
Von Hier An Blind
Alles
Echelot
Bring mich nach Hause
Die Zeit Heilt Alle Wunder
Was Uns Beiden Gehört
The Geek (Shall Inherit) (Forever Young Intro)
Russel Am Schwanz
Aurélie
Guten Tag
Denkmal
Die Ballade Von Wolfgang Und Brigitte
Müssen Nur Wollen
Im Auge Des Sturms (Let The Sunshine outro)
Nichts, Was Wir Tun Könnten
Bist Du Nicht Müde