Wie denkt dat de anciens bij Indiestyle allemaal oude zakken zijn van wie het culturele inlevingsvermogen ergens in 2006 of eerder is blijven hangen: geen zorgen, dat is slechts af en toe het geval. Soms komen wij ook nog graag eens in contact met datgene wat de tieners van vandaag drijft. Walk The Moon is daar een uitstekend voorbeeldje van: met ‘Anna Sun’ scoorden ze één radiohitje, en dat bleek voldoende om de motor van de jeugd van tegenwoordig op gang te trekken. Het resultaat: om 15 uur al ongeduldige fans aan de poorten van de Ancienne Belgique, meisjes van 15 die net als de bandleden gezichtsverf opgesmeerd hadden en nog voor het optreden giechelend met de groepsleden voor de camera poseerden.
Walk The Moon had met The Rubens een Australisch voorprogramma meegenomen. Vergelijk ze met The Black Keys, maar dan een tikkeltje braver: alsof de surfomgeving down under hen te soft heeft gemaakt. Er mocht dus gerust wat meer pit in, al maakte de occasionele smerige gitaarlijn veel goed. Afsluiter ‘Don’t Ever Want To Be Found’ spande wat dat betreft meteen de kroon. Bovendien kunnen ze rekenen op een zanger wiens stem net rauw genoeg is om de Black Keys-vergelijking nog wat extra te staven.
Hun bandnaam hebben ze van een song van The Police, David Bowie vermelden ze als hun grootste invloed. Dat is Walk The Moon in een notendop, maar eigenlijk weet je alles wat je over hen moet weten als je hun titelloze debuutplaat een keertje oplegt. Het grote voordeel is dat ze zichzelf behoorlijk goed kunnen relativeren. Dat blijkt ook uit hun optredens. De gezichtsverf, de goed-getimede sprongetjes, de cliché bindteksten over “hoe je al het slechte van de afgelopen week uit je lichaam moet dansen”: je kan er je bedenkingen bij hebben, maar het is wel duidelijk dat dit viertal vooral zelf plezier wil maken. En dankzij de opzwepende percussie van opener ‘Quesadilla’, de catchy hooks van ‘Next In Line’ of het funky refrein van ‘Shiver’ lukte dat zeker in de beginfase van het optreden wonderwel. Zanger Nicholas Petricca helpt het ene moment mee met percussie, en leeft zich een song later uit op het keyboard, maar is er toch vooral om de meisjes op de eerste rijen te bekoren. Het gegil toen zijn t-shirt halverwege uit mocht was even grappig als verwacht.
Jammer genoeg ging de vaart er op net iets teveel momenten uit: de nieuwe nummers waren nogal zoutloos, en de obligatoire trage in de vorm van ‘Iscariot’ hadden ze er wat ons betreft ook mogen uitlaten. Gelukkig had Walk The Moon nog genoeg oorwurmen bij om de boel te gepasten tijde recht te trekken: de moordende synths in ‘Tightrope’ of vooral de opzwepende intro en het uptempo refrein van ‘Jenny’ waren voldoende om de zaal enthousiast aan het dansen te krijgen. En zingen kunnen die tieners ook, zo bleek uit de dubbele kampvuurstonde tijdens ‘Me And All My Friends’ en ‘Fixin’’ of uiteraard bij het ultieme extasemoment bij ‘Anna Sun’.
De echte feelgood spaarden ze op voor de afsluiter: tijdens ‘I Can Lift A Car’ gingen tientallen papieren autootjes, uitgedeeld tijdens The Rubens, de lucht in. Beetje kinderlijk misschien, maar anderzijds zagen we een papa met dochter van hooguit een jaar of vijf op de schouders die de tijd van haar leven had, en dan zeggen wij: moet kunnen. “Het is tijd om een beetje raar te doen”, zei Petricca toen hij het publiek aan het dansen wou krijgen. De omschrijving “beetje raar” past evengoed bij deze band zelf, en laat rare entertainers nu net ons favoriete type muzikant zijn.
De AB programmeert binnenkort onder meer Egyptian Hip Hop (15.03), IAMX (28.03) en Inc. (07.04). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.