Het Van Dale woordenboek definieert een hype als “iets nieuws dat tijdelijk sterk de aandacht trekt, maar weinig voorstelt”. Het tweede deel van die definitie durven we sterk in twijfel te trekken, maar dat The Vaccines nieuw zijn en toch sterk de aandacht trekken, dat staat buiten kijf. Met de amper anderhalve minuut durende single ‘Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra)’ gaven deze jongelui meteen hun visitekaartje af in de Britse muziekwereld. Frontman Justin Young ging onder de naam Jay Jay Pistolet eerder al eens de folktoer op, maar koos bij The Vaccines resoluut voor een straffe cocktail van stevige gitaarlijnen en poppy deuntjes. Hun muziek combineert de donkere shoegaze van The Jesus & Mary Chain of, recenter, The Pains of Being Pure At Heart, met de punch van The Clash en The Ramones.
Hun huidige beschikbare luistermateriaal beslaat nog geen tien minuten, en de eerste langspeler verschijnt pas over enkele weken. Toch wisten deze groentjes al meteen de Orangerie (zowat 700 man) uit te verkopen, iets waar vele beginnende artiesten met plezier een nier voor zouden afstaan. Ligt het aan hun derde plaats in BBC’s “Sound of 2010”? Of lokte hun korte interview in de Humo van deze week plots een hele hoop nieuwsgierigen naar de Botanique? Betwijfelbaar, want ook in de weken ervoor waren The Vaccines hot: aanvankelijk stonden ze in de kleine Witloof Bar geprogrammeerd, een maand later bleek zelfs de middelgrote Rotonde niet meer groot genoeg. Wat de oorzaak ook moge zijn, de hipsters uit onze maatschappij waren nagenoeg allemaal present op de date met de toekomst. En ze konden tevreden zijn, ook al hielden The Vaccines het al na amper 35 minuten voor bekeken. Dat was echter voldoende om te bevestigen dat deze groep wel degelijk over een hele hoop potentieel beschikt.
De korte duur van het optreden was geen slechte zaak: omdat ze nog geen full CD uit hebben, was het publiek nog niet echt vertrouwd met het soms moeilijk te onderscheiden materiaal van het viertal. Enkel die paar nummers die op MySpace en YouTube te vinden zijn werden met een voorzichtig herkenningsapplausje onthaald. De geweldige single ‘Post Break-Up Sex’ werd meteen als tweede in de strijd geworpen. Zoals verwacht bleek ‘Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra)’ een van de sfeerbrengers, net als het snelle en euforische ‘If You Wanna’: reeds na de eerste passage van het refrein waren we (en wij niet alleen) volledig mee met het catchy ritme. Het is het soort song dat alle potentieel heeft om uit te groeien tot een door iedereen meegebrulde stadionhit.
De interactie met het publiek bleef beperkt tot het obligate minimum, en Young & Co kunnen nog wel wat podiumpresence gebruiken. De schuchtere poging van drummer Pete Robertson om het publiek tijdens ‘If You Wanna’ mee in de maat te laten klappen is daar het levende bewijs van. Mits een groter rock & rollgehalte hebben The Vaccines alles om een grote publiekstrekker worden. Muzikaal zat het alvast goed: de nummers zijn veelbelovend, en hoewel het geluid met momenten beter kon, is onze nieuwsgierigheid na dit optreden zeker en vast aangewakkerd. Ze grossieren in krachtige songs, die voorbij zijn nog voor je goed en wel het refrein onder de knie hebt. Een cover van The Standells’ ‘Sometimes Good Guys Don’t Wear White’ moest de duur nog wat rekken, maar zelfs dan bleek het na een goed halfuur al voldoende.
The Vaccines lieten ons achter met een verlangen naar meer. 11 maart, de releasedatum van debuutalbum ‘What Did You Expect From The Vaccines’, staat alvast met stip aangeduid in onze agenda.