‘What did you expect from the Vaccines?’: het blijft in 2015 een even retorische vraag als toen het debuut van de heren uitkwam in 2011. Er wordt tegenwoordig iets minder gretig met woorden als hype en buzz gejongleerd dan toen, en bevestiging lijkt waar de groep tegenwoordig naar streeft. Daar sloegen ze gisteren in de AB wonderwel in.
Met Family Of The Year was er als voorprogramma niet bepaald een nobele onbekende opgetrommeld. Een plekje op de soundtrack van ‘Boyhood’ en vooral een passage in The Voice zorgden voor de nodige naamsbekendheid in ons land, waarna hun album ‘Loma vista’ alsnog in de Vlaamse Ultratop verscheen. Hun nummers excelleerden in schaamteloze naïviteit en kunnen perfect door de strot van daytime-radioluisteraars geramd worden. En kijk, ‘Hero’ werd een top-tienhitje in België: hapklare Hozier-folk waarmee je het steevast tot in het festivaloverzicht van Werchter schopt.
Live vertaalde dat alles zich in de drang om zo authentiek mogelijk over te komen – een adjectief dat in de context van muziek sowieso een vreemde nasmaak heeft. Drie gitaren waren nodig om het materiaal van hun naamloze nieuwe cd te brengen – nummers die nog het best omschreven kunnen worden als de Beach Boys in een Hollisterjasje. Zanger Joseph Keefe probeerde wel heel erg hard om de mensen op de zittribune op te hitsen, terwijl die slimmeriken zich daar waarschijnlijk met voorbedachte rade hadden neergevlijd. Family Of The Year maakte zo muziek die zich het beste leende tot finales van romantische sitcoms, en dat oogde gisteren wat misplaatst in de AB.
Ah, The Vaccines. Regelmatig heb je een Britse groep die met genoeg jeugdig chauvinisme de invloedrijkste post-punkinvloeden distilleert tot een explosieve brij. Wat The Vaccines van minder succesvolle gelijkgestemde groepen onderscheidt, is hun vermogen om energie te bundelen in drie minuten durende adrenalineshots. Het is die mogelijkheid om een spervuur aan hits af te lossen die hen zo geliefd maakt, een vaardigheid die volledig tot zijn recht komt in een clubzaal als de AB. Het was de derde keer dat Justin Young en zijn Vaccines in de Brusselse zaal stonden, en met ‘English Graffitti’ beschikten ze eindelijk over voldoende materiaal om een volwaardige headlineshow te spelen. Van zodra opener ‘Handsome’ werd ingezet veerden de voorste rijen op, en Young deed zijn uiterste best om iedereen uit z’n hand te laten eten tijdens een bevlogen ‘Wrecking ball’. ‘Ghost town’ was een mooi eerbetoon aan The Clash, waarna ‘Dream lover’ een hunkerend verlangen naar een cluboverstijgend anthem à la ‘Do I wanna know’ etaleerde. Vreemd, want ‘Wetsuit’ toonde wederom aan dat ze er al lang eentje hebben. Young gooide al zijn tongue in cheek-pathos in de strijd, en kon een grijns niet onderdrukken toen het enthousiaste publiek ijverig uit de maat meeklapte. ‘Minimal affection’ bleek een sterke aanwinst, waarna ‘Tiger blood’ uit de archieven werd gehaald om de diehards te doen shinen.
Na dat eerste rustpuntje was het aan ‘Bad mood’ om de gemoederen opnieuw te verhitten. Het bleef verbazend dat er nooit eerder een gitarist met die aan de Kinks refererende killerriff op de proppen was gekomen. Dat leek Freddie Cowan ook te beseffen, en hij ramde nog een tikkeltje harder op zijn gitaar. Heerlijke oudjes ‘Blow it up’ en ‘Post-break up sex’ werden opgevolgd door een kabbelend ‘(All afternoon) In love’ en radiohitje ‘Melody calling’. Daarna vreesden we even dat de groep ‘Runaways’ van The Killers ging coveren – het bleek om ‘Give me a sign’ te gaan. Na enkele goedgemikte splinterbommetjes (‘Teenage icon’, ‘20/20’) was er nog genoeg ruimte om ‘I always knew’, ‘If you wanna’ en ‘All in white’ te parkeren in het slot: tienertroubles in een meezingjasje dat nog steeds verdacht goed paste. Als Young het na ‘All in white’ voor bekeken had gehouden, zouden we het ‘m zeker vergeven, maar The Vaccines bleken vastbesloten om hun timeslot vol te spelen. Dat deed Young solo met een akoestische versie van ‘No hope’, waarna de rest van de band inviel om met ‘Radio bikini’ en een uitzinnig ‘Norgaard’ richting eindstreep te spurten. Als onze okselvijvers een graadmeter waren, speelden The Vaccines een uitstekende show gisteren, al zullen de grotere zalen nog wel even op zich laten wachten. We zouden liegen mochten we zeggen dat we dat erg vinden.
De AB programmeert binnenkort o.a. Ibeyi (09.10), Bear’s Den (10.10) en Gramatik (16.10). Een volledig overzicht met alle info vind je op de website van de zaal.
Foto van Damon De Backer voor de AB