Toen we in 2012 de Marquee van Pukkelpop binnenwandelden en The Jezabels bezig zagen, waren we onmiddellijk verkocht. De dreigende en opzwepende muziek in combinatie met de geweldige stem van zangeres Hayley Mary zagen we zelfs als één van de grootste ontdekkingen van die editie. Ons enthousiasme werd bevestigd bij het beluisteren van hun debuutalbum ‘Prisoner’. In januari verscheen hun tweede plaat ‘The Brink’ en die kwamen de Australiërs voorstellen in de Botanique.
Het Belgische Abel Caine mocht de Orangerie opwarmen. Het vijftal bracht een frisse mix van electro en gitaarmuziek, die ons meteen aan Franz Ferdinand deed denken. Het publiek reageerde enthousiast op hun popnummers en de band genoot er zichtbaar ook van. Muzikaal lag het ver van wat The Jezabels ons gingen voorschotelen, maar dat neemt niet weg dat we het voorgerecht wel konden smaken.
The Jezabels zelf gingen van start met de titelsong van hun nieuwste album. De sound op hun tweede klinkt veel meer gepolijst dan dat van hun debuut, maar daar was live niet veel van te merken. De volledig in het zwart geklede Mary bewoog als een vleermuis over het podium en liet haar hoge stem als een sonar de ruimte inschieten. Vervolgens werd hitsingle ‘Endless Summer’ er tegenaan gezwierd, die live gelukkig niks aan kracht moest inboeten. Ook die andere topper ‘Long Highway’ werd al vroeg in de set gebracht. Met ‘Time To Dance’ werd wat gas teruggenomen, al herkenden we hier niet de akoestisch aanvoelende versie die we in de studioversie kunnen horen.
Echt dansen werd pas gedaan tijdens ‘Look Of Love’. In het publiek probeerden sommige concertgangers voorzichtig uit te zoeken hoe ze nu precies op de pijn die de muziek naar boven bracht moesten bewegen. De zangeres gaf ons met een halve moonwalk alvast het goede voorbeeld. ‘Hurt Me’ was het eerste nummer dat op applaus onthaald werd en waarom ook niet? Naast de intense zang bevat de song een drumpartij waar ze bij The National jaloers op zijn. Eenmaal Mary goed opgewarmd was, gaf ze ons tijdens ‘Beat To Beat’ nog een ware masterclass over hoe je je stem pas echt als instrument kan gebruiken. Fascinerend hoe iemands stem zowel de kleur van Stevie Nicks als het bereik van die van Kate Bush kan hebben.
Helaas gebeurt dan wat ook bij het beluisteren van hun albums het geval is: er volgen enkele mindere nummers die vooral overkomen als flauwe afkooksels van wat we al hoorden. ‘A Little Piece’ van de ep ‘Dark Storm’ kon de fans nog bekoren, maar het is pas van ‘No Country’, één van de uitblinkers op ‘The Brink’, dat we terug mee waren. De set werd afgesloten met de titelsong van die ep en het was een ware voltreffer. Het leek alsof alle opgebouwde spanning van het afgelopen uur tot ontploffing kwam in de outro. Een bisronde had voor ons niet meer gemoeten, want we ervaarden ‘Easy To Love’ zelfs eerder als een anticlimax.
We zijn naar Brussel getrokken als fans en zo zijn we ook huiswaarts gekeerd. De vrees die we vooraf hadden werd weliswaar bevestigd, maar wanneer je iets verwacht is het moeilijk teleurgesteld te zijn. De eighties gitaarlijnen zijn zowel geniaal als identiek aan elkaar en de scherpe uithalen van Mary beginnen na verloop van tijd toch wat door je hoofd te snijden. De pianoriedeltjes, die de functie van basgitaar op zich nemen, klinken eerst frivool en fris, al beginnen ze na verloop van tijd toch wat op de zenuwen te werken. The Jezabels brachten ons een goed optreden, hoewel het gerust wat korter had gemogen.
Botanique programmeert de komende weken nog onder andere The Veils (12.03), The Notwist (19.03) en Temples (31.03). Info en tickets vind je hier.
The Jezabels live zien kan nog op 9.03 in Rotown, Rotterdam (info en tickets) en op 12.03 in Bitterzoet, Amsterdam (info & tickets).