Drie bands op een boot op een maandagavond bij volle maan. Ons hoor je niet klagen, zeker niet als het een line-up als deze betreft voor een luttel aantal centjes. De pintjes, tja, die zijn dan wel weer duurder over de Franse grens.
“On est The Seasons et on vient de Québec.” Het is en français te doen in La Péniche, een aan te raden concertboot in het Franse Lille. De vier Canadezen zijn door mond-tot-mondsucces uitgegroeid tot een graag geziene groep. Een debuutplaat komt er nog aan, maar dansjes en plezier maken doet de vierkoppige groep alsof ze al jaren op allerhande podia staan. Twee akoestische gitaren en op elkaar inspelende meerstemmigheid gaven vorm aan hun upbeat, glimlach toverende gitaarliedjes. “Supèrcool” zouden we zeggen als we echt van Frankrijk waren.
Oorspronkelijk een Française, maar ongeveer een jaar of vijf geleden neergestreken in Brussel: dat is Anna Muchin. Maar wij moeten Scarlett O’Hanna zeggen. De indiefolkartieste had geen spots nodig om het podium op te lichten. Dat deed haar melkwitte huid wel voor haar. De voormalige turnkampioene deed ons soms aan St. Vincent denken, door haar look, eclectische stijl en coole sound. O’Hanna pakt het echter wel wat intiemer aan dan Annie Clark. Naast de drumpartijen van broer Benjamin, deed ze alles zelf. De gitaarliedjes gingen de chanteuse minder goed af dan de songs die ze van achter haar kleine Korg bracht, maar damn, waarom dit talentje niet bekender is in het land dat ze momenteel thuis noemt, is ons een raadsel.
Als afsluiter stonden de New Yorkers She Keeps Bees, het duo voorzien van één van de beste stemmen van het moment, geprogrammeerd. Hun podiumopstelling werd aangevuld met Scarlett O’Hanna aan keys en extra gitaar. De frontvrouw Jessica Larrabee leek er van bij het begin wel zin in te hebben. Zo pakte ze het publiek in met flauwe mopjes over haar reële angst voor elektrocutie aan de gevaarlijk zoemende micro en huilen bij volle maan. De Brooklynites brachten hun recentste worp ‘Eight houses’ bijna integraal. Slechts enkele songs werden er tussenuit gelaten om plaats te maken voor ouder werk waarin ze resoluut gingen voor de prachtige a capella-stem en tamboerijn/drums-combinatie. Het kookpunt van de set was een stampende versie van ‘Greasy grass’, het mooiste moment was dan weer de renditie van lead single en afsluiter van de laatste plaat ‘Is what it is’ die totaal niet ontsierd werd door de herneming ervan nadat er iets niet helemaal juist zat.
Hoewel She Keeps Bees uiteindelijk wel regelmatig op dezelfde trucjes (die stem centraal! dat getamboerijn!) en geluidsconstructie steunen, werkte de vuile bluesrocksound heel goed in de kleine ruimte. Nog geen twee minuten na de laatste uitstervende noot, snelde Larrabee al even pretentieloos als ze op het podium stond richting merchtafel, de sympathieke indruk van de band bevestigend.
La Péniche programmeert binnenkort nog Doldrums (19.05) Kevin Morby (25.05) en TOPS (10.06). Meer info vind je op hun website.