In een verrassend volle AB-club stond de – nu Death Grips er de brui aan gegeven hebben – meest populaire eigenzinnige hiphopformatie Shabazz Palaces op het podium. Het duo stelde in Brussel haar kersverse album ‘Lese majesty’ voor.
Opener van dienst was Fujako. Het duo verwelkomde het traag binnenstromende publiek met diep tot in het lichaam beukende bassen. In tegenstelling tot het hoofdprogramma scheen hiphop hier niet het centrale genre, maar diende opzwepende rap net als hulpstuk om experimentele elektronica op het publiek af te vuren. Daarbij bleek de ervaring op zich belangrijker dan schoonheid of emotie, wat ons de indruk gaf dat het tweetal live beter uit de verf komt dan op plaat, omdat je dan de muziek echt hoeft te ondergaan. Één nummer schoot er tijdens de set bovenuit: niet toevallig de afsluiter die voorzien van visuals ons deed denken aan de agressie van Death Grips. Helaas hoorde bij de song bijna enige fysieke agressie, de groep vond het immers nodig om je oren met kabaal te verdoven.
Met hun tweede album ‘Lese majesty’ keerden de mannen van Shabazz Palaces alle conventies de rug toe. De vraag was dan vooraf ook hoe al die tegendraadse, op plaat al ontspoorde nummers live zouden overkomen en of ze al dan niet in een nieuw jasje gestoken werden. Bij aanvang leek de band een koers met genoeg pit te willen varen, al had het duo tijdens de eerste twee nummers te kampen met problemen. Butlers micro liet het afweten en de frontman met zonnebril leek niet erg veel goesting in de set te hebben. Dat terzijde gelaten, kwamen de Palaceer en Baba best fel over. De rap klonk snedig, pompende beats zorgden bij wijlen voor een aardig tempo in de performance en wanneer die ontbraken nam exotische percussie de gidsende rol over. Op die manier swingde de set vooreerst lekker verder, maar benaderden de jongens daarnaast met hun sound ook die van meer mainstream genregenoten. Vooral materiaal van de eerste langspeler kwam in het eerste deel van het concert aan bod, niet verwonderlijk aangezien de Amerikanen zich op die worp niet lieten gaan met minder geconcentreerde spacy geluiden.
Zonder bindteksten en stiltes had de set tijdens de eerste helft van de show iets van een geslaagde medley: liedjes wisselden mekaar vlot af, instrumentale of moeilijker te behappen stukken bleven achterwege en bijgevolg kon de aandacht van het publiek onmogelijk verslappen. Na verloop van tijd lijmden Butler en Maraire echter al hun nummers aan mekaar om zo een trip te bekomen. Ook de sound wijzigde danig. Waar vaak een heldere instrumentatie structuur in het optreden bracht, evolueerde het geluid naar een minder duidelijk geheel waarbij de mix af en toe rommelig was. Lazaro wisselde zijn kordate zangstijl in voor minder krachtige vocals, het resultaat daarvan was ook hier dat de opbouw minder duidelijk afgetekend werd. De liedjes werden zo haast inwisselbaar, een spanningsboog ontbrak om dit experimentele, meer op ‘Lese majesty’ gerichte stuk boeiend te houden.
Met een verwarrend einde maakte het tweetal vervolgens nog eens duidelijk waar de kern van het probleem zit. Flauwe psychedelica werd afgewisseld met minder vage quasi-hits, een lijn ontbrak met andere woorden in het optreden. ‘An echo from the hosts that profess infinitum’ was helemaal aan het staartje niet alleen ronduit een crowdpleaser, ook vormde de song het hoogtepunt van de avond. Hoe graag Shabazz Palaces het ook anders willen doen, de beste momenten zijn tijdens optredens net hun meest conventionele liedjes.
De AB programmeert in de komende weken nog onder meer Is Tropical (22/10), Kelela + Shura (30/10) en Ought (20/10). Info, tickets en de volledige concertkalender vind je op de website van de concertzaal.