Dat Palma Violets niet voor een wervelwind in de muziekbranche heeft gezorgd en dat hun debuutplaat ‘180’ niet voor dezelfde revival van gitaarpop zal zorgen als pakweg ‘Is This It?’ van The Strokes is niet helemaal onverwacht. De hype was misschien wat te groot, terwijl je maar een paar nummers hoeft op te zetten om te beseffen dat deze rammelrock perfect gedijt in groezelige kelders, maar onwennig aanvoelt in grote festivaltenten. The Barn op Rock Werchter keek vooral vreemd op toen daar in de vroege namiddag plots een stel driftkikkers met een paar vijzen los op gitaren kwam rammen. En dat is ook waarom de ticketverkoop voor hun doortocht in de Ancienne Belgique moeizaam verliep en het optreden uiteindelijk naar een ingekrompen zaal, of de ABBox zo je wil, verschoven werd. Net dat is helemaal niet erg: laat die jongens maar gek doen en knarsende gitaarlijnen door versterkers rammen. Sportpaleizen zullen ze niet uitverkopen, ons een uur jeugdig entertainment bezorgen des te meer.
Omdat Palma Violets bekend staan voor de beperkte duur van hun optredens, de kaap van het uur wordt zelden gerond, mochten er twee voorprogramma’s hun ding doen. De zaal was niet uitverkocht en dus is het ook een beetje logisch dat de vloer bij opener Robbing Millions, op een tijdstip waarbij de meeste Vlaamse gezinnen nog gezellig rond de eettafel zitten, akelig leeg was. Wij vinden dat onterecht, want deze jonge Brusselaars hebben een gevoel voor mooie, melodieuze songs met een vette knipoog naar Balthazar. En die hebben het afgelopen jaar goed geboerd, dus wie weet waar het dit vijftal brengt? Ze hebben al op het podium van Dour en Les Ardentes gestaan, en we hopen dat daar iets meer mensen aanwezig waren om hun werk te waarderen.
Het tweede voorprogramma The Growlers had wel een mooie fanbase mee. We kunnen ons dan ook slechtere namen bedenken om te openen: ze toerden eerder al met onder meer The Black Keys en hebben een bescheiden cultstatus versierd met de voorjaarssingle ‘Someday’. Hun retromuziek doet denken aan Tame Impala, maar dan met een Amerikaanse touch in plaats van een Australische. Een jaren 60 vibe klinkt als een echo doorheen al hun songs en wordt opgepompt door hun Woodstockachtige haardos en kledingstijl. Coole baslijnen en een doorrookte stem van zanger Brooks Nielsen waren meer dan voldoende om ons een goed halfuur te boeien.
Al bij het openingsnummer ‘Rattlesnake Highway’ kroop bassist Chilli Jesson, van wie we vermoeden epilepsiepatiënt te zijn, het drumstel op en was de toon gezet voor de rest van het optreden: energie primeert bij Palma Violets boven het tot op de noot correct spelen en zingen. Al moet wel gezegd dat het lange toeren zijn tol begint te eisen: zanger Samuel Fryer kunnen we aanraden om toch een dieet te overwegen en om vooral die idiote zonnebril eind oktober thuis te laten. En de doodse blik in de ogen van toetsenist Jeffrey Mayhew deed ons denken aan een ambtenaar die naar zijn pensioen hunkert. Maar gelukkig deed dat niets af aan de joie de vivre die hun songs uitstralen. We neurieden gezellig mee met de gitaarmelodie bij ‘All The Summer Wine’, en de eerste rijen waagden zich snel aan moshpits. Van songs als ‘Tom The Drum’ en ‘Johnny Bagga’ Donuts’, waarbij de snelheid en luidheid primeren op de melodie, zullen we nooit fan worden. Anderzijds snappen we niet waarom mensen hun neus ophalen voor het anthemwaardige ‘Best of Friends’ (anthemwaardiger is indie het laatste jaar nauwelijks geweest), het spring-in-‘t-veld-gehalte van ‘We Found Love’ en de meezingbare feelgood van afsluiter ’14’. De nieuwe songs in de set kenden wisselend succes: ‘Gout Gang Go’ passeerde als een niemendal, maar het Ramones-achtige refrein in ‘Scandal’ konden we best appreciëren. En als bij de passage in de Charlatan in Gent bleek de geweldige ode aan ‘Invasion of the Tribbles’ van The Nasties het teken voor de jongens om hun innerlijke beest los te laten. Palma Violets zijn misschien niet de grootste muzikale talenten anno 2013, maar van hun geestdrift kunnen veel bands nog wat leren.
Het fijnste moment kregen we achteraf: Mayhew die persoonlijk vijf groupies op de eerste rij komt selecteren voor een bezoekje aan de backstage, en met een middelvinger aan de jongens in de zaal laat zien dat bescheidenheid iets voor mietjes is. Boys will be boys.
De Ancienne Belgique programmeert binnenkort onder andere nog Daughter (05.11), Hurts (20.11) en Biffy Clyro (16.12). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.