Nils Frahm is al een tijdje een graag geziene gast op de Belgische podia. Na passages vorig jaar op Moods en Bozar Electronic Arts Festival stond de Duister dit jaar in La Petite Maison Dans La Prairie op Dour. Daar bracht de artiest een uitgepuurde set, die de hoogtepunten van zijn normaal vrij lang durende clubshows aaneen probeerde te rijgen; ergens wel jammer omdat we verwacht hadden dat de songwriter nu met zijn nieuwe album ‘Solo’ en soundtrack voor ‘Victoria’ in de rekken een volledig nieuw (wc borstel-loos) spektakel in elkaar zou steken. Terwijl de neo-klassieke artiest wel eens zijn tijd durft te nemen voor grapjes tijdens de bindteksten, bracht hij gisterenavond zelfs geen microfoon mee op het podium: het moest en zou een echt festivaloptreden worden waarin geen enkele seconde verloren ging.
Dat wilde evenwel niet zeggen dat de verschillende nummers op zich ook zo voort moesten stomen. Al snel werd duidelijk dat de muzikant zijn tijd nam om songs lang uit te werken, zo opende hij met een compositie die aanving met piano en vervolgens overschakelde op minimale en repetitieve electronica om uiteindelijk met een soort redelijk chille climax te eindigen. Dat bleek meteen een puntje van kritiek: af en toe mocht de set wat intenser en wat minder easy-going. Tezelfdertijd zorgde het er wel voor dat een ultiem zondagavond-gevoel de stage vulde. De intieme liedjes van Frahm bezworen en betoverden bij momenten, al toonde een magistraal ‘Says’ dat het altijd nog een beetje kon met zijn pure schoonheid en sterke spanningsboog.
Op zoek naar meer Dour-verslaggeving? Check onze reviews, foto’s en Instagram.