Naar aanleiding van de tiende verjaardag en de gelimiteerde heruitgave op vinyl van hun debuutlangspeler ‘June’ werkte Mansfield.TYA een specifieke liveset uit die tijdens Les Nuits Botanique een allerlaatste keer op de planken wordt gebracht. Dit wil trouwens niet zeggen dat we ons konden verwachten aan een van a tot z gespeelde presentatie van het betreffende album, wel dat flink wat songs eruit een centrale plaats in de opbouw krijgen die verder put uit zowat het hele oeuvre van het uit Nantes afkomstige duo.
Midden in het flink volgelopen Grand Salon De Concert met de in dichte kringen rondom gezeten toeschouwers spelen Julia Lanoë en Carla Pallone meteen open kaart. Met hun pure en minimalistische instrumentarium van piano, een eenzame electrische gitaar, harmonium en viool in combinatie met de spaarzame verlichting van vier spots en enkele sfeerbrengende kaarsen maken ze zich op voor een extreem intimistische set. Terwijl de muzikale interactie door het jarenlange samenspel uitermate soepel, vlot en technisch hoogstaand verloopt, wordt door deze setting het publiek ook haast direct betrokken partij. Neem daar nog bij dat het hele gebeuren nauwelijks versterkt wordt, op talrijke momenten zelfs helemaal akoestisch verloopt, en je kan je wel inbeelden dat we getuige zijn van een beklijvende performance.
Waar Pallones door merg en been snijdende vioolspel steeds weer voor kippenvel zorgt en het tweetal geregeld een erg virtuoze samenzang op de planken brengt, blijft de begeleiding van piano en gitaar (die eenmalig met een strijkstok wordt bespeeld) steevast sober en indringend beheerst. Zo krijgen de nummers de gelegenheid in al hun sombere pracht open te bloeien. Terwijl bijvoorbeeld ‘Pour oublier je dors’ erg dicht bij de studioversie aanleunt, krijgt ‘Fools’ dan weer een volledig nieuw jasje aangemeten. Zowel tempo (vertraagd), toonaard (verlaagd) als ritme (een tikkeltje jazzy) worden voor de gelegenheid aangepast.
Wat ons misschien nog het meest verrast is het luchtige en speelse element dat Mansfield.TYA in de toch wel door zwaarmoedig melancholische nummers gedomineerde set weet binnen te smokkelen. Julia Lanoë lijkt uitermate in haar schik, praat geregeld met een humoristisch kinderstemmetje, verlaagt met een brede grijns op het gezicht haar toon net een tikkeltje om de samenzang met Pallone plagerig te bemoeilijken en improviseert nineties dancehits ‘Mr. vain’ en ‘No limits’ een outro binnen.
Dit alles zorgt ervoor dat het totaalplaatje volledig klopt en je helemaal in het zielsberoerende optreden wordt meegezogen, waardoor je bij afsluiter ‘Animal’ nauwelijks kan geloven dat er alweer een heel uur voorbij is. Bisnummer ‘Logic coco’ lijkt vervolgens nog ingecalculeerd, maar dat het publiek ook daarna nog gedecideerd om meer blijft roepen en applaudisseren zorgt nog voor een schijnbaar niet geanticipeerde, korte, tweede terugkeer. Hierna gaan de lichten in de zaal echter onherroepelijk weer aan en daagt het besef dat deze absolute topprestatie er definitief opzit. We kunnen haast niet wachten tot Mansfield.TYA’s voor later dit jaar aangekondigde nieuwe plaat in de rekken ligt.
Op de website van de Botanique kan je checken welke acts (onder andere Recorders en Kevin Morby) Les Nuits de volgende dagen nog in petto heeft.