Leffingeleuren gaat er prat op de officiële afsluiter te zijn van de festivalzomer. Vrijdag startte het gebeuren met alvast een divers aanbod in de concerttent, de zaal en het café van De Zwerver. Onze man liep van hot naar her om enkele van de acts die op de eerste dag aantraden voor jou te bekijken.
In de concerttent mochten de Limburgers van Geppetto And The Whales het feestje in gang zetten. Met behoorlijk wat (vooral jonge) fans in het publiek, enige Afrekeningglorie en een goed ontvangen debuutalbum leek dat geen al te moeilijke opgave te worden. Ondanks de grimassen, het beuken op de banjo en een verstandige opbouw van hun set, die je voelde groeien naar een climax, slaagde de band er toch niet helemaal in om het vuur er in te krijgen. Daarvoor misten ze wat schwung in de uitvoering.
Een grote toekomst wordt Hydrogen Sea voorspeld en dat bleek helemaal terecht. Het Brusselse duo maakt pareltjes van songs, opgebouwd uit de wonderlijkste details en gezongen met een stem die het midden houdt tussen de Lorelei en een verlegen meisje voor de spiegel. De hoogtepunten werden aaneengeregen met onder andere ‘End up’, ‘Only oleanders’, ‘Free falling’ en ‘Wear out’. Bijwijlen moeten we denken aan labelgenoten Maya’s Moving Castle, doch dit tweetal heeft al een geheel eigen universum weten op te bouwen met enkel een ep op hun palmares.
Intergalactic Lovers hebben zich de voorbije jaren ontpopt tot een ware festivalgroep. De manier waarop Lara Chedraoui het publiek de set in weet te zuigen, garandeert een topervaring voor (en ook op) het podium. Bovendien hebben ze met ‘Islands’ en ‘Delay’ enkele ijzersterke singles achter de hand die met volle overtuiging meegezongen en -gebruld worden. Het optreden eindigen ze met een welverdiend applaus voor elk bandlid door één voor één uit de slotsong te stappen, tot enkel de bassist nog staat te spelen en hij als laatste de lof mag ontvangen.
De Deen Trentemøller bracht een pak muzikanten mee: een bassist die de vetste licks speelde, een drummer die de beat je oren in stampte en drie gitaristen waarvan één vrouw die de zang bij enkele nummers voor haar rekening nam. De basis voor zijn muziek haalt hij vooral in de dance, om die dan te versieren met elementen uit de meest uiteenlopende genres, zoals dreunende new wave en surf. Een eerste relatief rustpunt in de stomende set vormde ‘Miss you’. Zelden voorheen zagen we verdriet zo dansbaar. Natuurlijk mocht ook zijn grootste hit, ‘Moan’, niet ontbreken.
De knotsgekke bende die Robbing Millions heet, was al begonnen toen we na de laatste noten van de Deen snel richting de zaal liepen. Vooraf getipt wilden we niets missen van dit vijftal dat live totaal uit zijn dak gaat. De glitterende kermisballonnen die ze hier en daar aan instrumenten hadden opgehangen en de manier waarop ze stonden te dansen op het podium, maakten meteen duidelijk hoe ze die reputatie verdienden. Muzikaal combineren ze de gekte van het Antwerpse Capsule aan de zich ontwikkelende songsmeedkunst van Great Mountain Fire. De mix van genres levert een opwindend geheel op. Toch kan je in de drukte ook overdrijven en bij momenten werd die grens wel eens overschreden. Laten we het erop houden dat deze mannen een nog ongepolijste edelsteen zijn met mogelijks een schitterende toekomst.
In het café zelf sloten wij onze eerste dag af met de Texanen van Holy Wave. De vijf muzikanten komen uit de entourage van Psychfest en spelen een mix van garagerock, psychedelica en Beatlesiaanse melodieën. Nu ja, gooi daar maar zowat alles uit de “summer of love” tegenaan, want wij herkenden ook vleugjes Rolling Stones (de riff uit ‘Let’s spend the night together’) en America (het begin van ‘A horse with no name’). Een goed gevuld café werd zo weer helemaal teruggeslingerd naar het einde van de jaren 60 en dat niemand een song van de Amerikanen leek te kennen, deerde niet om er toch een geweldig feestje van te maken.