Met de bloedhete editie van vorig jaar in het achterhoofd, was het even slikken dat deze May Day van Le Guess Who? een stuk kouder en grauwer uitpakte. Gelukkig bleek het weer één van de weinige minpunten van het festival. Lees hieronder wat wij leuk en minder leuk vonden aan het goedgevulde, gitaarrijke muziekfestijn.
We beginnen de dag met het inmiddels traditionele gratis voorprogramma Le Mini Who? waar (voornamelijk Nederlandse) acts op unieke locaties in de binnenstad optreden. Onder het genot van een nagenoeg perfecte cappuccino in koffiehuis The Village luisteren we naar de melancholische jaren 80-pop van Crying Boys Cafe. We pikken even later een paar nummertjes van indiefolksensatie I Am Oak mee in Kapitaal en begeven ons daarna naar ACU waar Nouveau Vélo het publiek een uitermate strakke set voorschotelt. De drie piepjonge vrienden zijn duidelijk geïnspireerd door new wave acts als Joy Division, maar brengen de muziek met zoveel energie en eigengereidheid dat we die gelijkenis in een mum van tijd vergeten zijn. Pas later dringt tot ons door dat we nog voor het avondeten één van de hoogtepunten van de dag al achter de kiezen hebben.
Het reguliere programma ‘s avonds begint met de donkere folk van Mount Eerie in een goedgevuld EKKO. En dat valt helaas tegen. Klinkt de muziek van Phil Elverum op plaat nog uitgekiend en intens, in deze livesetting missen de liedjes spanning en ook de zang is niet helemaal wat het zou moeten zijn. Vooruit, we zijn best gecharmeerd door de kale en sfeervolle benadering van Mount Eerie, maar het had wat ons betreft best wat sprankelender en energieker gemogen.
Gelukkig zorgt de hype van dit voorjaar, Unknown Mortal Orchestra, in Tivoli Oudegracht wel voor de broodnodige energie. Het drietal is de afgelopen jaren merkbaar gegroeid op het podium en speelt vanavond losjes en zelfverzekerd. De setlist kent weinig hits, maar elk nummer bevat genoeg funky riffs om Utrecht moeiteloos in beweging te krijgen. Dat de Amerikanen gul zijn met gitaar- en drumsolo’s maakt de show des te kleurrijker. Desondanks blijkt het mildere ‘Swim And Sleep (Like A Shark)’ het hoogtepunt van de set.
Een andere act waar we reikhalzend naar uitkeken is Mikal Cronin, die je misschien kent als gitarist van Ty Segalls begeleidingsband. Zijn onlangs verschenen album ‘MCII’ werd door muziekcritici lovend ontvangen. In Tivoli De Helling ramt hij met zijn groep de ene na de andere hit uit de speakers. De combinatie van lange haren, fuzzy gitaren en pakkende liedjes blijkt een succesformule. Onze oren gonzen nog lang na van het optreden en de paar schoonheidsfoutjes zijn we dankzij het enthousiasme van Cronin en zijn gevolg snel vergeten.
We sluiten de avond af met beats van ITAL. In een nagenoeg lege zaal pompt de Amerikaanse producer industriële technobeats uit zijn mengpaneel. Hij lijkt er zelf nog het meest van te genieten, want de toeschouwers kijken vooral apathisch toe. De set komt daardoor, hoewel het bij vlagen intens en meeslepend is, niet echt van de grond.
Het is een wat tam einde van een verder glorieuze dag waarin gitaren de boventoon voerden. De afwisseling van genres en mooie locaties maakt dat het gastvrije Le Guess Who? één van onze favoriete festivals blijft. We kijken nu al uit naar de vierdaagse wintereditie die in november zal plaatsvinden.
Blijf op de hoogte via de website Le Guess Who?.