Kate Nash heeft niet veel introductie meer nodig. In 2007 brak ze door met single ‘Foundations’ die haar meteen tot de ideale schoondochter bombardeerde. Ook de andere singles uit ‘Made Of Bricks’ werden hits, maar met ‘My Best Friend Is You’ kon Nash hier geen commercieel vervolg aan breien. Het grootste probleem van die plaat was dat er teveel afwisseling was tussen de pop van haar debuut en haar nieuwe ruigere kant. Tijdens haar optreden in Reading hoorden we maar liefst elf nieuwe songs die we op haar derde album ‘Girl Talk’ terug zullen vinden. Aangezien dat pas begin maart zal uitkomen, kunnen we hier spreken van een avant-première.
Consistentie zal geen geldige kritiek meer zijn, zoveel is al snel duidelijk. Nash heeft haar piano op zolder gezet en vervangen door een ruige basgitaar. Dat ze haar nummers tegenwoordig ook vanop die bas schrijft, valt ook op: Elke track dat we hoorden was gebouwd rond een zware, dreigende baslijn. We vermoeden dat weinig mensen in 2007 zullen gedacht hebben dat de verlegen Nash anno 2013 in een echte punkrock-chick zou zijn veranderd.
Want samen met haar volledig vrouwelijke band en typische punkriffs snoert ze een heleboel aanwezige bakvissen al snel de mond. Eind vorig jaar kwam haar EP ‘Death Proof’ uit en de titeltrack zorgt er voor dat we ons al snel op een roadtrip in een film van Quentin Tarantino wanen, waarna er muzikaal bloed vloeit. Na zoveel geweld vallen oudere nummers ‘Kiss That Girl’ en ‘Higher Plane’ nogal uit de toon. Dit zal dan ook de reden zijn waarom voornamelijk uit ‘Girl Talk’ geput werd.
Nash spuwt nog meer gif in het rond tijdens het weinig aan de verbeelding overlatende ‘I’m A Feminist, You’re Still A Whore’. Vervolgens licht ze toe waarom ze zo kwaad is. Wie Kate Nash de laatste jaren wat gevolgd heeft, is waarschijnlijk op de hoogte van haar strijd tegen de mediatisering van het schoonheidsideaal. Zo deelt ze regelmatig zelfgemaakte pamfletten uit op haar concerten, maakt ze podcasts en bezoekt ze scholen om onzekere tiener(meisje)s te stimuleren. ‘Conventional Girl’ is dan ook een opgestoken middenvinger naar de maatschappij.
Van oude nummers krijgen we nog ‘Do Wah Doo’ en ‘Foundations’ (van op gitaar) voorgeschoteld. Dat een hoop fans niet tevreden zijn met de setlist blijkt tussen elk nummer. De verzoekjes vliegen in het rond en ergeren Nash zichtbaar. Wanneer iemand haar toeroept dat ze vooral moet spelen wat ze zelf wil, roept ze het meisje bij zich en bedankt haar meerdere malen. De anderen lijken hun lesje geleerd te hebben. Nieuwe single ’3 AM’ geeft ons meer van de rock’n‘roll die we mogen verwachten op die derde langspeler.
Het einde van de gewone set was echter niet te verwachten. Eerst speelde ze een cover van ‘Girl Gang’, een nummer van het Amerikaanse Fidlar (origineel Cocaine) en vervolgens ‘Underestimate The Girl’, een track die enkele maanden geleden al als teaser uitgestuurd werd. De volumeknop wordt opengedraaid en Nash en de haren gaan even volledig de shoegaze toer op. Wanneer de stroboscopen in het rond flitsen wanen we ons eerder op een optreden van A Place To Bury Strangers dan op één van de Britse. Het meisje met het gebroken hart dat ‘Mouthwash’ schreef is heel erg ver weg.
Een bisronde had voor ons niet gehoeven en zeker geen die van start ging met een overbodige cover van ‘Bitch’ van Meredith Brooks, al hadden de aanwezige meisjes (en dat waren er heel wat) het daar duidelijk minder moeilijk mee. Het concert werd afgesloten met een ingetogen versie van ‘We Get On’.
Kate Nash lijkt naar de kritiek geluisterd te hebben, en op hetzelfde moment ook niet. De gevraagde samenhang lijkt er te komen, maar de vraag om terug te keren naar haar roots lijkt in dovemans oren gevallen te zijn. Meer dan ooit trekt Nash volop de kaart van de rock en het staat vast dat ze hier wat fans mee zal verliezen. We geloven echter wel dat ze een heel andere markt van fans wel zal aanspreken. Of het album een voltreffer zal zijn, kunnen we na één live-luisterbeurt moeilijk voorspellen. Nash haar sterkte ligt voornamelijk in haar lyrics en die waren niet altijd even duidelijk te horen, maar als de muziek een voorbode mag zijn, leven we op goede hoop.