Sinds Joan as Police Woman ons tijdens een ververvlogen Pukkelpop op een ontiegelijk vroeg festivaluur uit een katerige semi-coma haalde, zijn we fan voor het leven van de dame. Joan Wasser, want zo heet de veertigjarige zangeres voor haar ouders, heeft met ‘The Deep Field’ een derde volwaardig studioalbum uit en kwam die plaat met alle plezier voorstellen in de Botanique.
De vroegere lover girl van folkster Jeff Buckley plukt rijkelijk bloemen uit dat nieuwe, (soul)vollere album. ‘Chemmie’ laat al vlug de zaal daveren op rockgitaren, maar even later zalft Joan met tragere nummers als ‘Run For Love’. De vaak langere en minder spaarzaam gearrangeerde liedjes van het album, laten onze favoriete politievrouw toe een evenwichtige setlist op te stellen.
Wanneer Joan zingt, zingt ze uit volle borst. We bedoelen maar: geen geneuzel of gefezel in de micro zoals dat tegenwoordig vaak bon ton is in de folkwereld, maar zangpartijen vol overgave die zelfs onversterkt de geluidsnormen van Joke Schauvliege vlotjes overschrijden. Daar komt gelukkig bij dat Joan as Police Woman gezegend is met een heerlijk rauwe maar toch hemels fragiele stem die een steen kan doen smelten.
Een optreden van de New Yorkse is de ideale manier om een Valentijnskater te verdrijven. Neem nu een nummer als ‘To America’, dat ze opdraagt aan iedereen die een goede of minder goede Valentijn had: melancholisch maar toch hoopvol. Of wat dacht je van een tekstflard als “Love will save you / Try not to starve yourself of love / Feed your hunger”?
Hoewel de nadruk ligt op het nieuwe album, mogen ook de blikvangers van de vorige platen nog eens van stal. Zo klinkt ‘Eternal Flame’ vijf jaar na de release nog geen dag verouderd. Toch had een nummer of twee extra van de schromelijke onderschatte sfeerplaat ‘To Survive’ zeker niet misstaan.
Wat we het meest appreciëren aan Joan as Police Woman is haar authenticiteit. ’t Is een beetje een zotte doos en ze doet geen moeite om dat te verstoppen. What you see, is what you get en Joan trekt zich geen stierenkloten aan van wat de rest van de wereld daarvan denkt. Zou ze zich anders hullen in een compleet fout – maar voor een onverklaarbare reden ook geweldig sexy – zilverkleurig latexachtig pakje? De soms onbeholpen en altijd kurkdroge bindtekstjes maken het geheel af.
Het heerlijk meanderende ‘I Was Everyone’ (“een liedje over de Franse heilige Jeanne d’Arc en wat er in haar hoofd omging”, laat Joan weten. Dat Jean d’Arc in het Engels Joan of Arc heet en het nummer misschien wel over zichzelf gaat, wil ze er niet bijgezegd hebben.) komt even over halverwege in een waanzinnige stroomversnelling waarna de razende zangeres de reguliere set afsluit door hevig tekeer te gaan met een vocoder.
De leuke levensles uit het ijzingwekkende bisnummer ‘Human Condition’ willen we u niet onthouden: “I smile at strangers knowing it’s alright / When they smile right back at me, I know we agree / That good living requires smiling at strangers.” We hebben die les onmiddellijk ter harte genomen en in daden omgezet op de trein naar huis.