Een paar weken geleden stelde de helft van de muziekwereld zich nog de vraag waar Jamie Woon was gebleven. In 2011 had de Britse singer-songwriter even een serieuze hit te pakken met ‘Night air’ en zag ook debuut ‘Mirrorwriting’ het licht. Die plaat kende behoorlijk wisselvallige kritieken, waarbij de ene keer de dubstep/r&b werd geloofd om dan weer te worden neergesabeld omwille van de weinige sprankels op het album. Begin augustus volgde echter plots nieuwe single ‘Sharpness’, een nummer dat de luisteraar met een neo-soul vibe zachtjes aan het zweven brengt.
Veel gezweefd wordt er echter niet op Sziget vandaag. De liveshows van de Brit waren nog maar zelden echt meeslepend, daar is de r&b net te langdradig voor. Ook is dit een optreden met veel te’s. Het is te zwaar, te langzaam, te afgelikt en te eentonig om op te vallen of het festival te kunnen beklijven. ‘Night air’ brengt even de langgerekte zucht van verlichting in de A38-tent met zijn beklijvende percussie en bezwerende zang, al gaat de vibe meteen daarna verloren. Ook ‘Sharpness’ blijkt ondanks zijn zinderende, herkenbare baslijn nog te weinig bekend bij het grote, in slaap gedommelde publiek om werkelijk te overtuigen.
Misschien zijn de verwachtingen te hoog gespannen, misschien is het gewoon beter om nog even te wachten op het tweede album van de Brit. Hopelijk weet Jamie Woon zich tegen dan ook live te ontpoppen van rups tot vlinder.