Een mooie herfstachtige winterdag, het bestaat. De Orangerie van de Botanique was helemaal uitverkocht voor het optreden van James Vincent McMorrow, we kunnen ons geen betere bezigheid op woensdagavond voorstellen.
Eerst kwam de Deense Broken Twin aan de beurt. Haar engelenstem, meestal vergezeld door haar eigen piano en een violist, viel vrijwel meteen op en deed enigszins denken aan Agnes Obel. Ook haar nummer mochten er best wezen, alleen jammer van het respectloze geklets. De twee dames aan onze rechterzijde vonden het interessanter om recente gelduitwisselingen te bespreken – “moet ik u nu nog geld of heb ik dat al betaald” – en poogden niet eens te fluisteren. Broken Twin heeft over het algemeen evenwel zieltjes gewonnen. 29 april ziet haar debuut “May” het levenslicht, die datum staat alvast met rood aangekruist in onze agenda.
Om 21.00 uur was het de beurt aan de hoofdact. Na een gesmaakte passage op Rock Werchter in 2012, waar hij opmerkte dat Belgen goede klappers waren, wisten we dat James Vincent McMorrow ook live kon bekoren. Als je bovendien halverwege januari al een optie neemt op de eindejaarslijstjes, liggen de verwachtingen gewoonweg hoog. ‘Post Tropical’ is een eind verwijderd van de folkpop op zijn debuut en toch wist de Ierse singer-songwriter ons in te pakken. Een uitverkochte Botanique was dan ook het minste wat deze man zou verdienen, en zo geschiedde.
Het publiek werd stil bij het horen van de eerste noten van ‘The Lakes’ en later ‘Hear The Noise That Moves So Soft And Low’. Met dank aan de innemende falsetto was dit een meer dan geslaagde start. Vanavond kunnen we bezwaarlijk spreken over hoogtepunten, want de show was van een erg hoog niveau. Was alles dan rozengeur en maneschijn? Niet helemaal, want ‘All Points’ verzoop in de te zware basdrum en ‘Cavalier’, dat intiem begon, werd verstoord door een overenthousiast klappende meute. Verder kunnen we enkel lyrisch zijn over de prestatie van James Vincent McMorrow. ‘We Don’t Eat’ bezorgt nog steeds kippenvel en eindigde in een heerlijke climax. Aan het geklap te horen, waren er ongetwijfeld mensen aanwezig die ook op die bewuste Werchter waren.
Het meeste indruk maakte echter het afsluitende trio. Als de bebaarde Ier “There is so little left from the warmth of the sun” zingt in ‘Outside Digging’, het laatste nummer voor de bissen en tevens het laatste van ‘Post Tropical’, komt er een krop in de keel van menig toeschouwer. Hij kerft zijn initialen tot in het diepst van onze ziel. De meeslepende pracht wordt verdergezet tijdens de toegift. ‘And If My Heart should somehow stop’, waar James zonder band imponeert, en ‘If I Had A Boat’, mee gelipt door bijna iedereen in de zaal, zetten de kroon op het werk. De afwezigen hadden ongelijk, want de fans hingen bijna anderhalf uur aan de lippen van James Vincent McMorrow.
De Botanique programmeert in de komende weken nog onder andere Yuck (25.02), Mutual Benefit (02.03) en The Veils (12.03). Tickets, info en de volledige kalender vind je op de website van Botanique.