Er viel gisteren wat te vieren in en rond de AB. Niet alleen werd één van onze favoriete concertzalen 35 jaar oud, ook werden die vervuilende, levensgevaarlijke machines genaamd auto’s een dag uit de stad verbannen. Verder vond de overgang van festivaltijd naar clubseizoen plaats én werd een ode gebracht aan de psychedelische muziek met een line-up die het beste uit het genre voorstelde.
In de vooravond mochten Crows als eerste het podium op. Het viertal creëerde een unieke dynamiek door lome basklanken en trage percussie samen te smelten met schijnbaar flitsende en misschien zelfs ietwat overdadige gitaren. Dat werkte in combinatie met de galmende vocals goed en zorgde ervoor dat we na een boeiend eerste deel bijna meegesleept werden in het tweede. De oorverdovende songs an sich waren echter niet van het allerhoogste niveau, al werd dat weer goedgemaakt door de energieke houding van de frontman.
Dankzij de steun van onder andere Savages oogt de toekomst voor Bo Ningen rooskleurig. Dat de groep alle mogelijke aandacht ook verdient, bleek zondagavond met een schitterende set die gerust langer mocht duren dan de voorziene tijd. De frêle Japanse jongens speelden met brutale klanken maar leken dankzij een sublieme mix net een zachtere sound te produceren dan de voorgaande band. Bij momenten neigde het geluid dan ook naar post-rock of dreampop, simpelweg omdat de harmonieën van het kwartet ondanks de grove middelen zo goed ineen geknutseld werden. Imponeren deed het gezelschap met een epische afsluiter waarvan een net niet groteske outro vier keer werd ingezet en waarbij de frontman zijn meest indrukwekkende gitaarspel en een ninjasprong liet zien, terwijl de gitarist haar instrument in het rond zwaaide. Deze jongens waren niet zomaar een opwarmer voor wat nog komen moest, ze tekenden voor één van de hoogtepunten van de dag.
Daarna konden we weer even tot rust komen bij de kalme set van White Hills. Het drietal bracht de meest laidback psychedelica van de affiche en ondersteunde die met traag passerende objecten in de visuals. Waar de meeste groepen steeds opbouwen naar een bepaalde climax, was bij dit Amerikaanse trio de afgelegde weg net het doel. Omdat de spaced-out klanken niet helemaal hun werk deden, viel dit extra hard op en verveelden we ons ook bij momenten. Een ambient-tussenstuk waarin helikoptergeluiden tot muziek verheven werden, intrigeerde ons nog het meest. Al moet het ook gezegd dat de groep wel de juiste muziek op het juiste moment bracht.
Madensuyu vormde het buitenbeentje van de line-up. Niet alleen waren de twee mannen de enige op het podium aanwezige Belgen, ook hun liedjes lagen niet helemaal in de psychedelische lijn van de andere acts en leken ze open naar het publiek toe, waar de overige formaties zich net schenen te verbergen. In het eerste deel van de set viel op hoe kort de songs van het duo waren en hoewel ze erg krachtig gebracht werden, leek daardoor de vaart en dreiging geregeld uit de set gehaald te worden. De langgerekte nummers bleken echter voor de tweede helft behouden en met het juiste tempo en een al dan niet gespeelde razernij raasde het tweetal door hun optreden. Ze vonden daarbij zowel de geschikte onderhuidse spanning als een meer merkbare tensie die zich uitte in tegendraadse ritmes. Met de minuut werd de show tegelijk opruiender en schoner en tegen het einde van hun passage was het hele publiek danig doorheen geschud. Een staande ovatie was dan ook niet meer dan verdiend.
Van bands als Black Lips weten we intussen dat het niet erg moeilijk is om een grote schep psychedelische muziek door je punk te draaien, dankzij Moon Duo geloven we nu dat vice versa ook mogelijk is. Voor simpele maar kleurrijke en doeltreffende animaties lieten de jongens zien dat je een weelderig, traag ontpoppend klanktapijt gerust op kan fleuren met een punky attitude en sound. Die kwam zondag verder tot uiting door de rollende drums, die een stevige houvast boden aan wie bij zoveel geestverruimende middelen het evenwicht verloor. Na de speeltijd merkten we dat elke vezel in ons lijf ondertussen in kramp geschoten was; geen slecht teken.
In een interview met Pitchfork verklaarde Aphex Twin eerder deze week dat internet en de gepaard gaande globalisatie niet alleen een goede, maar ook een slechte invloed hebben op muziekproductie en -beleving. De artiest meende dat een scene zich anno 2014 niet meer op eigen krachten kan ontwikkelen door de vele externe invloeden en dat het publiek tegelijkertijd net wel snakt naar een pure, dus niet gemengde sound. Je kan dit inzicht van James toepassen op een optreden van Goat. Hoewel de band wel degelijk enkele bekende invloeden heeft, speelt het haar al dan niet echte exotische afkomst uit om het publiek warm te maken voor haar voodoo-achtige, met Afrikaanse ritmes geïnjecteerde muziek. Dat lukt aardig omdat de groep zich in haar rol inleeft met een aangepast décor en speciaal uitgedoste zangeressen die de toeschouwers het gevoel geven dat ze een bijzonder ritueel aan het meemaken zijn.
Nu hebben de gemaskerde Zweden de kracht van het internet op een andere manier tegen. Hun livereputatie, die zich door het medium verspreidt, is namelijk zo goed dat ze een negatief effect heeft op de aanschouwers hun perceptie van de show. Wie ooit een beter optreden zag hoort immers bijna ontevreden te zijn. Ondergetekende trachtte zich daar niet door te laten misleiden en zag een concert dat op elke manier boven de norm uitstak. Waarom het showelement zo excelleerde las je hierboven. Muzikaal gezien boeide het geluid meer dan de sound van de 5 andere bands omdat verschillende elementen – de druggy psychrock, een tribaal gevoel en unieke, net niet valse zang – gecombineerd werden tot een nooit eerder gebracht geheel. Verder speelden de noorderlingen hun muziek op een manier die verveling geen kans liet om toe te slaan. Gitaren werden niet onnodig lang losgelaten, de hevig dansende zangeressen onderhielden de massa met dansjes en het geheel werd steeds opgevuld met levendige ritmes. Omdat de verwachtingen zo hoog lagen en het songmateriaal op zich nog beter kan, kregen we zondag geen legendarische passage. Buitengewoon goed was het dan weer wel.
In de Ancienne Belgique kan je de komende maanden onder andere Mark Lanegan Band (30.01.2015), Philip Selway (07.02.2015) en Kiesza (09.11) zien. Tickets en info vind je hier.