Met 60 acts op twee dagen beloofde Glimps ook in 2013 weer een drukke en gevarieerde bedoening te worden. Voor Indiestyle trokken Tiffany Devos, Jens Van Lathem en Bart Somers op pad om een aantal acts beter te leren kennen.
Dag 1, vrijdag 13.12
Als allereerste act op Glimps stond Bosco Delrey geprogrammeerd. De vriendelijke jongeman stond twee jaar geleden al eens op het podium van de Charlatan, maar deze keer bracht hij voor een groter publiek een andere band mee en een hele hoop nieuwe songs. Er passeerden maar drie nummers uit debuut ‘Everybody Wah’ en die klonken eerlijk gezegd het spannendst. De hippe in het wit geklede garagerocker met zwarte boots eronder was zijn elektronische ondergrond vergeten waardoor het geheel wat meer grungerock klonk dan zijn gewoonlijke incorporatie van stijlen. We zullen zien wat de opvolger brengt. (TD)
Sun Glitters mocht hierna een klein uurtje zijn chillwave laten horen in het café van de Charlatan. De knoppendraaier deed dat volledig in de traditie van Washed Out maar kon ons niet helemaal hypnotiseren. Nochtans werd hij op het scherm begeleid door heelalanimaties en vertraagde en versnelde natuurbeelden in alle maten en vormen. Die psychedelische combinatie kon het gebrek aan variatie niet goedmaken, de Luxemburger overspoelde het publiek nummer na nummer met dezelfde golf op een andere toonhoogte en moest het vooral hebben van een handvol strategisch geplaatste ontstemde pianotonen en veel geëxperimenteer met cymbaalbeats. In zijn meest agressieve momenten begon dat te neigen naar de breakbeat van Venetian Snares maar meestal bleef de muziek een pendel die te lang voor onze ogen zwaaide. Net voor we het ruime sop moesten kiezen voor Hundreds gooide de man de eerste vocalen in de mix, al bleven wij vooral nog even staan om de romantische tienerdate te volgen die het scherm vulde. (JV)
Terwijl sommige groepjes in een groezelig café geschoven worden, kreeg Hundreds de mooie Miry Zaal in het Conservatorium als speelplaats. Van op onze plek in de rode theaterzeteltjes zagen we de helft van het broer/zus-duo het beatvuur openen van achter een enorme synth waaruit hij vervolgens het equivalent van een volledige band toverde. Daarna kwam zus tevoorschijn om met mysterieuze danspasjes achter de microfoon plaats te nemen en het grote podium te vullen. Melige pianoballade-aanzetten ontaardden steeds in een trippy nightclubvibe voorzien van harde dancebeats die Milk Inc of Sylver hadden kunnen maken mochten ze de alternatieve toer opgegaan zijn. Voorzien van subtiele visuals en belichtingselementen creëerde het duo een speciale sfeer die vrijdagavond niet meer overtroffen zou worden. (TD)
Nadine Carina speelt graag met het publiek. Eerst deed ze dat bijvoorbeeld door ruim een halfuur te laat te beginnen en daarna die irritatie volledig weg te nemen door de simpele aanblik van zichzelf en haar podium. De Zwitserse bouwt haar eigen universum met loops van speelgoedpianootjes, oude synths en de onvermijdelijke Apple. Met daar nog wat beats onder klinkt ze als een verlegen versie van Lily Allen. De artieste eindigt haar songs abrupt op de meest bevreemdende momenten, net als je klaar bent voor meer of eindelijk het nut en de kwaliteit van die ene banale loop inziet. Als het meisje de gitaar opneemt, moeten wij meteen denken aan SoKo. Net als zij slaagt Nadine Carina erin over te komen als een naïeve amateur die schijnbaar per ongeluk op de droevigste melodieën en teksten stuit, maar eigenlijk weet ze verdomd goed waar ze mee bezig is. Dat ze ons zonder moeite verleidde om het begin van Rangleklods te missen, zegt meer dan genoeg. (JV)
Na Nadine startte ook Rangleklods met heel wat vertraging, zodat we nog het hele concert konden meepikken. Het man-vrouwduo had heel wat knopjes meegebracht die aangevuld werden door laptops, synth en een drum voor rechtstaanden, daaruit haalden ze vooral veel coole, lege drumcomputerbeats. De mannelijke helft kwam met zijn spastische handbewegingen dramatisch over, maar hij had ook iets nonchalants . Reken daar zijn stemkleur bij en hij deed ons heel wat denken aan Faris Badwan, al was de jongen van Rangleklods wat sympathieker en goedlachser. Op het eind deed de knopjeswizard bovendien iets dat echt leek op tovenarij door met zijn handen boven een ineengeknutseld plaatje het geluid te sturen. Af en toe verstoord door wat dronken mensen, zetten ze met hun zware beats een feestje in de Charlatan in gang. We kunnen niet meteen iets bedenken om Rangleklods mee te vergelijken, dus we durven zelfs beweren dat ze een vrij unieke sound gevonden hebben waardoor hun fanbasis vrijdagavond weer net dat tikkeltje groter werd. (TD)
Dag 2, zaterdag 14.12
Onze zaterdag begonnen we in de Charlatan met Joy Wellboy, dat live koos voor een minder elektronische aanpak dan op hun recente album ‘Yorokobi’s Mantra’. De beweeglijke zangeres Joy Adegoke, wiens eerder urban imago nogal verschilt met het nogal saaie pak van Wim Janssens, zocht nadrukkelijk contact met de zaal en wist haar enthousiasme nauwelijks onder controle te houden. De zweverige electronica, de bluesy gitaren en een doeltreffend gebruik van een loopstation vielen dan ook in de smaak, zo vroeg op de avond. Het uitmuntende ‘Lay Down Your Blade’, dat ongeveer halfweg de set zat, bleek op het podium evenzeer een toppertje. De Brusselse band heeft er een hele reeks optredens opzitten in grootsteden als Milaan, München, Berlijn, Parijs, Bordeaux, Keulen en Amsterdam, en zette vandaag misschien weer een stap richting verdiende doorbraak in hun thuisland. (BS)
Slechts een deur en wat gewurm door de mensenmassa scheidden ons van het Charlatan Café, waar Revere al klaar stond om zich in de kijker te spelen bij fans en professionals. De groep kreeg op voorhand een plaats bij onze Glimps-tips en opende sterk met de topsong die ‘I Won’t Blame You’ is. Wat volgde was een af en toe verrassend stevig en swingend optreden, met voortdurend een folky ondertoon als geslaagde rode draad. Voor het overige maakt de veelzijdigheid van dit gezelschap het moeilijk om ze echt te vergelijken met andere acts. De ene keer denk je aan Dry The River, dan lijkt het weer meer op Foals, en even later doen ze je denken aan Two Door Cinema Club of Frightened Rabbit. Dankzij een sterke zanger, uitstekende muzikanten en een aantal mogelijke meeklapmomenten is dit een band om in de gaten te houden met het oog op de zomerfestivals. (BS)
Terwijl BS in de Charlatan bleef voor Revere, zocht TD het knusse Lakenmetershuis op voor de indiepop uit Porto van Best Youth. Het viertal hipperds bracht geen superoriginele sound en moest op het lyric-vlak ook nog wat inboeten, maar fijne liedjes hadden ze wel. Ook een cover van ‘Don’t Worry Baby’ van The Beach Boys gooiden de Portugezen tussen hun eigen werk. We kunnen best geloven dat dit droompopperig, van synths en schattige frontvrouw voorziene goed scoort in thuisland Portugal, maar wij hebben deze deuntjes al beter gehoord. We houden het dan ook op een aangename kennismaking, zonder meer. (TD)
Sommige bands zijn te groot om in Café Video te spelen en in het geval van Say Yes Dog bedoelen we dat niet figuurlijk. De zanger, zonder schoenen, paste maar net op het lage podium. De Luxemburgers vertolken de donkere kant van Hot Chip en moeten het live vooral hebben van energieke basloopjes en percussie die zowel elektronisch als op echte shakers en koebellen gespeeld wordt. De zanglijnen zijn te melancholisch en te wijd om te zorgen voor echt dansbare nummers, maar gelukkig zijn ze wel aanstekelijk en schudde het café zwetend mee op de “oehs” van ‘Around My Neck’. Eén keer gooide de band alle ballast overboord op het stuiterende ‘A Friend’ en dat zorgde in extremis toch nog voor een paar dansbewegingen. (JV)
Een stijlbreuk zorgde ervoor dat V V Brown haar nieuwe geluid kwam showcasen op Glimps. De Handelsbeurs raakte echter niet vol voor de grootste naam op de affiche. Haar voortaan donkere, dansbare sound vergt op het podium enkel de support van een dj en synthman/backingvocal. Openen deed ze met een erg dansbare beat waarover ze “Welcome” declameerde met een overtuigde serieux. Later in de set komt de Britse echter wat losser en behandelt ze het publiek alsof ze in een arena stond. De dertigjarige zangeres doet ons meezingen, lost de nodige What’s up Belgium’s, zet het zelfs even op een twerken en maakt een grapje door lyrics te vervangen door “some feedback”. De zang van V V komt als vanzelf en past wonderwel bij de aangemeten hoge coolfactor sfeer, maar dat kon er niet voor zorgen dat de zaal niet stilletjes leegliep. Hoewel de stijl soms inderdaad de bovenhand haalde op de song, was de leegloop onterecht, want V V kept us entertained. (TD)
Afsluiten deden we in de kleine Brugzaal van de Vooruit, die propvol zat voor het optreden van Claire. Eerlijk gezegd waren we meer onder de indruk van het enthousiasme van deze Duitsers dan van hun songs. De zangeres en haar vier mannelijke bandleden brachten electropop die nooit het niveau haalde van opkomende toonaangevende acts als CHVRCHES, en te vaak bombastische stadionelementen à la Imagine Dragons bevatte. We weten allemaal hoe populair dit soort muziek kan worden, pak ons dus niet op onze woorden als dit combo binnen twee jaar de Grote Zaal van de AB uitverkoopt. Als het gebeurt, zijn we er in ieder geval zeker van dat Claire e nodige show zal brengen. De frontdame heeft een fantastisch hoog stembereik, de muzikanten beheersen hun instrumenten en elektronische apparatuur bovengemiddeld goed, en hoewel de bindteksten nog beter kunnen, gaat de groep wel veelvuldig en spontaan de dialoog aan met het publiek. (BS)
Glimps zit er dus weer op, we kijken nu al uit naar de editie van 2014. Werp zeker ook nog een blik op www.glimpsgent.be voor meer nabeschouwingen. In januari zullen we ook van de partij zijn op Eurosonic Noorderslag te Groningen om in woord en beeld verslag uit te brengen.