Terwijl ze bij de BBC al naarstig aan het zwoegen zijn aan hun ‘Sound of 2015’ lijstje, onderzochten wij welk talent er op Belgische bodem te vinden valt. Het managementbureau Keremos stelde in de Gentse Charlatan namelijk zes van haar jonge, beloftevolle bands voor.
Het verslag is van de hand van Alexander Spriet, foto’s door Caroline Vandekerckhove.
Terwijl het volk langzaam binnensijpelde werden de eerste akkoorden van de avond aangeslagen door Whiz. De band, samengesteld uit ex-leden van The Galacticos en Roadburg, ‘whizde’ erop los en zorgde voor een strakke, maar vrolijke set waarbij vooral Deerhunter zelden veraf was. Kortom, de groep was een meer dan geslaagde opener.
Na even een frisse neus te hebben gehaald, hoorden we hoe Humble Flirt aan hun optreden begon met het tragere ‘Slowdown’, waarin een snuifje Kings of Leon leek door te schemeren. Opvallend was dat het drumstel van drummer (en zanger!) Bart Van Leuven een plekje helemaal vooraan het podium kreeg. Maakte ons het meest gelukkig: die cover van Yeasayers ‘Henrietta’. Maakte het meest indruk: het heerlijk ritmisch aangedreven ‘Words collide’.
De vreemde eend in de bijt vanavond bleek St. Grandson. Waar de andere bands eerder vuige riffs uit hun gitaren rammelden koos de band rond zanger Benjamin Decloedt voor de rustigere aanpak. In een goed gevulde, maar roezemoezende Charlatan bleek dit niet de meest geslaagde benadering. De band had bovendien redelijk wat last van feedback en een minder goede geluidsmix. Wel mooi: afsluiter ‘Goodbye my dear’, solo gebracht door Decloedt met begeleiding van cello.
Daarna was het aan YAWNS dat een halfuur lang hun psychedelische geluidsmuur kwam optrekken zoals ook Tame Impala dat graag doet. Het deed ons even alles vergeten en een moment lang waanden we ons zelfs terug in de jaren 60. Wat we onthouden hebben van onze trip: die aardige cover van ‘We are your friends’ van Justice vs Simian en de hyperkinetische blokfluittist wiens taak erin leek te bestaan zo’n schel mogelijk geluid te produceren. Kers op de taart was Afrekeninghit en afsluiter ‘I want to go where nobody knows my name’. Doe zo voort jongens en anoniem over straat wandelen zal nog een stukje moeilijker worden.
Veel hedendaagser was de set van ShyLips. De band klonk bijzonder Brits en zanger Jente Pironet zelf leek net uit The Kooks te zijn ontslagen. Diens keelgeluid maakte van alle acts deze avond trouwens het meest indruk. In sommige hogere noten leken we zowaar flarden van de betreurde Jeff Buckley te herkennen. In ‘Balloon’ hoorden we dan weer een flinke hap Late of the Pier, maar dan zonder de elektronica.
Het laatste woord was voor High Hi, dat ons heel hard aan Blood Red Shoes deed denken. Niet alleen qua sound, maar ook met gitariste/zangeres Anne-Sophie Ooghe en zingende drummer Dieter Beerten lijkt die vergelijking gerechtvaardigd. In tegenstelling tot het Britse duo is High Hi, met bassist Koen Weverbergh, echter wel met drie. Bleef ons het meest bij: afsluiter ‘Tommy’ dat nog steeds ergens rondzwerft in onze hersenpan om af en toe stevig uit te halen.