Gisteren stond London Grammar, de meest gehypete band van het moment, in een propvolle Orangerie. De groep kwam een tweede keer haar debuutalbum ‘If You Wait’ voorstellen in Brussel.
Vooraf keken we enorm uit naar het voorprogramma Bipolar Sunshine. Adio Marchant, zoals ie in het echt heet, heeft namelijk een handvol bijzonder aanstekelijke hits en zal waarschijnlijk binnenkort ook bij een groter publiek doorbreken. Live bleek er echter nog een heleboel werk aan de winkel. Vooreerst was ’s mans zang werkelijk tenenkrommend. Enkel wanneer de Brit z’n vocals meer richting rap gingen, bijvoorbeeld in ‘Where Did The Love Go’, konden onze gefronste wenkbrauwen even in rustpose. Ook de samenzang met de gitarist en de bassist bleek niet veel soeps. Voorts verknoeide de begeleidende band ook de Mancunian z’n subtiele popliedjes. Wat niet op tape stond, brachten de jongens te hevig, bijna alsof ze in een hardrockgroep aan het spelen waren. Nee, veel positiefs kunnen we jullie niet berichten over deze opener.
Verslag Thomas Konings, foto’s Gitte Hoefkens
Gelukkig bracht London Grammar compleet het tegenovergestelde. We werden door het trio namelijk getrakteerd op zoet melancholische nummers met een glansrol voor de wondermooie stem van Hannah Reid. Hoewel de zangeres ziek was, benaderde haar zang simpelweg de perfectie. De blondine wist bovendien hoe ze indruk moest maken zonder theatraal over te komen, een gevaar dat bij zo’n acts toch altijd op de loer ligt. Tijdens opener ‘Hey Now’ pronkte de frontvrouw een eerste en enige keer opzichtig met haar hemelse stemgeluid, later tilde ze met haar vocals verschillende songs naar een hoger niveau, bijvoorbeeld het uitzonderlijke ‘Sights’ en ‘Wasting My Young Years’.
Toch benadrukken we graag dat er nog andere elementen waren die London Grammars nummers gisteren die benodigde extra toets gaven. Zo smolten we helemaal bij de spaarzame pianoklanken van ‘Interlude’ en waren het in ‘Shyer’ dan weer de kort prikkelende gitaargeluiden die ons zo konden bekoren. ‘Strong’ werd in z’n elektronische jasje dan weer voorzien van spannende, donderende bassen, ‘Wasting My Young Years’ bleek weergaloos door stuwende drums en een The xx-achtige sfeer. ‘Metal & Dust’ tenslotte zorgde voor het ultieme hoogtepunt door middel van een drumsolo en passend gierende gitaren.
Perfect konden we de show van zondag nu ook weer niet noemen. Daarvoor klonken ‘Darling Are You Gonna Leave Me’ en ‘Stay Awake’ immers te slap, een beetje levenloos als je wil. Ook de saaie outro van ‘Flickers’ en de korte duur van de set (weliswaar omdat Reid zich niet kerngezond voelde) noteerden we als minpunten. Toch genoten we van een ruime drie kwartier pure schoonheid die we voor geen geld van de wereld hadden willen missen.
De Botanique programmeert in de komende weken nog onder andere The Veils (12.03), The Men (15.03) en The Notwist (19.03). Tickets, info en de volledige kalender vind je op de website van Botanique.