Foto’s Caroline De Meyer, verslag Yanni Ratajczyk
De zaterdag van Crammerock was er één met meer volk dan de vorige dag. Het verslag van de hoogtepunten vind je hieronder.
Ook in Stekene troffen we heel wat namen aan die we deze zomer al eerder tegenkwamen op Belgische podia. Zo zagen we voor de tweede keer The Happy. De groep met Isolde Lasoen en Reinhard Vanbergen als bekenden stond scherp gisteren. Vanbergen en Lasoen voeren met gitaar en drum het geheel aan terwijl er aangevuld wordt door de rest. Toch heeft iedereen zijn eigen aandeel in de songs, wat vooral opvalt in knappe meerstemmige nummers als ‘In The Blink of an Eye’ en ‘Walkman’. Eigenlijk was het hoogtepunt van de set niet eens een lied, maar Lasoen die haar kunnen bewees met een drumsolo waarbij er niet alleen op het gebruikelijke instrument, maar ook op gitaar gemept werd. Deze klassevrouwen en heer bewezen duidelijk hun kunnen.
Met een voor ons onbekende intro begon SX aan hun set. Hierna volgde ‘Gold’ en werden we meteen in het duistere universum van de Kortrijkenaars gezogen. De band mocht dan wel spelen in de namiddag, toch leek het of we slechts bij het schijnsel van de volle maan het concert bijwoonden. Tijdens ‘Aurora’ bewees Stefanie Callebaut haar zangkunnen met ijzingwekkende noten, waarbij drummer en gitarist bijna hypnotisch leken te volgen. Andere parels als ‘Graffiti’ volgden met veel overtuigingskracht, al hadden wij soms het gevoel dat niet iedereen in het publiek even aandachtig was, wat alleen maar sterker werd toen iemand achter ons het maar niet opgaf “Selah Sue!” te roepen naar de zangeres. SX bedankte echter meermaals om in de grote tent te mogen staan. Na afsluiter ‘The Future’ konden we niet anders dan zeggen hoe verdiend dit was.
Isolde Lasoen was twee keer aanwezig op dit festival, één keer met de bovengenoemde groep en één keer in gezelschap van Daan Stuyven. Het “Daan-incident” van een tijdje geleden leek door iedereen vergeten te zijn, afgaande op hoeveel volk er stond te wachten. ‘Met ‘Irrelevant’ werd er eerst een vals startschot gegeven met als schuldige de gitaar van de frontman die niet goed versterkt werd. Dit euvel was snel verholpen, waarna we een quasi-vlekkeloos optreden voorgeschoteld kregen. Bijna heel ‘Le Franc Belge’ werd live gebracht, met uitschieters ‘La Vraie Décadence’ en ‘Everglades’ bewees de band het laatste materiaal volledig onder de knie te hebben. Aan de bouzouki-riff van laatste single ‘La Crise’ gaf Geoffrey Burton een snedige toets met zijn elektrische gitaar terwijl Daan à la Grecque plastiek borden in het publiek smeet. Eindigen deden ze met een rijk gearrangeerde versie van ‘Housewife’, blazers en extra percussie bewezen dat dit nummer niet zomaar een populaire electronicariedel is. Werkelijk iedereen ging los.
Tijdens het optreden van Arno zagen we vele hoofden naar achter draaien. Het podium van The Flaming Lips werd opgebouwd, alleen de voorbereidingen zagen er al spectaculair uit. De bende uit Oklahoma staat bekend voor memorabele shows en trok dus ook heel wat volk. Er was geen optreden deze zomer waarbij we op voorhand zoveel opgewonden gezichten zagen, iedereen was benieuwd naar wat ze te zien zouden krijgen. Midden op het podium stond een ietwat vreemde, driehoekige constructie die wat minuten later de troon voor Wayne Coyne bleek te zijn. De zanger stond op ooghoogte van de andere bandleden het publiek als een soort messias te bespelen. Vanuit zijn benen leken ledlichtjes naar de achterkant van het podium te vloeien, waar door middel van een videowall een visueel spektakel werd gecreëerd om “u” tegen te zeggen. De band bracht dit jaar nog ‘The Terror’ uit, waaruit we knappe nummers als ‘Look… The Sun Is Rising’ hoorden. Andere hoogtepunten tijdens de show waren ‘Race For The Prize’ en ‘Do You Realize??’. De lucht vol confetti tijdens het tweede nummer, het publiek belichten met een schijnlamp, een handmatige rookmachine, het is iets waarmee alleen The Flaming Lips lijken weg te komen zonder kleerscheuren en afbreuk aan de muziek. Iedereen genoot van dit psychedelische feestje waar plots een eind aan kwam en dat jammer genoeg geen vervolg kreeg.