Dag twee van Pukkelpop 2013 begon voor de kampeerders met een langzaam opwarmend tentje dat een zonnige vrijdag inluidde. Weliswaar een dag zonder Neil Young, maar toch was het niet moeilijk om tot een goedgevuld programma te komen.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Verslag Tiffany Devos, foto’s (voor Indiestyle.be en Enola) Damon De Backer
Om onmiddellijk goed wakker te worden, zetten we de tweede festivaldag in met het gitaargeweld van Skaters, een band met een hoge hipheidsfactor te zien aan de beprinte hemdjes, zonnebrillen en petjes op het podium en een al even cool hoopje goed gebrachte, rockende songs. De vriendelijke, stiekem goed opgevoede jongens lieten ons achter met een tevreden gevoel.
Om het even rustiger aan te doen gingen we daarna naar Cloud Boat luisteren. Het duo koos ervoor om neer te zitten terwijl de androgyne met galm versterkte stem van de zanger begeleid werd door slechts een elektrische gitaar en een machientje. Ze slaagden er echter niet in om de warme Castello helemaal mee te voeren in hun dromerige universum.
Op hetzelfde podium speelde daarna het achter een masker verborgen eenmansproject Slow Magic dat ons voorzag van beats en samples. Hij heeft geen micro, dus was hij afhankelijk van gebaren, zowel wanneer er iets mis ging, als om zijn blijdschap voor het enthousiasme uit te drukken. Enkel een laptop en knopjes zou ons visueel niet veel doen. Slow Magic maakt het gebeuren echter boeiend door als een wilde op twee trommels te slaan, waarmee hij ook tot twee maal toe het publiek in dook.
Ondertussen zette Noah & The Whale zijn pop in op het hoofdpodium met als centrale gast de zomerzon. Wij waren echter meer geïnteresseerd in wat volgde in de Club. Lucy Rose, sympathiek en vriendelijk, drumde vroeger bij Bombay Bicycle Club, heeft een band rond zich verzameld en neemt nu liever een gitaar op, elektrisch of akoestisch. Ze bracht goedgezongen indieliedjes die op veel bijval konden rekenen van het publiek. Ze heeft misschien zelfs enkele zieltjes gewonnen. Dat belooft voor de verkoop van thee en confituur die ze naast cd’s aanbiedt op haar volgende optredens.
Het debuutalbum is nog niet eens uit, toch kreeg Chvrches de Marquee goed gevuld. De sterke songs die ze al uitbrachten zullen er wel voor iets tussen zitten. Toch leken ze in het begin een tikkeltje te ontgoochelen. De zangeres was een typische girl next door en leek te terughoudend om dat grote podium te kunnen vullen. Bovendien zaten haar twee muzikanten vast achter hun synthmuur, hoewel de multi-instrumentalist die wat op Tom Smith van Editors leek ook bas en gitaar speelde. Verder contrasteerde de cuteness van het briefje met Vlaamse/Franse zinnen die ze uit haar rokje haalde met de stevige electronica die de groep brengt. Naarmate de set vorderde was het toch duidelijk dat we met een topgroep te maken hebben. Het zingen kwam als vanzelf en ze verrasten ons zelfs doordat de synthguy even het roer over nam en op een spastische manier een nummer van de plaat die er in september aankomt, bracht.
In de Castello startte MS MR te laat, en ze stopten ook te vroeg. De uitspraak kort maar krachtig lijkt ons helemaal van toepassing, want ze brachten een set zonder een seconde van saaiheid. Het duo met een spetterende interactie brengt live twee muzikanten mee zodat hun sound heel vol klinkt. Tussen de liedjes door grijnsde zangeres Lizzy, deze keer met groen en roze haar, voortdurend van oor tot oor. En Max, de andere helft, liet haar niet weglopen met alle aandacht door uitbundige danspassen ten toon te spreiden.
We pikten nog het laatste nummer van Girls In Hawaii mee en daarna gingen we richting Club terwijl Skunk Anansie de Main Stage onveilig maakte. ‘Weak as I Am’ moet nog steeds niets inboeten aan sterkte, hoewel de band niet zoveel mensen meer warm maakt na enkele doortochten.
Poliça slaagde er dan wel weer in met een zangeres die je kan wegblazen en die het podium helemaal gebruikt een volledige tent op stelten te zetten. Met twee drummers en een bassist creëerden ze een bombastisch geluid met daarover die breekbare stem gedrapeerd. Wij waren onder de indruk, hoewel ze het net dat ietsje korter mochten gehouden hebben.
En wat kunnen we nog kwijt over Local Natives die het moeilijk maken voor de rest van Pukkelpop om hen nog te overtreffen. In Balthazaropstelling, vier op een rij met een micro en daarachter de drummer, brachten ze uitstekende songs uit hun twee platen voor een schare fans die de voorbije jaren enorm in omvang toegenomen is. Afsluiter van dienst bleef het geweldige ‘Sun Hands’ dat bewees dat de band klaar is om te headlinen. We houden ze echter liefst van al nog zo lang mogelijk voor ons alleen.
Afsluiten deden we met James Blake op de achtergrond die op zijn nieuwe plaat wat minder minimalistisch uit de hoek komt. Hij maakte echter weinig woorden vuil aan zijn doortocht die af en toe wel eens ging lijken op een boiler party.