Foto’s door Nick De Baerdemaeker
Ondertussen zijn we toe aan dag 7 van de Lokerse Feesten. Het festival verwelkomde daarop de blues en Damien Rice.
De rol om het publiek op gang te trekken was vandaag weggelegd voor Donavon Frankenreiter. Frankenreiter herken je onmiddellijk aan zijn snor; een machtig exemplaar heeft hij daar, als je het ons vraagt. Samen met zijn band speelt de man songs die putten uit het bluesgenre en ruimte laten voor een flinke portie soleerwerk op de gitaar. Niet dat dit lastig was, elke gitarist had z’n solomomentje, maar het werd net nooit teveel van het goede. Het eerste optreden bleek niet voor iedereen bekend, maar zorgde er met nummers als ‘It Don’t Matter’, ‘Free’ en ‘Start Livin’’ voor dat het publiek degelijk opgewarmd werd.
De meest sympathieke grootvader uit muziekland mocht ook zijn opwachting maken in Lokeren. Seasick Steve kwam langs en dat heeft iedereen geweten. Vooraan verzamelden zich een hele hoop fans van alle leeftijden die kwamen voor de man met de baard. In de originele opstelling van twee man (Seasick Steve toerde vorig jaar met de legendarische bassist John Paul Jones als derde man) werd er met louter drum, gitaar en stem een geweldig optreden gerealiseerd. Steve wisselde verhalen af met songs. Zo begon hij naar eigen zeggen poëtisch te vertellen over de liefde voor boerderijen en de landbouw, waarna het recente ‘Down on the Farm’ werd ingezet. Ook ‘Self Sufficient Man’ van de laatste plaat werd enthousiast onthaald. Tijdens ‘Walking Man’ haalde Steve naar gewoonte een meisje uit het publiek van ongeveer een halve eeuw jonger om er een liefdesliedje voor te zingen. Dit fungeerde samen met een ander nummer als enige rustpunt in een optreden dat je, zeker voor een 72-jarige, bijzonder explosief zou kunnen noemen. Als afsluiter mochten de fans kiezen tussen twee oude, maar welbekende songs. Er zou een keuze gemaakt moeten worden tussen ‘Thunderbird en ‘Dog House Boogie’. Men koos voor de laatste waartussen Steve zijn halve levensverhaal vertelde. Hierna zette hij een fles wijn aan zijn lippen, “Cheers y’all’, was zijn afscheidsgroet.
Eén grote Belg vandaag: Arno, weleens het enfant terrible van de Belgische muziek genoemd, kwam langs. Van de heer Hintjens is er (misschien gelukkig) maar één exemplaar. Een artiest waar iedereen een oordeel over heeft en durft te uiten. De band zette in met ‘Ostend Dub’, afkomstig van ‘Future Vintage’. Arno zag er voor zijn doen klaar uit om het plein omver te blazen. Laten we alvast zeggen dat dit is gelukt. Met een stevig rockende show pakte hij de meeste mensen zonder problemen in. Natuurlijk zijn het de oude nummers die het meest gekend en geliefd zijn. ‘Ratata’ mocht op veel bijval rekenen, en songs als ‘Je Veux Nager’ en ‘Vive Ma Liberté’ werden zonder problemen meegezongen door de helft van het aanwezige volk. Arno was actief vandaag; ‘Dans les Yeux de Ma Mère’ of ‘Elle Adore le Noir’ werden niet gespeeld om uit te rusten. Het ultieme hoogtepunt kwam er uiteraard met het Belgische muzikale erfgoed ‘Oh la la la’. Buiten de titel liet de zanger het publiek nog andere dingen scanderen zoals één van zijn favoriete uitroepen: hodverdomme!. Dit werd ook door het publiek geroepen om de zanger terug het podium op te krijgen die ‘Putain Putain’ en ‘Bathroom Singer’ nog uit zijn mouw schudde.
Na het brute geweld van Arno was het tijd voor iets zachters. Damien Rice, de Ier met een gebroken hart op zak, kwam de gemoederen bedaren. In het begin van het optreden vroegen we ons af of het wel een goed idee was om eerst het publiek te laten ophitsen door wildebras Arno, om het daarna in handen te geven van Rice. Zou dit slagen op een festival zoals de Lokerse Feesten, waar er maar één groot hoofdpodium is? Gelukkig verdeelde het publiek zich mooi in tweeën, waarbij het grootste deel vooraan bleef staan om aan de lippen van de troubadour te hangen. Met slechts twee platen in de kast in een tiental jaar heeft de zanger het voordeel dat er velen aanwezig zijn die echt al het materiaal kennen. En voor diegenen die minder bekend zijn met het oeuvre waren er natuurlijk hits als ‘Cannonbal’ en ‘9 Crimes’, twee nummers die live enorm mooi werden gebracht. Tweemaal nodigde de charmeur een vrouw uit op het podium. De ene keer om mee te zingen (wat ze ook gewoon deed!), de andere keer vroeg hij iemand die graag wijn dronk. Hierna werd snel een tafeltje gefabriceerd op het podium waaraan de zanger en zijn meisje drie ad fundums wijn tot zich namen. Dit samen met een verhaal en muziek was misschien wel het hoogtepunt in de show, waarin Rice perfect de grens trok tussen gevoeligheid en meligheid. Of kiezen we toch voor ‘The Blowers Daughter’ als meest memorabel moment? Damien Rice wist dus, alleen op het podium met zijn gitaar het publiek in te pakken.
Uiteindelijk was het nog aan onze vrienden van Hindu Radio DJ’s om het publiek te doen dansen op de beter indierock. Met platen van Arctic Monkeys, Bloc Party, The Kinks en anderen konden de laatblijvers hun resterende energie nog perfect kwijtraken.
Op het programma van de Lokerse Feesten staan voor de volgende dagen nog namen als Texas, Balthazar en The B-52’s. Voor tickets en info surf je best naar hun website.