Foto’s door Nick De Baerdemaeker
Gisteren omstreeks 18u30, een half uurtje voor het eerste optreden, trok er een bui over Lokeren. Het festival dat de vorige dagen al verwend werd met opperbest weer hield zijn adem in voor een regendag.
Gelukkig was het vals alarm. Wanneer de eerste band SOJA (Soldiers of Jah Army) aantrad was de hemel bewolkt, maar de temperaturen zwoel en tropisch. Dit deed natuurlijk geen kwaad aan het feit dat de formatie een reggeagroep was. De Amerikanen zijn de laatste jaren veelbesproken omwille van hun liveperformances die krachtiger zijn dan de opnames op een schijfje. Met deze vaststelling konden wij enkel akkoord gaan. Op het podium staat de band met acht te spelen, terwijl hier op plaat niet zoveel van te merken is. Het plein was nog niet eens half gevuld met festivalgangers, toch werd er voor het podium goed gefeest en gedanst. Een nummer als ‘I Don’t Wanna Wait’ en de leuke percussie-intermezzo’s zorgden ervoor dat Lokeren even rood-geel-groen kleurde.
Als tweede van de dag was het aan The Fratellis. Vele mensen zullen het euforische ‘Chelsea Dagger’ kennen, maar niet beseffen dat het van deze band is. Dit merkten wij ook gisteren aan de vele verraste gezichten op de wei bij het aanhoren van de hit, om het vervolgens mee te zingen. Natuurlijk hebben The Fratellis nog andere nummers, met twee platen in de kast en één in het vooruitzicht hebben ze genoeg materiaal voor een hele show. Snedige gitaarrock was wel de standaard doorheen het concert; hun muziek deed vaak denken aan de eerste werken van The Arctic Monkeys. Wij konden genieten van energierijke stukken als ‘Henrietta’ en ‘Baby Fratelli’, maar toch leek niet het volledige publiek de prestatie te smaken. Het hele plein was maar mee op één moment, zoals in het begin van dit stukje beschreven.
Tijd was het voor de grotere namen op de affiche. Toen Primal Scream begon, bleek het plein zich pas echt te vullen. De groep, die toch al een hele tijd meegaat, zette strak in en leek klaar om een knallend optreden te geven. Er werden heel wat nummers van hun recentste werk ‘Moving Light’ gespeeld. ‘2013’ en ‘It’s Allright, It’s OK’ waren geslaagd, en vooral ‘River of Pain’ viel bij ons in goede aarde. Het succes van de band is grotendeels te danken aan hun derde plaat ‘Screamadelica’, die door velen wordt gezien als één van de beste langspelers van de jaren 90. Uit dit werk kregen we o.a. ‘Movin’ on Up’ en ‘Loaded’; we zagen aan de reacties dat hiervoor veel mensen gekomen waren. Ondanks dat in het begin het geheel wat leek stil te vallen zorgde Primal Scream zeker vanaf de tweede helft voor een gevarieerde show waar vaart in zat.
Een paar dagen geleden kreeg de affiche van de Lokerse Feesten een klap: Headliner Beady Eye zou niet komen opdagen door een blessure van de gitarist. Jammer, want de groep bracht net ‘BE’ uit, een plaat waardoor we weer hoop kregen in de toekomst van Liam Gallagher. Hier valt helaas niets aan te doen, buiten een goede vervanger zoeken.
De organisatie kwam een paar dagen op voorhand nog met een, qua grootte dan toch, waardige vervanger. De Britse White Lies zouden het gat mogen vullen in de affiche van dag 4. Het eerste nummer van de set werd meteen één van hun beste: ‘To Lose My Life’ galmde over het terrein. Wat al tijdens deze song en gedurende de rest van het concert opviel was dat de White Lies, ondanks hun onverwachte bevestiging, live een opperbeste indruk maakten. Vorige optredens die we van de Britten zagen waren niet altijd even goed; de ene keer liet de stemvastheid het afweten, de andere keer zette de setlist het nogal repetitieve karakter van hun vorige plaat in de verf. Ditmaal werd gekozen voor een meer gevarieerde songvolgorde en frontman McVeigh zong zelfzekerder dan ooit.
‘Death’ werd opgedragen aan het aanwezige publiek, dat vergeten leek te zijn dat ze hun ticket in de eerste plaats voor een andere band had gekocht. Goed nieuws voor de White Lies, want zij brengen over een paar weken het vervolg van ‘Ritual’ uit. Niets nieuws onder de zon, aan het recente materiaal te horen. We wachten nog altijd op het moment dat de White Lies een experimentele beweging maken, maar die zit er voorlopig nog niet aan te komen. Live zijn er dus nog altijd maar een paar uitschieters, terwijl je moeite heb om de rest van de nummers achteraf te onderscheiden. De frontman heeft nog steeds heel het optreden dezelfde starre blik, maar het moet gezegd worden: de groep overtrof toch onze verwachtingen, de festivalorganisatie zorgde voor een volwaardige vervanger voor Beady Eye en kon in de handen wrijven toen het bombastische ‘Bigger than Us’ door een hele groep werd meegezongen als afsluiter.
De Lokerse Feesten pronken de volgende dagen nog met namen als Deep Purple, Seasick Steve en The B52’s. Het volledige programma kan je hier bekijken.