Foto’s door Robin Dua
Kurt Cobain leeft! Dat is althans onze eerste reactie wanneer Girls frontman Christopher Owens het TRIX podium bestijgt. Met zijn houthakkershemd en zijn vlasblonde manen die hij regelmatig over zijn ogen drapeert, lijkt hij wel een verloren gewaande tweelingbroer van de grunge held.
Ook qua demonen moet Owens overigens niet onderdoen voor het Nirvana boegbeeld. Het verhaal is genoegzaam bekend: hij groeit op tussen de Children of God, een ultra-christelijke sekte met een afkeer voor de buitenwereld, weet vervolgens te ontsnappen, leeft een tijdje als boze punker en verhuist ten slotte naar San Francisco om er in een duffe kantoorjob terecht te komen. Maar dan ontmoet hij het populairste meisje van de stad en raakt hij verslingerd aan haar en aan muziek, maar ook aan cocaïne en heroïne.
Dat verleden sleept Owens mee als een rotsblok. Hij ziet er bleker uit dan Peter Doherty na een javelbad en interactie met het publiek is er op een verloren glimlach na nauwelijks. Maar: live staat Girls wel als een huis. De band, die naast Owens en Chet ‘JR’ White nog drie andere muzikanten bevat, neemt een staalkaart van zestig jaar popmuziek. Elvis Presley, The Beach Boys, de janglepop van The Smiths en de rammelrock van Pavement: allemaal passeren ze de revue en liefst nog allemaal tegelijk.
Girls heeft het kneepje in de vingers om met ongewone patronen en wars van alle popformules een supercatchy nummer bijeen te pennen. Zie ook: The Beatles en Belle and Sebastian, de allergrootsten met andere woorden. Neem nu de geweldige single ‘Lust For Life’ die alle richtingen uitspringt zonder incoherent te klinken. ‘Love Like A River’ zet dan weer aan als een suikerig liefdesliedje maar even later scheurt een gitaar het nummer in tweeën.
Naar de teksten van Owens luisteren is een bevreemdende ervaring. Ze getuigen van zo’n naakte eerlijkheid dat je niet weet of je je moet generen omdat je meeluistert naar iemands diepste zielsroerselen of dat je gewoon mag genieten. Rauw, onversneden en ongecensureerd. Geef toe: een dagboektekstflard als “I don’t want to cry my whole life through / I want to do some laughing too / So come on, come on, come on, come on, laugh with me” uit ‘Hellhole Ratrace’ zing je niet mee zoals je dat doet met een Oasis-nummer.
Hoewel de set vlak en consistent klinkt, gaat hij toch nooit vervelen. Daar zorgen klassenummers als het op een rare manier levensbevestigende ‘Forgiveness’ en de fantastisch quasi-afsluiter ‘Laura’ wel voor. Soit, de ongewone levenswandel van Kurt Cobain heeft Christopher Owens al. De nummers wat ons betreft ook. Nu hopen dat hij het iets langer uitzingt.
TRIX zet de komende weken onder meer Welle:erdball (27.11), Front 242 (16.12) en Stereo MCs (19.12) op het podium. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.