Dag 2 op Eurosonic bleek er één met een heleboel Scandinaviërs, jonge meisjes en het meest bizarre optreden dat we ons kunnen herinneren. Hieronder lees je precies hoe het er in Groningen aan toeging.
Voor de eerste act van de dag trokken we richting Grand Theatre waar de kleine Aurora Aksnes met haar band een goed gevulde grote zaal plat mocht zingen. Want wat een stem kwam er uit dat schuchtere meisje. Bij de hoge noten hoorden we het scherpe kantje van landgenote Jenny Hval, maar ook de honingzoete engelenstemmen van de First Aid Kit-zusjes schemerden erin door. Het was dan ook jammer dat de songs zelf toch iets minder indruk maakten dan het keelgeluid van de zangeres. Daar kan gelukkig nog aan gewerkt worden, het meisje is godbetert nog maar 18 jaar. Geef haar dus nog even om met sterkere nummers naar buiten te komen en Aurora zal iedereen wegblazen, daar zijn we van overtuigd. Hopelijk vergeet ze dan ook de tekst van Bowies klassieker ‘Life on mars’ niet meer.
Sea Change had daarna de pech dat ze al de vierde Scandinavische electro-popact in korte tijd was. Daardoor viel op dat Ellen A. W. Sunde en haar liveband het unieke van Samaris en de catchy refreinen van Vök misten en dat de schuchtere zangeres niet de podiumprésence of stem van Aurora had. Wat het drietal bij gevolg bracht was meer van hetzelfde, maar dan anoniemer en met maar af en toe een opmerkelijk aanstekelijk stukje muziek. Waarschijnlijk zou dit ergens in het begin van de eerste dag veel beter uit de verf gekomen zijn.
Vervolgens snelden we haastig richting Stadsschouwburg om SOAK aan het werk te kunnen zien. Het 18-jarige meisje betrad het grote podium moedig op haar eentje om ons vervolgens in alle stilte te doen luisteren naar haar ingetogen nummertjes; want zo heeft de Noord-Ierse er een heleboel. Het waren uiteindelijk toch singles ‘B a noBody’ en ‘Blud’ waarmee ze het meeste indruk maakte. Misschien hadden we toch die herkenning nodig, want met haar andere liedjes wist SOAK onze aandacht jammer genoeg geen drie kwartier lang vast te houden. Sober, mooi, maar dus ook wel enigszins eentonig.
We bleven in de Schouwburg voor één van de meest gehypete acts van deze Eurosonic: Ibeyi (foto). De twee meisjes brengen binnenkort hun eerste album uit via XL Recordings en daarvan lieten ze ons in Groningen een eerste keer proeven. Lekker was het zeker, exotisch meestal ook, alleen de kruiding kon nog heel wat beter. De show moest het vooral hebben van korte stukjes en kleine details, zoals de outro van ‘River’ waarin de dochters van Anga Diaz in het Yoruba zingen. De electronica vormde verder een verfrissend element naast de klassieke percussie en mooie zang. Over het algemeen was het optreden onderhoudend en gemoedelijk, en net daar knelde het schoentje bij momenten. De mysterieuze sfeer die de eerste singles van het duo zo deed opvallen, bleef achterwege en bij gevolg was de performance – zeker bij de onnodige a capella stukjes – iets te vlot. Desalniettemin: fijn optreden van een band die zeker nog tijd en kansen krijgt om ook live te groeien.
Per abuis kwamen we daarna bij Dj Flugvél og Geimskip terecht in het kleinere zaaltje van het Grand Theatre. Daar werd ons verteld dat we ‘electronic-horror-space-music’ te horen zouden krijgen, waarna een meisje wiens uiterlijk het midden hield tussen Björk en Grimes het podium enthousiast kwam opgehold. Wat daarna volgde, daar zijn we twaalf uur later nog steeds niet uit. Onze merkwaardige trip bracht ons via hellekatten richting de ruimte waar aliens lustig op ons experimenteerden. Zo luidde althans het verhaal dat de IJslandse performster ons bij haar nummers vertelde. Deze klonken dan weer alsof 14-jarige Grimes met een dj-tafel aan het spelen was gegaan met een tamelijk kinderlijk resultaat als gevolg. Goed was het dus allesbehalve, vreemd des te meer.
De avond eindigde met Kiasmos, de IJslandse band van Ólafur Arnalds en Janus Rasmussen die Eurosonic eigenlijk al ontgroeid is. Niet alleen omdat hun eerste plaat al verscheen en een groot bereik had, ook omdat het niveau duidelijk net een trapje hoger lag dan bij de nieuwkomers op het festival. Het duo haar optreden deed denken aan de geduldige opbouwen van Darkside en de intense techno-uithalen van Jon Hopkins, zij het dan wel gedrenkt in minimalisme en met een magische toets uit het thuisland. De show moest het ook hebben van de prachtig openbloeiende nummers, een tweetal keer ontbrak zo’n climax en dan stelden we toch een dipje vast. Wanneer de euforische opbouwen wel werden uitgespeeld, wisten de jongens die net lang genoeg te rekken en van precies de juiste bombast te voorzien waardoor het onovertroffen momenten van deze Eurosonic bleken. Alleszins tot nu toe, want morgen staan onder meer Shura en Låpsley nog op het programma.
Verslag van Aurora, SOAK en D Flugvél og Geimskip door Alexander Spriet, verslag van Sea Change, Ibeyi en Kiasmos door Thomas Konings.