Crammerock staat bekend als festival met steeds veel Belgisch lekkers in de etalage. Na de stevige noten van Psycho 44 en het gedans van Willow konden we gaan kijken naar The Van Jets. Deze heren hebben sinds hun recentste plaat ‘Halo’ de synths erbij gehaald, wat zorgde voor een nieuwe frisse sound. Gestart werd er met intro ‘Halo’ en ‘Here Comes The Light’, waarbij het meteen opviel hoeveel energie de groep bij had. Zanger Johannes Verschaeve, opgemaakt met oogschaduw, rode verf en dito broek, palmde met zijn kompanen met gemak het podium in. Het was de eerste keer vandaag dat een groep echt een heel publiek meekreeg. Tijdens ‘Mystify’ waagde de zanger zich aan een potje crowdsurfen terwijl hij nog vlot de tonen over de lippen kreeg. The Van Jets zetten een uitstekend optreden neer met hoogtepunten als ‘Electric Soldiers’, ‘Broken Bones’ en ‘The Future’ die luidkeels werden meegezongen.
Tijdens Dinosaur Jr. was er opvallend weinig volk. Kwam het omdat ze zo vroeg geprogrammeerd stonden, of was Crammerock niet het juiste publiek voor deze drie kerels? Wij gokken op een combinatie van beide. Dat de drie mannen perfect op elkaar ingespeeld zijn hoeven we niet te betwijfelen, er werd gespeeld als een geoliede machine waarmee veel benzine verstookt werd. Klassiekers als ‘Feel The Pain’ en ‘Start Choppin’ knalden uit de versterkers, maar de band liet ook wat ruimte voor nieuw materiaal van ‘I Bet On The Sky’. Zo werd ‘Watch The Comers zeer gewaardeerd en bewees de groep nu nog altijd degelijk materiaal af te leveren. Toch bleef het jammer dat er buiten de kern van het publiek veel gebabbeld werd en veel mensen niet echt geïnteresseerd bleken. Toen de coverversie van ‘Just Like Heaven’ van The Cure aan de beurt was, keken velen verrast op om dan nog even toe te kijken hoe deze song compleet eigen werd gemaakt, en had de groep even alle aandacht vast.
‘Het is tijd voor een feestje’, zeiden de jongens van Black Box Revelation. Er was heel wat volk afgezakt om één van hun spaarzame concerten in het vaderland te bekijken. Na een hevige start met ‘Run Wild’ werden aan een zeer goed tempo stevige songs als ‘Where Has All This Mess Begun’ en ‘Set Your Head On Fire’ afgeleverd. Het enige echte rustpunt tijdens dit uurtje was ‘Never Alone, Always Together’, dat nog steeds op veel bijval van het publiek kan rekenen. Tijdens het epische ‘Sealed With Thorns’ spatte het speelplezier van het podium af. De fans werden steeds enthousiaster naar het einde toe. Zo konden we tijdens afsluiter ‘I Think I Like You’ het spektakel bekijken van een tiental crowdsurfers die na elkaar naar de kant werden gesleurd door de security. Aan de lach van zanger en drummer te zien vonden zij het ook geslaagd.
Je set beginnen met je grootste hit, het is iets wat veel bands niet zouden durven. Manic Street Preachers dachten hier duidelijk anders over en begonnen uitstekend met ‘Motorcycle Emptiness’ dat meteen door iedereen werd meegezongen. De tent van Crammerock leek overspoeld te worden door melancholie en vreugde: grote delen van het publiek dansten en lachten, de massa verwelkomde hun oude vrienden uit Wales. De groep droeg op hun beurt ‘Show Me The Wonder’ op aan het Belgische voetbalteam, dat een pluim verdiende volgens de zanger. Tijdens de show volgden vele hoogtepunten, zoals het intense ‘Postcards From A Young Man’ en ‘If You Tolerate This Your Children Will Be Next’. Na het laatste nummer reageerden de festivalgangers verontwaardigd dat de groep niet terug mocht komen, wat ook wij een spijtige zaak vonden.
Verslag door Yanni Ratajczyk.
Crammerock programmeert vandaag nog namen als The Flaming Lips, SX en Daan, voor info of een ticket surf je best naar www.crammerock.be.