Het gedeeltelijk Limburgse Bed Rugs mocht de vooravond voorzien van de nodige psychedelische poprock en begon dat te doen voor een halflege tent. Zoals hun derde plaat ‘Cycle’ eerder dit jaar toonde heeft de band echter genoeg overtuigend materiaal in hun catalogus zitten om het volk toch te kunnen trekken. Tijdens de eerste drie à vier songs werd dat publiek misschien niet meteen beloond op het spannendste van hun materiaal, met een relatief gezapig begin tot gevolg. Daarbij klonk het tijdens dit eerste deel een beetje alsof je naar de groep stond te luisteren vanuit een aquarium. Het kan aan de reverb gelegen hebben, maar de kunsten van de twee gitaristen en de toetsenist verdronken in die doffe klank. Gitarist/zanger Yannick Aerts merkte dat het publiek niet echt volgde en wijtte dit aan de warmte. “Meer drinken, da’s het enige dat helpt”, merkte hij fijntjes op. Iets meer vaart in de set, dat kan ook dienst doen.
Gelukkig had de band dit ook door en werd dit euvel snel opgelost tijdens het hoogtepunt van het optreden, dat opmerkelijk genoeg pal in het midden van de set plaatsvond. Meer riff-georiënteerde nummers zoals ‘Specks’ en ‘Piles’ (niet voor niks het beste uit hun laatste worp) trokken het optreden wat meer op gang, met dank aan het basgeluid van Lesley Trocquet en de kapot gescheurde gitaarsolo’s die de waas van het eerste deel kwamen doorbreken. Het algemene geluid was er op dit punt ook veel beter op geworden, waardoor Bed Rugs in de home stretch toch nog kon overtuigen. Wat begon als een redelijk typische namiddagset evolueerde zodoende toch nog in een geslaagd optreden.
Foto’s van Caroline Vandekerckhove