Een toevluchtsoord, dat is wat Andrew Davie met Bear’s Den wil zijn. De Londenaars slaagden erin om van de Ancienne Belgique een intieme samenkomst te maken, waarbij onze meligheidsmeter slechts een enkele keren tilt sloeg.
Lisa Mitchell maakte furore met haar deelname aan Australian Idol. Het is voor meisjes als Mitchell dat ook bij ons het programma ‘De beste singer-songwriter’ werd bedacht, een format dat haar als gegoten zou zitten. Ze beschikte over een krachtige stem en enkele goede nummers, al oogde ze bij momenten een beetje bedeesd. Met enkel een gitaar moet je al behoorlijk sterk voor de dag komen als voorprogramma, en daar schoot de muzikante voorlopig nog wat te kort, wat niet wil zeggen dat we niet graag een avond met haar rond een kampvuur zouden besteden.
Baarden, banjo’s, meerstemmigheid. 100% folk, 100% fun, 100% foto’s ! Agathe amuseerde zich rot met haar klikker, het verslag is van Mattias Goossens.
Er moest en zou ooit iemand op het idee komen om de banjo’s van Mumford & Sons en de blazerssectie die The National sinds ‘High violet’ met zich meezeult te combineren. Met die succesformule wist Bear’s Den op Pukkelpop al een hele hoop volk op de been te brengen, en ook de AB liep goed vol voor een portie popfolk. De liedjes van debuut ‘Islands’ zitten knus als je favoriete wintertrui en staan propvol wollige taferelen over vergane en ontluikende liefdes die nopen tot meefluisteren. Live werd het drietal bijgestaan door twee multi-instrumentalisten die afwisselend keyboards, bas, blazers en drum hanteerden om de songs de nodige slagkracht te geven.
Bombastisch werd het evenwel nooit en tot tweemaal toe werd zelfs elke versterking geweerd. ‘Sophie’, dat zonder microfoons en enkel met banjo en twee gitaren gebracht werd, kreeg de zaal voor het eerst muisstil. ‘Bad blood’ deed dat kunstje in de bisronde nog eens over, deze keer midden in het publiek. Enkel de klikkende camera’s van opgestoken smartphones, die blijkbaar onvermijdelijk gepaard gaan met dit soort gestes, verstoorden dat momentje.
Wat ongetwijfeld in het voordeel van Bear’s Den pleit, is hun oprechtheid. Zelf lijken ze schijnbaar ook niet helemaal te snappen waar hun succes vandaan komt. Ook bij het aanschouwen van deze volgepakte zaal kan Davie een grijns niet onderdrukken. Het knuffelgehalte van de show ging daarna enkel maar bergop, ‘Isaac’ werd bijvoorbeeld gespeeld op een gitaar die speciaal voor hen gemaakt was door ene Vincent die ook aanwezig was. We misten hier en daar wel een scherp randje – in ‘The love we stole’ was het Passenger-gevoel wel erg hoog.
Met ‘Above the clouds of Pompeii’ en ‘Agape’ had de band al genoeg radiovriendelijke meewiegertjes in handen om op verder te bouwen, al bleef het afwachten tot wanneer de oprechtheid vervangen zal worden door Grote Gebaren. Nieuwe nummers ‘Red earth and pouring rain’ en ‘Roses on a breeze’ gaven alvast aan dat we in de toekomst geen drastische koerswijziging moeten verwachten, iets wat Bear’s Den ongetwijfeld geen windeieren zal leggen. In de AB lieten ze zien dat ze erg goed weten waar ze mee bezig zijn.
De AB programmeert binnenkort o.a. Son Lux (19.10), Sleaford Mods (20.10) en Squarepusher + Dark Star (22.10). Alle info en een volledig overzicht vind je op de website.