Het is eens wat anders: een paar kilo minder op de weegschaal na een festival. Drie zonnige dagen zorgden voor minder honger en liters zweet. Ideale omstandigheden voor de wereldvermaarde topless Oekraïense feministen om halfnaakt te protesteren tegen het overtal aan mannen op de podia, zou je denken, al volstond dit blijkbaar niet voor de vinnige dametjes om het vliegtuig richting België te nemen. Gelukkig waren Kap Bambino, Alt-J, The Stone Roses en een reeks collega’s wel van de partij om ons te verblijden met fijne, al dan niet subtiele klanken. Hieronder vind je een verslag dat focust op 10 hoogtepunten. Staat jouw favoriete artiest er niet bij? No panic, hij/zij is waarschijnlijk de niet-vermelde nummer 11.
.jpg)
Foto’s door Robin Dua, Pieter Verhaeghe en Jan Van den Bulck voor Indiestyle en Enola.
Alt-J (Castello, donderdag, 15u10)
Voor weinig andere acts lagen de verwachtingen zo hoog als voor Alt-J. De groep werd van bij het aantreden op een gejuich onthaald dat weinig andere artiesten daarna nog kregen. Hun album ‘An Awesome Wave’ heeft één van de meest toepasselijke titels ooit en is gegarandeerd voer voor zo goed als alle alternatieve eindejaarslijstjes. Met ‘Tessellate’ stopten ze al een topper helemaal vooraan in hun set, waarna we onophoudelijk schipperden tussen dromerige pop en elektronisch experiment. We kunnen onmogelijk voorspellen of Alt-J de nieuwe Radiohead wordt. Het zou ons in elk geval niet verwonderen.
Django Django (Club, donderdag, 18u30)
Een andere grootheid in wording is ongetwijfeld Django Django, dat we al een heel sterk concert zagen spelen tijdens Les Nuits Botanique. Ondanks het oerslechte geluid in de Club tijdens hun Pukkelpop-concert waren we opnieuw erg te spreken over wat we hoorden en zagen. Dankzij op elkaar lijkende zelfgemaakte t-shirts zie je een echte groep op het podium staan. Plus, wat belangrijker is natuurlijk, ook deze voorjaarsrevelatie bevestigde al het goede van hun recente album. Kenmerkende gitaren, experiment met genregrenzen en veel percussie met ‘Default’ als logische hoogtepunt, dat was Django Django, en het was meer dan ok.
Bloc Party (Main Stage, donderdag, 19u20)
De tijd dat Bloc Party een grote belofte was ligt enkele jaren achter ons, de programmering op de main stage in de vooravond was dan ook dubbel en dik verdiend. Kele en kompanen laten ons nog enkele dagen smachten naar hun nieuwe album en bewezen in Hasselt dat ‘Banquet’, ‘So Here We Are’, ‘Flux’ en ‘Helicopter’ het nog steeds voortreffelijk doen. De top van hun kunnen hebben deze Britten na 10 jaar klimmen mogelijk nog niet bereikt. Bloc Party is klaar om zich te meten met de grootsten, en koos op de Main Stage vaak resoluut voor de gitaar.
Vive La Fête (Wablief, donderdag, 00u20)
Hoewel we al jaren mooie woorden voor hun veil hebben, hadden we niet gedacht dat we Els, Danny en co in onze top 10 zouden plaatsen na afloop van Pukkelpop. Het was gek genoeg de eerste Belgische band die we op dag 1 meepikten, en een stevig schot in de roos. Vive La Fête is een one trick pony, jawel, maar dan wel eentje om jaloers op te zijn. Met zoveel gemeend enthousiasme, tonnen charme en een resem hits waarvan ‘La Vérité’, ‘Nuit Blanche’ en ‘Maquillage’ slechts enkele voorbeelden zijn, kun je niet anders dan er een groot feest van maken.
Willy Moon (Club, vrijdag, 15u15)
Jaar na jaar leer je dankzij Pukkelpop artiesten kennen die zelfs nog geen volledig album hebben uitgebracht. Willy Moon is er zo eentje, en hij lijkt ons, ook al omdat hij schijnbaar getekend heeft bij het invloedrijke Island Records, een man die het gaat maken. Hoe hij klinkt is moeilijk te omschrijven, al gokken we dat Tom Waits in een goede bui onder de douche vrij dicht in de buurt komt. Willy Moon valt op door een sterk gebrachte en swingende, originele rock ‘n roll mix van op zich voor de hand liggende stijlen.
Kap Bambino (Castello, vrijdag, 17u40)
De topper van Pukkelpop 2012 is wat ons betreft Kap Bambino, precies wat we nodig hadden om op vrijdagnamiddag de opkomende pijn in voeten en benen naar de achtergrond te verdringen. Frontvrouw Caroline Martial ging weer tekeer als een oermens die voor het eerst van een foute plant heeft gegeten, en laste op de juiste momenten korte, iets rustigere intermezzi in. Net als het Franse duo zelf ontbonden we al onze demonen en lieten we springend tussen de hysterische fans op de eerste rijen het gekste in ons naar boven komen.
The Stone Roses (Main Stage, vrijdag, 22u55)
Na het debacle van My Bloody Valentine enkele jaren geleden, hoopten we dat The Stone Roses geen droombeelden aan diggelen zouden schieten. Dat deden ze niet. Met een frontman die voor zijn reputatie redelijk goed bij stem was, en een setlist die eerder de favoriete songs van de bandleden zelf bevatte dan louter de greatest hits, beleefden we de Madchester-hoofddagen van begin jaren 90 meer dan een uur lang opnieuw. Toppers als ‘I Wanna Be Adored’, ‘Waterfall’ en de onvermijdelijke afsluiter ‘I Am The Resurrection’ afgewisseld met lange jams aangevoerd door gitaargenie John Squire vervulden publiek en band met veel plezier. Dat The Stone Roses met vier op een rij het publiek groeten, gebeurt echt niet na elk concert. Dat Ian Brown en Reni arm om schouder de stage afwandelen is nog veel minder vaak het geval.
The Joy Formidable (Main Stage, zaterdag, 12u35)
Ondanks het erg vroege uur was de frontstage zo goed als volledig gevuld voor The Joy Formidable. Het lawaaierige trio uit Wales schudde iedereen wakker met stevige songs die heen en weer slingeren tussen shoegaze en rock. Met ‘Cradle’ vrij vooraan in de set kregen we op het middaguur al een eerste stevige klets rond onze oren. ‘Whirring’ en andere hoogtepunten deden de rest. Al kan het toekomstgericht zorgen baren dat het de gerecycleerde songs uit het in 2009 uitgebrachte ‘A Balloon Called Moaning’ zijn die de aandacht naar zich toe blijven trekken, kon dit ook nu live de pret niet drukken.
Daughter (Club, zaterdag, 14u40)
Toekomstgericht is een woord dat we zonder enige twijfel kunnen plakken op Daughter. Niet qua muziek, want de ingetogen gitaarfolk van het gezelschap rond Elena Tonra verschilt niet wezenlijk van wat vele andere lieve meisjes en jongens proberen te brengen. Wat dan wel het verschil maakt? Een stem uit de duizend kan wonderen doen. Om helemaal te overtuigen mist Daughter duidelijk nog ervaring, een zaal als de magische Rotonde van de Botanique lijkt voorlopig nog een betere speelplaats dan de Club op Pukkelpop. En toch, deze Londense jongedame heeft het helemaal en liet dit bij vlagen al sterk doorschemeren.
The Black Keys (Main Stage, zaterdag, 20u25)
The Black Keys moeten we anno 2012 nog aan weinig mensen voorstellen. Met een volgelopen wei voor de Main Stage mocht de groep aan een erg grote massa tonen wat ze in huis hadden, en ze deden dit met verve. Met ‘Run Right Back’ en de singles ‘Lonely Boy’ en ‘Gold On The Ceiling’ lieten de zwarte sleutels zien hoe sterk hun meest recente album ‘El Camino’ ook live uit de verf komt, al zette ook een oudere song als ‘Tighten Up’ een groot deel van de wei in beweging. Een uur is natuurlijk te weinig om al het beste van The Black Keys te laten horen, wat we kregen was dan ook een set die van het ene hoogtepunt naar het andere golfde.
Pukkelpop 2012 ligt achter de rug, en mag een grote sticker met ‘GESLAAGD’ over de festivalaffiches plakken. Het gebaar om de laatste dag gratis drinkwater aan te bieden aan kraantjes en aan de drankstands 2 flesjes water aan te bieden voor 1 bonnetje viel in goede (stoffige) aarde. Een kleine tip voor de organisatoren: stel een Green Team samen zoals Dour, om er doorlopend voor te zorgen dat het terrein afvalvrij blijft. En een grote tip: tenten als de Wablief en de Castello, met slechts 1 ingang en 1 uitgang, en flappen die de warmte binnenhouden, sucken big time.
Daarnaast nog een grote duim naar beneden richting gsm-operatoren: verschillende netwerken lagen tijdens zowat de helft van het festival zodanig plat dat massa’s mensen 5 uur of meer op sms-berichten moesten wachten en bellen ook vaak onmogelijk was. Of de fout nu bij Mobistar, Base, Proximus of een ander lag: shame on you, bij een grootschalige noodsituatie zou de chaos opnieuw niet te overzien geweest zijn, en jullie hebben in tegenstelling tot Pukkelpop zelf en de Stad Hasselt werkelijk niets geleerd.