Foto’s: Andre Joosse tekst: Janna Schoonakker
Vandaag vindt in het evenementencomplex NUtrecht en dB’s de eerste editie plaats van het festival Nordic Delight, met acts uit Denemarken, Zweden, Noorwegen, Finland en IJsland. Muziek is echter niet het enige waar het festival om draait. Er zijn houten eethuisjes waar typisch Scandinavische gerechten te proeven zijn, er is een filmhuis dat producties vertoont uit de genoemde landen en je kunt aanschuiven bij de ‘Trollenwol’-breiworkshop. De betaalbonnen zijn voor de gelegenheid omgedoopt tot Kronen, compleet met afbeeldingen van iconen als Pippi Langkous, Abba en Sarah Lund. Erg leuk gedaan, je waant je voor je gevoel echt een dagje in Noord-Europa. Dat helaas ook inclusief de bijbehorende temperaturen, want de hallen zijn niet verwarmd. De bezoekers zijn dan ook als vanzelf in thema gekleed met dikke gebreide truien, mutsen en handschoenen.
De line-up bestaat uit een gevarieerde mix van veelbelovende artiesten. Diverse bands traden nog nooit eerder in Nederland op en daarnaast heeft de organisatie van het festival speciale samenwerkingsverbanden tot stand gebracht tussen Nederlandse en Noord-Europese muzikanten. Het zijn dus vrij unieke optredens en ook dat maakt het tot een bijzonder festival. Het programma is de laatste dag nog wel wat op de schop genomen, maar liefst drie bands hebben moeten afzeggen. The Malpractice, Highasakite en Captain Credible kunnen helaas niet komen. Als invalact wordt Baby in Vain aan de line-up toegevoegd.
Om drie uur in de middag geeft Town of Saints de aftrap van het festival. Deze band bestaat uit een Nederlandse gitarist en drummer en een Finse violiste. De opgewekte indiefolk zorgt direct voor een goede stemming in de zaal. Door de viool doet de muziek bij vlagen denken aan Bright Eyes. Zowel zanger als zangeres hebben een mooi vol stemgeluid en vullen elkaar goed aan.
Hierna duiken we de donkere zaal van dB’s is voor een optreden van Baby in Vain, de band van drie jonge rockchicks. De muziek is lekker rammelig met opzwepende drums en de punk-attitude is zeker aanwezig. De ene zangeres schreeuwt haar teksten met veel bezieling maar niet erg zuiver de zaal in, terwijl de andere een betere stem heeft maar wat braver klinkt. Erg vernieuwend of supergoed is het allemaal niet, maar toch weten de meiden het publiek wel te blijven vermaken.
We ploffen vervolgens in de Living Room neer in een lekker bankstel om kennis te maken met klassieke muziek van Olafur Arnalds en Jean Sibelius, uitgevoerd door het Nederlandse Fox String Quartet. Niet alle composities waren oorspronkelijk voor strijkinstrumenten geschreven, maar de interpretatie die het kwartet eraan geeft bewijst dat de stukken ook uitstekend geschikt zijn voor een klassieke uitvoering. Een mooi en ontspannend rustmomentje. Ondertussen speelt in de zaal de Zweedse singer-songwriter Daniel Norgren. Hij heeft zich duidelijk laten inspireren door de Amerikaanse blues en met een stem als Tom Waits klinkt het dan al gauw overtuigend.
In de dB’s is het zaaltje inmiddels aardig vol geraakt. Op het podium staat de singer-songwriter Jonathan Schultz. Zodra deze jonge artiest begin te zingen weet hij alle aanwezigen muisstil te krijgen. Hij schrikt er een beetje van en bedankt, wat verlegen, het publiek voor het stil zijn. Waar hij meestal optreedt met een band, begeleidt hij zichzelf dit keer met eigen gitaar waar hij beheerst zijn nummers op tokkelt. De songs zijn sober en ingetogen en zijn stem is krachtig. Echte luistermuziek om bij weg te dromen.
Ane Trolle staat inmiddels te popelen om in de andere zaal haar liedjes ten gehore te brengen. Voor dit concert heeft ze gekozen om een pure uitgeklede versie van haar muziek te spelen, slechts ondersteund met basgitaar of piano. Het is haar heldere, licht krakende stem die de nummers draagt, en die komt zo nog beter tot zijn recht. Het is deze stem die ook Trentemøllers ‘Moan’ tot een succes maakte. Aan het einde van de show wordt het podium gevuld met een koor van zeker 30 man. Dit Utrechtse DeKoor heeft enkele van Anes songs ingestudeerd en ze gaf al aan dat ze bij de repetitie zeer ontroerd was door het resultaat. Het koor weet de liedjes naar grotere hoogte te tillen, zonder verlies van de ingetogen sfeer, op de basgitaar na klinkt het als acapella. Ane straalt.
In de zaal ernaast maakt Nelson Can uit Denemarken zijn opwachting. Drie stoere meiden met bas, drums en zang stelen de show. Ze maken stevige garagerock, maar wel met een goede groove erin, net als de Black Keys dat ook goed kunnen. Voor deze band stonden ze overigens eerder dit jaar al in het voorprogramma. Door de percussie en het fluiten van een deuntje in het refrein wordt het geheel erg fris en pakkend. Een van de meest overtuigende acts van de avond.
Weer een heel ander soort band is het Zweedse Bye Bye Bicycle. Zij gaan al een tijdje mee en hebben onlangs het nieuwe album ‘Nature’ uitgebracht. Met piano, drums, percussie en drie gitaren hebben ze al een vol geluid, maar vanavond wordt dit nog eens extra aangevuld met de strijkers van Fox String Quartet. De popnummers met new wave invloeden zijn stuk voor stuk erg dansbaar, deze toegankelijke feelgoodmuziek doet wat denken aan een groep als Noah and the Whale.
De cellospeler van het strijkkwartet heeft een drukke avond, want hij is ook weer van de partij bij Lydmor, het pseudoniem van Jenny Rosander, die later op de avond ook met de band Bottled in England optreedt. In haar semi-soloconcert bewijst ze over veelzijdig talent te beschikken. Ze opent met enkele zeer kwetsbare ballads op piano, prachtig ondersteund door de cello. In het Engels gezongen, maar met een sexy Scandinavisch accent. Vervolgens kruipt ze echter achter de drumcomputer om haar liefde voor elektronica ten gehore te brengen en volgen nummers a la Ladytron. Met haar charmes weet ze het publiek moeiteloos voor haar te winnen.
In de andere zaal is het een flinke drukte op het podium. The Electric Moniker bestaat namelijk uit wel drie drummers (waaronder een bongo-speler), een toetsenist en twee gitaristen. De mannen weten wel hoe je een feestje neer moet zetten en verbazen ons allen dat stoere mannen met baarden ook in staat zijn om vrolijk opzwepende Caribische klanken te produceren. Met die tropische geluiden komt de middernachtzon wat tevoorschijn in de koude zaal en zet iedereen het op een dansen.
Terwijl velen hun dansmoves voortzetten bij de beats van Bottled in England en Beastie Respond keren wij voldaan weer huiswaarts. Het Nordic Delight festival is een erg mooi concept om te genieten van de Noord-Europese cultuur. Het heeft bewezen dat de muziekscene in deze landen erg veelzijdig is en dat er nog veel van te ontdekken valt.