Het vernieuwde Depot is naar verluidt helemaal klaar voor gebruik; nog een laatste keer zal de voormalige turnzaal waar ze tijdens de werkzaamheden hun onderkomen vonden, dienst doen als concertlocatie. Het lijkt een ideaal decor om de proto grungers van Mudhoney op los te laten.
Verslag Pieter Malliet, foto’s Pieter Verhaeghe
Voorprogramma Sleepy Sun komt uit de stonerhoek waar organisator Orange Factory al jaren een patent op heeft in het Leuvense. Het vijftal uit San Francisco wijkt voldoende af van de cliché’s om interessant te blijven, infuseert het genre met een sterke dosis psychedelica, en gaat bij momenten zelfs de indiepop toer op. Voorts kunnen ze rekenen op de sterke zang van Bret Constantino die er sinds het vertrek van Rachel Fannan alleen voor staat aan de micro. Hij vervult deze rol trouwens met verve. Sleepy Sun brengt een gevarieerde en beheerst energieke set die nagenoeg volledig bestaat uit nummers van hun laatste album ‘Spine Hits’. Deze valt integraal te beluisteren op de officiële bandsite.
Mudhoney is meteen op dreef. Tegenover Sleepy Sun werd het volume merkelijk opgedreven, en ook de temperatuur in de zaal stijgt letterlijk meer dan tien graden. Bassist Matt Lukin werd vervangen door Guy Maddison, maar verder is er niet veel veranderd. De tijd lijkt op frontman Mark Arm nauwelijks invloed gehad te hebben, de sound blijft even rauw en compromisloos, gitarist Steve Turner worstelt nog altijd vol overgave met zijn wah-wah pedaal, de intro van ‘Here Comes Sickness’ wekt nog steeds de indruk een tikkeltje bijschaving nodig te hebben, en de vonken spatten even hard van de muren als 30 jaar geleden. De band grasduint doorheen hun rijkgevulde oeuvre, waarbij ze vooral met de oudere songs op veel bijval kunnen rekenen. Het publiek gaat namelijk helemaal overstag als tijdens het middenstuk van het optreden de cultklassiekers aan elkaar worden geregen. Nummers als ‘Touch Me, I’m Sick’, ‘Suck You Dry’ en ‘Sweet Young Thing’ worden massaal meegebruld, en voor het eerst sinds lang zien we het fenomeen crowdsurfen weer opduiken. De temperatuur in de zaal bereikt ondertussen het kookpunt, en een penetrante zweetgeur doordringt de zware, van vocht bezwangerde lucht. Afkoeling vind je enkel in de bierdouches waar je als publiek herhaaldelijk op wordt getrakteerd. Kortom, veel grungier kan het allemaal niet worden.
Mudhoney voelt zich in deze omgeving duidelijk als een vis in het water, en spiegelt je de illusie voor dat de tijd jaren is blijven stil staan. Het viertal wekt een allesbehalve uitgebluste indruk, en speelt met een passie en energie die aanstekelijk werken op de toeschouwers. Uiteraard ontbreken ook covers als ‘Hate the Police’ en ‘The Money Will Roll Right In’ niet op de setlist. Ze wagen zich zelfs aan de semi-ironische improvisatie van Led Zeppelins ‘Dazed and Confuzed’ die indertijd zowat verworden was tot een running gag bij grungeoptredens. Het geeft de dubieuze houding aan die het genre destijds onderhield met seventies hardrock. Stiekem waren ze er allemaal fan van, wat ze trachtten te verdoezelen onder een flinke laag punkinvloeden. Vandaar dat ook nu een Black Flag nummer zijn weg naar de playlist vindt. Alles bij elkaar stelde de band een indrukwekkende set samen, die niet alleen een overzicht geeft van hun eigen carrière, maar ook een waarachtig beeld schetst van het hele grungebeuren van weleer, inclusief de randverschijnselen.
Terwijl de collega’s van Soundgarden een dag eerder wat miscast waren als voorprogramma van Metallica, fungeerde het aftandse schoolgebouw waar Het Depot nu definitief afscheid van nam als ideale setting om de hoogdagen van de grunge voor even te laten herleven. Mudhoney werkte gewillig mee door de wetten van de tijd volledig te negeren, en liet een verpletterende indruk na.
Het Depot programmeert van 2 tot en met 5 augustus onder meer CocoRosie, Absynthe Minded en Isbells op het festival Mi-idzomer (info & tickets).