Foto’s Bart Vander Sanden, verslag Bart Somers
Planten moeten water krijgen, anders gaan ze dood. In dat opzicht mag het niet verbazen dat de Kruidtuin er ondanks meer dan één week Les Nuits nog piekfijn uitziet. Over de verregende festivalgangers gisteren konden we helaas niet hetzelfde zeggen, merkten we toen we voor het slapengaan onze tronie bekeken in de badkamerspiegel. Een douche ‘s ochtends kan wonderen doen, al kregen we de glimlach die Two Gallants gisterenavond in de Chapiteau op onze smoel hadden gebrand er nog niet onmiddellijk afgeveegd.
Enkele uren voor het optreden van Young Rival recenseerden we het nieuwe album van de Canadezen, en beloonden we het met een mooie 4 op 5. Ook live stelde de groep allesbehalve teleur. Stonden er bij aanvang slechts een vijftigtal mensen in een Chapiteau waar er plaats is voor 1200 fans, dan zette de band de avond toch vinnig rockend in. De tent liep al snel wat voller, en dat de aanwezigen geboeid bleven kijken en luisteren was helemaal de verdienste van de openingsact. Wat we hoorden klonk als een Bruce Springsteen die zonder remmen een Rocky Mountain afraast of als coverbands van The Black Keys die een nummer zo fout naspelen dat ze per ongeluk komen tot een eigen song. Young Rival live is iets rauwer dan op plaat, en wij genoten ervan in een Chapiteau die zo koud was dat een Canadese eskimo er zich als een vis in het water zou voelen.
Het optreden van Roscoe voegde weinig toe aan wat we in het verleden al zagen van deze in Franstalig België vrij populaire band. Hun debuutalbum ‘Cracks’ kon ook in Vlaanderen op tamelijk veel lovende recensies rekenen. Meer dan een jaar na de release ervan hoopten we stiekem op een nieuw nummer of vier, en bleven we voor een groot deel op onze honger zitten. Roscoe heeft knappe songs als ‘Lowlands’, ‘Things to Solve’ en ‘This Moment of Grace’, en andere deuntjes die dit niveau niet halen en hooguit een plek zouden krijgen in de b-ploeg van The National. Ons lijkt het gevaarlijk om te blijven teren op materiaal dat niet volstond om een grote doorbraak te forceren, Het gezelschap riskeert een beetje mossel noch vis te zijn: de rustige songs ontberen vaak net dat tikje uitzonderlijke schoonheid dat een meute toeschouwers muisstil kan krijgen, terwijl de scherpere momenten dan weer niet krachtig genoeg zijn om de rockers te paaien. We hopen bij een volgende passage op meer vernieuwing in de setlist.
Aan variatie was er alvast geen gebrek bij Two Gallants. Wist je trouwens dat je de nadruk op “ants” moet leggen en niet op “Gal”? Enerzijds heeft de groep een erg herkenbaar en karakteristiek geluid, de typische manier van zingen van Adam Stephens heeft hier zeker wat mee te maken. Aan de andere kant switcht het duo naadloos van grove folk naar bluesrock en alle genres die je je tussen deze twee kunt inbeelden. In plaats van save the best for last kozen de Californiërs om troeven als ‘My Love Won’t Wait’ en ‘Steady Rollin’ al vrij vroeg op het publiek af te vuren. Dit werkte, de Chapiteau, die al van bij de eerste noten enthousiast reageerde en waarin iedereen duidelijk hoofdzakelijk voor de main act naar Botanique was afgezakt, stak een tandje bij als dank voor zoveel moois.
Prettig detail: Two Gallants, echte mannen, door de wol geverfde rockers, laten zich bijstaan door een vrouwelijke roadie. Zo krijg je de meiden van Femen nooit naar je optredens gelokt, gasten. Tenzij de feministen knap nieuw werk willen horen. We kregen een stuk of drie kersverse deuntjes, waarvan zeker het eerste heel erg bluesy klonk, nog meer dan de stevigere songs van het meest recente album ‘The Bloom and the Blight’. Hierop volgde misschien wel het absolute hoogtepunt van de set, het geweldige ‘Las Cruces Jail’. Voor de grap omschreven we dit nummer tijdens het optreden als “keineig vet cool super graaf”, en eigenlijk slaat die beschrijving de nagel ook gewoon keihard op de kop. Met een j’aime-la-vie-mentaliteit die je ook weleens tegenkomt bij een pas gekroonde olympisch kampioen in het kleiduifschieten delen de kerels op het podium de ene pittige muzikale hap na de andere uit. In ‘Broken Eyes’ wisselden de Two Gallants even van rol, met de drummer op akoestische gitaar en zang en de zanger op piano en mondharmonica. Fantastisch en zalig zijn adjectieven die het resultaat perfect beschrijven.
Aan alles komt een einde, al betraden de heren na een eerste afscheid nog één keer het podium voor een korte bisronde van twee toegiften. Even vreesden we dat het duo de smaak zo hard te pakken had dat ze nog wel een keer of twee zouden terugkomen, wat uiteindelijk vaak tot conclusies als less is more leidt. Onze vrees bleek ongegrond, de encore bleek de kers op de taart die onze aandacht een klein anderhalf uur lang afleidde van de druilerige regen waar we na het optreden door zouden moeten.
Les Nuits programmeren de komende dagen onder meer Savages (13.05), Menomena (14.05) en Beach Fossils (26.05). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
Two Gallants spelen binnenkort onder meer in Leffinge (De Zwerver, 26.05, info & tickets), Rotterdam (Rotown, 14.07, info & tickets) en Dour (Dour Festival, 18-21.07, info & tickets). Check de website van Two Gallants voor meer live dates.